Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

the sound of snow

Στα 24 πια άσπρισα...όχι τα μαλλιά μου βρε χαζέ!
Ο καιρός με άσπρισε...εμένα και τα πάντα γύρω μου.
Μια βδομάδα τώρα κοιμάμαι και ξυπνάω με αυτό το περίεργο φως που βγάζει το χιόνι.
Αυτό το περίεργο ασπρομπλέ...
Γύρω μου ήχοι πρωτάκουστοι όπως οι αλυσίδες σε αυτοκίνητο που κινείται σε καθαρή, από χιόνι, άσφαλτο.
Εικόνες παράξενες, λεωφορεία με αλυσίδες μέσα στη πόλη, εκχιονιστικά έξω από το παράθυρο μιας σχολής χορού.
Μυρωδιές καινούριες, ζεστό κρασί με κανέλα στο δρόμο, ρόδες τρένου που φρενάρει σε παγωμένες ράγες.
Στα 24 πια, άλλη χώρα, άλλες γλώσσες, άλλες συνήθειες, άλλες προσδοκίες από 'μένα και τους άλλους.
Σταματάει ποτέ άραγε ο άνθρωπος να αλλάζει; και αν σταματάει τι; ηρεμεί και γαληνεύει ή τελματώνει και δυστυχεί;

Χιονίζει πάρα πολύ και ξέρεις.... το χιόνι έχει τη μοναδική ικανότητα να παράγει ησυχία, σιωπή.



Τουλάχιστον μέχρι το πόδι σου να πατήσει πάνω του και να το τραυματίσει με το αυτό το γνωστό πια "κράτς".

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

venice=sex



Περπατούσαμε με ένα μπουκάλι (ιταλική) μπίρα στο χέρι και ξαφνικά βρεθήκαμε μπροστά σε αυτό...
Τι να σου πω; Δεν ξέρω αν Βενετία=σεξ. Ξέρω όμως ότι Βενετία=
Κόκκινο κρασί
Κόσμος
Θόρυβος
Νερό
Γαλότσες
Γέλια
Μάάάάρκο?
Πόλοοοοοο!
Φραγκολίνο (χωρίς ετικέτα!)
Μπαρ
Φλερτ
Δυο μάτια να σε κοιτάνε όταν ξυπνάς κάθε μέρα
Μαξιλαροπόλεμος με θύματα
Στρωματοπόλεμος με ακόμα περισσότερα θύματα
Τέχνη
Αρχιτεκτονική
Σπουδαίοι άνθρωποι στον ίδιο καναπέ με εσένα
και πόνος,χαμένα πορτοφόλια,αγωνίες,
μα όλα καλά!
Νερό παντού, χαμογέλα παντού!

(το δεύτερο πρωινό ξύπνησα ακούγοντας την φίλη στο αποπάνω δωμάτιο να φωνάζει ςτο παράθυρο:"Δεν είναι υπέροχη η ζωή?", το νερό είχε μπει στο ξενοδοχείο και ο φίλος από το δικό μας δωματίο της φώναζε, γελώντας, "σκάσε Μιρέλλα!")

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

το άδειο φόρεμα

Το μαύρο άδειο φόρεμα,
είναι στη ντουλάπα μου και κάθεται και με κοιτάει.
Όταν το δοκίμασα ήξερα πως θα σου άρεσε, θα σε έκανε να νιώσεις περήφανη για μένα.
Βαδίζω στα χνάρια σου εξάλλου από την γέννηση μου.
Το όνομα, το σπίτι, το δαχτυλίδι σου.
Τα κραγιόν και οι κολώνιες σου στη σειρά.

Και ήθελα πολύ να είμαι εκεί.
Να βρεθούμε για λίγο οι δύο μας.
Υπήρξες καταφύγιο, χαρά και έμπνευση.
Και απλά δεν μπόρεσα να είμαι εκεί...να πούμε ένα αντίο όπως μας άξιζε...
Κοιμάσαι πια κοντά στον αδερφό σου και τους φίλους σου, τους ανθρώπους που βοήθησες, τους ανθρώπους που σε πλήγωσαν...
Καιρό πια είχες μπει σε αυτό το δρόμο, είχες φύγει από δω.
Τώρα απλώς έφτασες στον προορισμό.
Απλά δεν πρόλαβα να σε χαιρετίσω...

Είμαι σίγουρη πάντως πως θα επιβάλεις την τάξη και την καλαισθησία όπου και αν έφτασες, όπως έκανες πάντα. :)

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

...για καληνύχτα.

"...Και τώρα βέβαια, έχουν περάσει κιόλας έξι χρόνια...Δεν είχα διηγηθεί ποτέ ως τώρα αυτή την ιστορία. Οι συνάδελφοι που με είδαν χάρηκαν που ήμουν ζωντανός. Ήμουν λυπημένος, όμως τους έλεγα: "φταίει η κούραση..."
Τώρα έχω κάπως παρηγορηθεί. Δηλαδή...όχι τελείως. Ξέρω όμως πως επέστρεψε στον πλανήτη του, γιατί τα ξημερώματα δεν υπήρχε πια το σώμα του. Δεν ήταν και κανένα βαρύ σώμα...Και τη νύχτα μ' αρέσει ν' ακούω τ' αστέρια. Είναι σαν πεντακόσια εκατομμύρια καμπανάκια. Να όμως που συμβαίνει κάτι καταπληκτικό. Στο φίμωτρο που ζωγράφισα για το μικρό πρίγκιπα, ξέχασα να βάλω δερμάτινο λουρί. Δε θα τα κατάφερε ποτέ να το δέσει στ' αρνί. Αναρωτιέμαι λοιπόν: "Τι να έγινε στον πλανήτη του; Λες να έφαγε το αρνί το λουλούδι;..."
Κάποιες άλλες φορές πάλι λέω: "Αποκλείεται. Ο μικρός πρίγκιπας κλείνει κάθε βράδυ το λουλούδι του κάτω απ' τη γυάλα και τ' αρνί του το προσέχει πολύ...". Τότε νιώθω ευτυχισμένος. Κι όλα τ' αστέρια γελάνε γλυκά.
Άλλοτε πάλι σκέφτομαι: "Καμιά φορά είσαι αφηρημένος, κι αυτό φτάνει. Ξέχασε ο μικρούλης ένα βράδυ τη γυάλα ή πάλι το αρνί βγήκε αθόρυβα τη νύχτα...". Τότε τα καμπανάκια γίνονται όλα δάκρυα...

Μεγάλο μυστήριο αλήθεια. Για σας που αγαπάτε όπως κι εγώ το μικρό πρίγκιπα, τίποτα στο σύμπαν δεν είναι ίδιο αν κάπου, άγνωστο πού, ένα αρνί που δεν γνωρίζουμε έφαγε ή δεν έφαγε ένα τριαντάφυλλο.
Κοιτάξτε τον ουρανό. Αναρωτηθείτε: "Το αρνί έφαγε, ναι ή όχι, το τριαντάφυλλο;". Και θα δείτε πως όλα αλλάζουν...
Και κανένας μεγάλος δεν θα καταλάβει ποτέ γιατί αυτό έχει τόσο πολλή σημασία."

Αντουαν Ντε Σαιντ-Εξυπερυ

καλό χειμώνα

Κάποιος χθες το βράδυ όσο η πόλη κοιμόταν πήρε λίγη ζάχαρη-άχνη και την φύσηξε προς την ανατολή. Οι κορυφές  των βουνών κράτησαν όση μπορούσαν και τώρα χαζοπασπαλισμένες με αυτό, το όλο υποσχέσεις άσπρο, μας εύχονται καλό χειμώνα...


à Sion, Valais

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

-

βρήκες το σπίτι
μα όχι το κλειδί...

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

το πίσω, το μπρος, ο γκρεμός και τα παραμύθια

Συνήθως, λένε, είναι δύσκολο να φύγεις...
όχι τόσο γιατί φοβάσαι τι θα συναντήσεις εκεί που πας
όσο γιατί φοβάσαι και λυπάσαι για αυτό που αφήνεις πίσω.
Συνήθως...
μα αυτό το συνήθως είναι πολυτέλεια...
Εδώ πια όλα πεθάναν.
Και ότι απέμεινε να χαροπαλεύει δεν έχει από που να πιαστεί.
Πως τα κάναμε έτσι;
Υπάρχει κάποιο χέρι δυνατό να κρατήσει αυτούς που κατρακυλάνε στον γκρεμό;


Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο
Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.
Α, φτάνει πια ! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.
Μ.Αναγνωστάκης

Και εμένα που μου άρεσαν οι ιστορίες, τώρα πια δεν έχω ιδέα τι να κάνω. Τι έχει μείνει να σωθεί; τι θέλω να σώσω; ποια αλήθεια να βιώσω;




Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Στον Α.

Γράφεις, γράφεις, γράφεις.
Το γράμμα σου στη Ντ. πραγματικά απορώ πόσες σελίδες θα ήταν σε χειρόγραφο....
Γράφεις περισσότερο και από μένα (νόμιζα βλέπεις η χαζή πως 2-3 σελίδες γράμματα είναι πολύ).
Και της γράφεις με αγωνία. Ξέρω, φαντάζομαι δηλαδή, ότι όταν κάτι φτάνει στο τέλος θες να σιγουρευτείς ότι τα είπες όλα, ότι δεν ξέχασες κάτι.
Της γράφεις λοιπόν:
"Ισχυρίζομαι ότι θέλω να πω για σένα ότι είσαι η μόνη γυναίκα που ερωτεύτηκα και για την ένωσή μας ότι ήταν η πιο σημαντική απόφαση στη ζωή και των δυο μας. Προφανώς όμως αυτή η ιστορία δεν με ελκύει, ούτε τα εφτά χρόνια που είχαν περάσει από εκείνη την απόφαση μέχρι τη στιγμή που έγραφα το Le Traitre. Το να είμαι για πρώτη φορά ερωτευμένος με πάθος και ο έρωτας αυτός να μου ανταποδίδεται ήταν πολύ προσωπικό, πολύ κοινό: δεν αποτελούσε πρώτη ύλη για να με ανυψώσει στο οικουμενικό. Αντιθέτως, ένας έρωτας που έχει ναυαγήσει, αδύνατος, παράγει ανώτερη λογοτεχνία. Αισθάνομαι άνετα μέσα στην αισθητική της αποτυχίας και του αφανισμού, όχι στης επιτυχίας και της κατάφασης. Πρέπει να ανυψώνομαι πάνω από εμένα κι εσένα, εις βάρος μας, εις βάρος σου, με παρατηρήσεις που ξεπερνούν τα άτομά μας."
Μα πραγματικά το πίστευες; Πραγματικά;
Μου έρχεται να ουρλιάξω.
Ναι ο πόνος προκαλεί δυνατά συναισθήματα και ίσως μεγάλα έργα τέχνης. Ο έρωτας όμως με ανταπόκριση δημιουργεί ένα μεγάλο έργο: τη ζωή.
Τη ζωή σε όλο της το μεγαλείο. Και εσύ αυτό το είχες, το ζούσες, το βίωνες κι όμως έκλεινες τα μάτια και γκρίνιαζες ότι δεν σου έφτανε. Γιατί; για να γράφεις;
Είμαι πολύ θυμωμένη μαζί σου. Ξέρω πως τώρα ξέρεις και για αυτό της γράφεις...αλλά εγώ που ζω τον έρωτα χωρίς ανταπόκριση και το μόνο που έχω δίπλα μου είναι μολύβι και χαρτί δεν μπορώ παρά να θυμώνω, να εξοργίζομαι.
Κατά τ' άλλα μου αρέσεις, το ξέρεις ότι σε πάω.
Απλά ζηλεύω.




γραμμένο στα τέλη του Μαίου.

21 Ιούνη..."δεν θα μάθεις ποτέ τι σημαίνεις για μένα"

21 Ιούνη.
Η μεγαλύτερα μέρα του χρόνου.

Ουφ!ζέστη...
Μέχρι πριν 8 μέρες έτρεχα και δεν έφτανα.
Τώρα πια έφτασα.
Έφτασα....
που;
παντού!
πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις ένα τέτοιο τέλος;
Τέλος των όλων όσων έκανα μέχρι τώρα τα τελευταία 6 χρόνια.
Και ταυτόχρονα ένα μεγάλο βήμα, ένα μεγάλο άνοιγμα.
Σωστό;Λάθος;δεν έχω ιδέα. Θα το δούμε.
Και όλα αυτά που τελειώσαν; ήρθε η ώρα να τα αποχωριστώ, συγκινημένη.
Πως αλλιώς να πάει η ζωή παρακάτω;χωρίς αποχωρισμούς δεν γίνεται.
Δεν είχα χρόνο να το σκεφτώ μέχρι τώρα...και τώρα το αποφεύγω εδώ που τα λέμε...
καθαρίζω και καθαρίζω...κουράζω το σώμα μου, όσο μπορώ, για να κοιμάμαι ήσυχη.
Μην με ρωτάς τι θα μου λείψει! Έχω πίσω μου ένα γεμάτο χρώματα, γέλια, τραγούδια, φίλους, σπίτια, φωτογραφίες παρελθόν και μπροστά μου μια λευκή κόλλα χαρτί.
Έχω μέσα μου περιέργεια, φόβο, χαρά, ανακούφιση. Όλα, όσα έκανα, πήγαν καλά!
Έχω και θαυμασμό...τα κατάφερα. Το υποπτευόμουν ότι μπορώ, τώρα το ξέρω κιόλας.
Είχα, βέβαια, κρυφή βοήθεια. Μπορεί να μην μοιραζόμουν πολλά αλλά υπήρχαν άνθρωποι να με στηρίζουν, ίσως και χωρίς να το ξέρουν.
Όπως κι αν έχει πάρτε ένα τραγουδάκι που σήμερα ανακάλυψα, ε!ημέρα μουσικής...κάτι καλό έπρεπε να ανακαλύψω!Είναι για αυτούς που ποτέ δεν θα μάθουν ποτέ τι σημαίνουν μένα...

http://www.youtube.com/watch?v=rexLKzwwOCU&feature=related



Τρίτη 1 Μαΐου 2012

λίγο μετά το θάνατο

Οκτώ χρόνια μαζί και μετά ήρθε ο γάμος.
Εξηνταπέντε χρόνια και μετά ήρθε ο θάνατος.
Καυγάδες, μεταναστεύσεις, παιδιά, δουλειές, σπίτια, οικογένειες, φτώχια και πλούτη και αρρώστιες και εκδρομές. Εξηνταπέντε χρόνια.
Πως γυρνάς να κοιμηθείς στο σπίτι μόνος μετά από αυτό;

Και έρχεται η ώρα του τραπεζιού.
Βάζεις τα δυνατά σου και το βγάζεις πέρα.
Και ξέρεις!Δεν ήταν συνέχεια τόσο δύσκολο!Ήταν εκεί όλη η οικογένεια. Μετά από αρκετά χρόνια όλοι πάλι μαζί. Θλίψη στον αέρα μα και η χαρά που ξαναβρεθήκαμε. Γιατί πάντα όμως να βρισκόμαστε σε τέτοιες περιστάσεις; Παράπονο! Και γιατί να μην είσαι και εσύ μαζί μας;





Κάπου μέσα στην αγωνία μου, να ζήσω τα πάντα, ξεχνάω την θνητότητα μας.
Τη δική μου και των ανθρώπων που αγαπώ και είναι αίμα μου.
Μια οικογένεια στις πέντε γωνιές αυτού του κόσμου.
Κάπου μέσα στο τρέξιμο για να πετύχω τους στόχους μου, ξέχασα βρε Πανωνή μου!Ξέχασα εκείνα τα ξύλινα έπιπλα που μου είχες φτιάξει με τα χέρια σου για να έχουν σπίτι οι κούκλες...
Και σήμερα τα γαλάζια μάτια, σ' ένα πρόσωπο ίδιο με τις γιαγιάς μου καθόντουσαν με δύναμη δίπλα μου και συζητούσαμε, ταξίδια, αναμνήσεις, ράψιμο. Αυτά τα γαλάζια μάτια που έπλεξαν κάποτε τα ρούχα για να μην κρυώνουν οι κούκλες μέσα στο σπίτι που τους είχες φτιάξει εσύ.
Μα σήμερα την άφησες να γυρίσει σπίτι μόνη της μετά από 65 χρόνια.

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Στο Κολωνάκι

Στο Κολωνάκι λοιπόν. Εκεί με έβγαλε προχθές ο δρόμος. Όχι τυχαία!
7 μήνες πηγαινόερχόμουν καθημερινά. Δουλειά βλέπεις. Και ήταν ωραία η δουλειά εκεί.
Γιατί, εκτός από όλα τα άλλα, το Κολωνάκι δεν παύει να είναι κομμάτι του κέντρου της Αθήνας. Οι κάτοικοι του ζουν αλλιώς. Μα ζουν αλλιώς γιατί εκτός το να επιβιώνουν ξέρουν και να διασκεδάζουν ψυχή τε και πνεύματι. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι εκεί βρίσκονται και μερικά από τα σημαντικότερα μουσεία της πόλης, και γενικότερα της χώρας. Υπάρχουν ιστορίες παλιές για αυτό το μέρος. Εξάλλου είναι από τις πιο παλιές περιοχές της πρωτεύουσας και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της. Πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Ήταν και δίπλα στο παλάτι...
Έτσι, μέσα από την δουλειά, τους συναδέλφους μου και την ιστορία του άρχισα να το αγαπάω και εγώ. Αμέ!Η φαν των Εξαρχείων απέκτησε φιλίες με τους γείτονες!
Πήγα λοιπόν στα παλιά μου λιμέρια. Αλλαγές, απουσίες, όλα γνωστά, όλα άγνωστα.
Είχα λίγο χρόνο. Πήρα το ασανσέρ με τους καθρέφτες και κατέβηκα στη πλατεία. Θόρυβος, κόσμος, κίνηση, κορναρίσματα, γνώριμα πρόσωπα, καινούρια μαγαζιά, παλιά που κλείσαν...χαμός. Πήρα να ανεβαίνω. Σκεφτόμουν πως παρ' ότι τόσο καιρό πηγαινοέρχομαι δεν ξέρω πολλά. Ανέβηκα λοιπόν και εξερεύνησα τα στενά. Όμορφα στενά, ήσυχα σπίτια, μισογκρεμισμένα, καινούρια, λίγοι άνθρωποι, μπαλκόνια πηγμένα στα λουλούδια και άλλα εγκαταλελειμμένα  στο έλεος των καιρών. Και έτσι αγάπησα το Κολωνάκι. Λέγοντας του αντίο, λέξη που λέω συχνά τελευταία, του χάρισα το ειλικρινέστερο χαμόγελο μου και έφυγα.
Δεν ξέρω αν θα τύχει να ξανακάνω μια τέτοια βόλτα αλλά αν συμβεί θα φροντίσω να έχω και τη φωτογραφική μου μηχανή μαζί.

Πάντως σας το προτείνω ανεπιφύλαχτα, σε σας τους λάτρεις της Αθήνας.
Ας ψάξουμε τα πράγματα μέχρι το βάθος που έχουν...

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

στη Φ.

"Η φιλία αποτελεί το μεγαλύτερο αγαθό που δέχτηκε ο άνθρωπος από τους θεούς, με εξαίρεση, ίσως, τη σοφία." Κικέρωνας




Είχε μεγάλα, φωτεινά, καστανά μάτια και λαμπερά σκούρα μαλλιά.
Ήταν πάντα από τις πιο όμορφες στη τάξη.
Ξέρεις τώρα... τα αγόρια την ήθελαν, τα κορίτσια ήθελα να της μοιάσουν.
Καυγάδες, πλατωνικοί έρωτες, φιλίες, εκδρομές και άλλα μας ένωσαν.
Και μετά μεγαλώσαμε. Αλλάξαμε και σταθεροποιήσαμε (σχετικά πάντα) τον χαρακτήρα μας.
Στη μεγάλη πόλη αρχίσαμε να ερχόμαστε όλο και πιο κοντά.
Η γνώση όλων αυτών των χρόνων μας έδενε.
Και έτσι ήρθαν οι βόλτες με το κόκκινο αυτοκινητάκι, οι κανονικοί έρωτες, τα κλάματα που πάντα τους συνοδεύουν, τα πτυχία και τα πάρτι για να μας φέρουν ακόμη πιο κοντά.
Εμπιστοσύνη, εκτός από αγάπη και σεβασμός και εκτίμηση.
Τα μάτια συνέχισαν να είναι πάντα καθαρά, μεγάλα και καστανά, μόνο που πια είχανε μάσκαρα στις βλεφαρίδες, ίσως και μολύβι καμιά φορά.
Και αν σας μιλάω σε παρελθοντικό χρόνο είναι γιατί τώρα έφυγε από εδώ. Ναι!
Είχε να κυνηγήσει το όνειρο της και πια δεν είμαι μέρος της καθημερινότητας της.
Μου λείπει και στεναχωριέμαι.
Αλλά μας μεγάλωσαν έτσι ώστε να μπορούμε να ζήσουμε τα όνειρα μας.
Για αυτό και δεν ανησυχώ.
Η Φ. θα είναι καλά όπου και αν αποφασίσει να είναι καλά.
Και εγώ θα συνεχίσω να είμαι καλά για να περιμένω τα καινούρια νέα της και να χαίρομαι που τα μάτια συνεχίζουν να λάμπουν!

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

οι νύχτες...

Οι νύχτες όλο πιο συχνά θα πλησιάζουνε
όταν εσύ να περιμένεις να χαράξει...


Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

κιβώτιο

Αναρωτιόμουν...
αν μάζευα αύριο ένα κιβώτιο με πράγματα που ήθελα να πάρω μαζί για μια πιθανή μετακόμιση τι θα έβαζα μέσα.
Αν είχα αρκετό χρόνο φαντάζομαι θα μάζευα και θα μάζευα και θα μάζευα και λίγο πριν κλείσω πίσω μου την πόρτα πάλι θα μάζευα.
Αν δεν είχα όμως; Χμ! Μια οδοντόβουρτσα, κανένα ρούχο, την μηχανή μου, τα μποτάκια μου και τέλος.
Γιατί τι να πρωτομαζέψεις από μια ζωή και τι να πρωτοπάρεις μαζί σου?Τι να χωρέσει ένα κιβώτιο? Όχι! Οι άνθρωποι πρέπει να φεύγουν απλώς. Όταν αρχίζεις μια καινούρια ζωή, μια καινούρια φάση ζωής έστω δεν χρειάζεται να φέρεις μαζί και τα υπολείμματα της παλιάς. Οι αναμνήσεις είναι ήδη αρκετά βαριές από μόνες τους. Ευτυχώς στο αεροδρόμιο δεν τις ζυγίζουν!!!

Μην με κατηγορείς για σκληράδα. Να κάνω πιο εύκολο το φευγιό προσπαθώ. Να απαλύνω κάπως τον πόνο. Οι άνθρωποι πρέπει να προχωράμε, είτε φεύγουμε, είτε μένουμε.

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Σαιξπηρ

Μ' ενός καλοκαιριού να σε συγκρίνω μεσημέρι;
Εσύ 'σαι πολύ πιο όμορφος κι ακόμα πιο γλυκός
Τους τρυφερούς βλαστούς του Μάη χτυπάει σκληρό τ' αγέρι,
κ' έχει το καλοκαίρι μετρημένο μόνο βιός.
Συχνά το μάτι τ' ουρανού τρανή μια φλόγα βγάζει,
μα και συχνά χλωμή την όψη του θε ν' αντικρίσεις
και κάθε ωραίο κάποτες από τ' όριο παρακμάζει,
ή κάπως τυχερά, ή με τις αλλαγές της φύσης.
Όμως το αθάνατο το θέρος σου δεν θα ξεφτίσει
κι ουδέποτε την ομορφιά θα χάσεις που κατέχεις.
Και ο Χάρος δεν θα καυχηθεί στον Άδη σ' έχει κλείσει
αφού σ΄αθάνατες γραμμές στο Χρόνο αιώνια αντέχεις.

Όσο έχουν οι άνθρωποι πνοή και μάτια να θωράνε,
τόσο θα ζουν αυτές (οι γραμμές) μες τη ζωή να σε κρατάνε.

18ο Σονέτο του Σαίξπηρ.
μετάφραση:Ρούσσος

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

ΓρΑΦΟΝτας.


Πάντα έγραφα.
Σε ημερολόγιο,
σε φόρουμ,
σε blog,
ακόμα και πάνω στη ντουλάπα μου.
Για το θρανίο μου στο σχολείο δεν το συζητώ καν.
Και τώρα γράφω.
Αλλά, ω θεοί, πόσο δύσκολο είναι να γράφεις με σωστό τρόπο τα προσωπικά σου βιώματα, να τα αναλύεις και να έχεις και deadline!
ουφ!ουφ!ουφ!

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Ήταν φτιαγμένος από αστερόσκονη.

Ήρθε με ένα χαμόγελο και με λίγη περιέργεια στο βλέμμα.
Έκατσε.
Ήταν φτιαγμένος από αστερόσκονη.
Είμαι σίγουρη.
Σινεμά.
Ταξίδια.
Μουσεία.
Μουσικές.
Κουβέντες.
Είχε πάνω του χαρτάκια και χαρτοταινίες κολλημένες πάντα και σκισμένα παντελόνια.
Ήταν όμως φτιαγμένος από αστερόσκονη.
Είμαι σίγουρη.
Είχε και χιούμορ.
Είχε και μάτια δανεισμένα από τις ακτές των Παξών.
Και βλέμμα σκανταλιάρικου παιδιού.
Και δέρμα μπρούτζινο-παρμένο από τον μπαμπά Ήλιο.
Και μύτη σμιλευμένη σαν αρχαίου αγάλματος.
Και αέρα Ιταλού γόη.
Ήταν σου λέω φτιαγμένος από αστερόσκονη.
Είμαι σίγουρη.
Γύρισε τώρα στη μαμά πατρίδα,στον πλανήτη από όπου είχε κατέβει. Εκεί που όλα αυτά δεν θα κάνουν τη διαφορά και θα νιώθει σαν το σπίτι του. Θα βρει και τους υπόλοιπους φτιαγμένους από αστερόσκονη.
Μα εγώ θα θυμάμαι πάντα την χαρά του για την επικοινωνία του με άλλους ανθρώπους, έστω και απλούς, χωρίς αστερόσκονη και φωτοστέφανα. Γιατί όσοι αξίζουν, το ξέρω, έτσι είναι.
Απλά αυτός ήταν φτιαγμένος και από αστερόσκονη.

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

μυρωδιές

Μυρωδιές...
“Δεν είχα ποτέ φοβίες. Περισσότερο είχα εμμονές. Πολλές εμμονές. Για παράδειγμα είχα εμμονή με την αισθητική, με τον κινηματογράφο. Είχα εμμονή με το γιατί οι άνθρωποι να ντύνονται τόσο χάλια. Μ’αυτό είχα πράγματι εμμονή. Το έβρισκα φρικτό. Είχα εμμονή με τα αντικείμενα. Πολύ! Είχα εμμονή με τις μυρωδιές. Πάρα πολύ!” Cristian Louboutin
Εγώ με τις μυρωδιές δεν ξέρω αν είχα εμμονή.
Πριν λίγο όμως, καθώς γύριζα σπίτι μετά από καφέ με φίλες που είχα καιρό να δω, μπήκε ένας άντρας με μια μυρωδιά γνωστή στο τραμ. Το πρόσωπο και το σώμα μου ήταν άγνωστα και παντελώς αδιάφορα. Η μυρωδιά όμως.... με σκότωσε.
Έσπασε ότι προστατευτικό τοίχος έχτιζα τόσο καιρό γύρω μου.
Και δεν σταμάτησε εκεί.
Προσπέρασε το τοίχος και μπήκε στον εγκέφαλο και γκρέμισε τα πάντα.
Οι αναμνήσεις πέσαν κομμάτια στα πατώματα.
Τα αίματα στάζανε στα τζάμια.
Αίματα των συναισθημάτων μου.
Όλα γυαλιά καρφιά με μια μόνο ανάμνηση μιας μυρωδιάς.
Είχα γεμίσει τόσο το χρόνο μου ώστε να μην σκέφτομαι και νόμιζα πως ήταν εντάξει.
Αλλά μία μυρωδιά μπορεί να σε γεμίσει τόσο θυμό που ούτε καν ήξερες ότι διέθετες.
Δεν έχει πια χώρο για άλλες πληγές. Κλείσαμε.
Ο επόμενος που θα έχει όρεξη να παίξει με τα συναισθήματα μου να ξέρει ότι θα τον πατήσω κάτω.
Όπως με τόση χαρά θα πατούσα και τον τυχαίο νεαρό με τα γυαλιά ηλίου μέσα στη νύχτα και τη γνωστή μυρωδιά.
Και αν έτυχε και τα ξαναείπα αυτά...δεν πειράζει, "επανάληψη αδερφή μαθήσεως"
Και τώρα έμαθα.


υγ: Ένα κοροϊδευτικό email στον υπολογιστή μου με ενημέρωνε για την καινούρια προσφορά για Ιταλία.... πλάκα που έχει όμως η ζωή!:Ρ

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Ανοίγματα.

Οι τελευταίες μέρες ήταν ηλιόλουστες και ζεστές!Επιτέλους μπήκε η άνοιξη!!!
Πέρασα λοιπόν δίπλα από έναν νέο μπαμπά που κρατούσε τη κόρη του από το χέρι και της έλεγε: Ξέρεις τι εννοούμε όταν λέμε "ανοιχτός άνθρωπος";
Αλήθεια!τι εννοούμε;
Μου θύμισε την άνοιξη!Ανοίγει και αυτή όπως ένας ανοιχτός άνθρωπος.
Και όπως και αυτή φέρνει χαρά και ήλιο μαζί της έτσι και ένας ανοιχτός άνθρωπος φέρνει χαρά στους γύρω του και "ήλιο".
Χθες βρήκα μια παλιά συνέντευξη του Κριστιάν Λουμπουτέν στην οποία μιλούσε για πολλά και διάφορα. Μεταξύ άλλων είπε και τα παρακάτω:
"Ταλέντο είναι να είσαι συνεχώς ανοιχτός και να αφήνεις τη ζωή να σε πηγαίνει. [...] Εγώ πιστεύω ότι μιλώντας γενικά για το ταλέντο, βλέπουμε ότι ταλαντούχοι είναι οι άνθρωποι που είναι ανοιχτοί απέναντι στη ζωή. Και ντροπαλός δηλαδή να είναι κάποιος, με τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται μέσα από τη δουλειά του ανοίγεται. Σίγουρα ταλέντο δεν είναι να κλείνεται κανείς απέναντι στους άλλους. Πόσο μάλλον όταν δημιουργία σημαίνει να δίνεις στους άλλους. [...] Δεν μιλάω για την ελευθερία του πνεύματος, μιλάω για τη δυνατότητα να είναι ελεύθερο το μάτι του ανθρώπου. Πρέπει να δώσουμε στα μάτια μας τη δυνατότητα να βλέπουν ελεύθερα. Επειδή το μάτι είναι αυτό που μεταφέρει τα ερεθίσματα στον εγκέφαλο, αν το μάτι είναι ελεύθερο, βλέπουμε πολύ καλύτερα τα πράγματα και κάπως έτσι δημιουργούνται νομίζω και οι ευκαιρίες. Ανοίγει δηλαδή η τύχη μας. Οπότε, δεν μιλάμε πλέον για συμπτώσεις. Όταν είμαστε ανοιχτοί απέναντι στη ζωή, δημιουργούνται περισσότερες ευκαιρίες να κάνουμε πράγματα."
Με τούτα και με εκείνα το ρήμα ανοίγω και όλα τα παράγωγα του τείνουν να γίνουν αγαπημένες μου λέξεις.

υγ: Άνοιξαν οι πρώτοι βολβοί από τις τουλίπες που πότιζα όλο το χειμώνα. Έτσι είναι, φροντίζεις κάτι και αυτό σε ανταμείβει ανοίγοντας. Είναι τόσο απλή η ζωή... ;)

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Ένα ζευγάρι μοβ παπούτσια

Εντάξει, θα υπερέβαλλα αν έλεγα ότι όλα γίνοντε για ένα ζευγάρι μοβ παπούτσια αλλά με βεβαιότητα μπορώ να τους καταλογίσω πολλά. Και βέβαια μπορώ να τα ευχαριστήσω για άλλα τόσα. Ίσως και για αυτά για τα οποία τα κατηγορώ.

Είναι τόσο όμορφα μπερδεμένη αυτή η ζωή που νομίζω πως ποτέ δεν θα βγάλω άκρη.


Αλλά μπορώ παρόλα αυτά να την περπατήσω.... ;)



Και τέλος ένα παπουτσοτράγουδο για καληνύχτες:



Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Ευχαριστήριο.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Tkqw2Wj2Xlw

....κι αν δε σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου.
Με τα καράβια που με πήγαινες να δω,
με τα καράβια που με πήγαινες να δω
ταξίδευα...
....κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
ταξίδευα.

Σ'ευχαριστώ και αφήνω την αγάπη να σωπαίνει...
Κ.

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Φεβρουαρίου σκέψεις.

Ποτέ δεν συμπαθούσα αυτόν τον μήνα.
Φεβρουάριος.
Αρχικά, τι όνομα είναι αυτό;
Και μετά...είναι μετά τα Χριστούγεννα και αρκετά πριν το Πάσχα. Είναι κρύος. Είναι μουντός. Είναι κουτσός. Τα μαύρα του τα χάλια.

Έτσι και ο φετινός. Κρύος, μουντός, κουτσός, κακός.
Και μάλιστα φέτος συνοδευόταν από χυλόπιτες, αποχωρισμούς και θανατικά.
Ας φύγει λοιπόν. Όση χαρά μου χάρισε τις πρώτες 3 μέρες μου την πήρε πίσω και με το παραπάνω τον υπόλοιπο μήνα.
Ας φύγει χωρίς άλλες απώλειες!
Καληνύχτα σας.

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

βιβλιοθήκη.

Κάποιες στιγμές ερωτεύεσαι σφόδρα.
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αποφύγεις.
Συμβαίνει.
Και όταν συμβαίνει είναι ανεξέλεγκτο.
Μπαίνει στο μυαλό σου και μένει.
Οπότε ότι και αν κάνεις μετά πάντα υπάρχει έστω και στο πίσω μέρος του εγκεφάλου και δεν σε αφήνει να χαρείς τίποτα άλλο όπως θα ήθελες.
Αυτό έχω πάθει και εγώ με αυτό:
Ήταν κεραυνοβόλο.
Από τη πρώτη στιγμή που το πρώτο-αντίκρισα υποφέρω από έρωτα.


ps:Τα ίδια μου συμβαίνουν και με ανθρώπους. Αλλά τι να το κάνεις; Οι άνθρωποι πρέπει να θέλουν και αυτοί, ενώ τις βιβλιοθήκες δεν τις ρωτάς. Απλά τις φτιάχνεις.

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Ώρα να μιλήσουμε για παπούτσια.

Παπούτσι.
Λέξη τούρκικη ή πέρσικη.Πόδι και κάλυμμα.
"Είναι το προστατευτικό κάλλυμμα για το πόδι. Στο έδαφος ακουμπά η σκληρή σόλα και το τακούνι ενώ το κάτω μέρος του ποδιού ντύνεται συνήθως ολόκληρο και μέχρι τον αστράγαλο με μαλακό δέρμα ή άλλο υλικό" μας πληροφορεί το φίλτατο Βικιλεξικό.
Είδη:αθλητικά, γόβες, πλατφόρμες, σανδάλια, σαγιονάρες, κα.
Εγώ:φοράω τα πάντα. Αγαπάω τα παπούτσια. Σχεδόν κάθε είδος. Έχω μπόλικα....για να είμαι ειλικρινής έχω πάρα πολλά και θέλω κι άλλα τόσα. Ευτυχως ήρθε η κρίση.
Δεν θα κάτσω να αναλύσω τι φοριέται με τι, δεν είμαι φασιονομπλόγκ.
Δεν θα κατσω να περιγράψω ποιά μου αρέσουν και γιατί.Μου αρέσουν πολλά.Ψηλά, χαμηλά, σκουρόχρωμα, βγάζω-μάτι-χρώμα, σοβαρά, τρελά, αθλητικά, καλά, παιδικά, γυναικεία.
Δεν ξέρω επίσης αν έχω φετίχ με τα παπούτσια γιατί παρ'ότι τα αγαπώ πάρα πολύ δεν είναι το μοναδικό πράγμα που αγαπώ!Αγαπώ επίσης τα βατράχια (προφανές), τα πακ-μανό αντικείμενα, τα ρούχα (σε όλο τους το φάσμα), τη φωτογραφία, τα αγόρια, το φαγήτο (στο ανθυγιεινό φάσμα του), τα έπιπλα, το φως (και κατ'επέκταση τα χρώματα), τη μυρωδιά της κόλλας, την αίσθηση του παπλώματος, τα επιτραπέζια, τη μουσική (όταν συνοδεύεται από αναμνήσεις ακόμα περισσότερο), τους χάρτες, τους υπολογιστές, τα γραμματόσημα, τα βιβλία, τις πόλεις που πήγα και που δεν πήγα και χιλιάδες άλλα πράγματα.... ΑΛΛΑ!
Πολλά από αυτά δεν μπορώ να τα ζήσω χωρίς παπούτσια.
Έτσι όταν έχω παιχνιδιάρικη διάθεση βάζω τα all star μου και βγαίνω παγανιά.
Όταν έχω άγρια διάθεση (ή/και όχι μόνο) βάζω τα dr. martens μου και τρέμε κόσμε.
'Οταν έχω ερωτική διάθεση βάζω τα τακούνια μου,αλλά σε αυτή τη περίπτωση τρέμω εγώ...μην πέσω.
'Οταν έχω χαλαρή διάθεση βάζω τα πεδιλάκια μου αναπηδώ ελεύθερη μέσα στην πόλη.
Όταν έχω χουχουλιάρικη διάθεση βάζω τη ροζ ζεστές μου μπότες που πήρα κάποτε με το Μπίρι και καλτσούλες και πάω για ζεστή σοκολάτα.
κοκ....

Η ζωή κυλάει ωραία και εναλλάσεται καθημερινά χάρη και στα παπούτσια που μου κρατάν παρέα και με παρακινούν να μπω σε νέες περιπέτειες. :)

Αλλά ας μην ξεχνάμε πως αν εγώ δεν ήθελα να παρακινηθώ και να αγαπήσω δεν θα με παρακινούσαν ούτε αν μου έριχναν ομαδική κλωτσία όλα αυτά τα ζευγάρια παπουτσιών.Άρα...χαμογελάστε!Είναι μεταδοτικό!Και διαλέξετε παπουτσοσυντροφιά για την κάθε μέρα σας.Είναι η βάση και πρέπει να γίνει προσεκτική επιλογή ώστε να είναι σωστή.

[]

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Μας βαραίνουν οι φίλοι που δεν ξέρουν πια πως να πεθάνουν...

[...] Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί.

«Μνήμη, α΄», 4. Ημερολόγιο καταστρώματος, Γ΄, 1955. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. 245.

Μας βαραίνουν οι φίλοι που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν...
«Μυθιστόρημα»

Καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά των άλλων.

«Σαλαμίνα της Κύπρος», 54. Ημερολόγιο καταστρώματος, Γ΄, 1955. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. 265.


Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.

«Άρνηση», 9-12. Στροφή, 1931. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. 13.
Με λίγο φως από τα παιδικά μας χρόνια.

Μυθιστόρημα, ΙΑ΄, 5. 1935. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. 56.

Κι όλα τούτα είναι παλιές ιστορίες που δεν ενδιαφέρουν πια κανέναν
δέσαμε την καρδιά μας και μεγαλώσαμε.

«Piazza San Nicolò», 12-13. Ημερολόγιο καταστρώματος, Α΄, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. 159.





Σεφέρης για απόψε.

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

κΑπΟιΑ....

Είναι κάποια τραγούδια,
είναι κάποιοι φίλοι,
είναι κάποιοι δρόμοι,
είναι κάποιες εικόνες,
που σου θυμίζουν ότι είσαι άνθρωπος.(ότι και αν σημαίνει αυτό)
Και πως ως άνθρωπος μπορείς και αγαπάς
κάποια τραγούδια,
κάποιους φίλους,
κάποιους δρόμους,
κάποιες εικόνες.
Τραγούδια όπως αυτό:
Φίλοι όπως εκείνο το αψηλό,καλό παιδί.
Δρόμοι όπως αυτοι:
Και εικόνες όπως αυτές:

Αυτά για σήμερα...εις αύριον τα καλύτερα....

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Τείχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Π.Καβάφης




Φοβάμαι.

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

One day....

Τι να σου πω τώρα;μην ρωτάς γιατί το έριξα στις ρομαντικοταινίες....δεν είναι εκεί το θέμα μας.
Είδα όμως και το One Day.

Βρήκα αυτή τη φωτογραφία στον Ελεθερούδακη όταν πήγα να πάρω δωρο στον αδερφό μου και την πήρα.Από τότε έχει πάρει θέση πάνω στο γραφείο μου, μπροστά από τα βιβλία της πτυχιακής.
Στυλιστικα μου αρεσει πολύ.Και μου αρέσει και η στιγμή που έγινε το κλικ.Πολύ καλή.
Στη συνέχεια είδα και την ταινία.Συμπαθητική.
Αλλά κράτησα κάτι:μπορεί να μην υπάρχει αύριο.Οπότε γιατί να σπαταλάμε το σήμερα δεξιά και αριστερά όταν έχουμε βρει αυτό που θέλουμε;






χμμμμ!τα γραφώ για να τα διαβάζω.
Ας βάλω και εγώ τα Dr.Martens μου και ας πάω να ζητήσω αυτό που θέλω.
Έχει έρθει η ώρα...

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

τεχνολογίας κουβέντες

Κάτι το βιβλίο του Jobs, κάτι ο Δήμου...ώρα να σας πω και εγώ για την άλλη μου μεγάλη αγάπη.

Ήμουν κάπου στο δημοτικό όταν αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε τη Logo (για το τι είναι αυτό το πράγμα δες εδώ: http://users.sch.gr/glezou/yliko/logo2004.htm). Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής ήταν φορές που βαριόμουνα και έτσι με τα μικρά μου δάχτυλα καθόμουν και σκάλιζα-πείραζα το μηλαράκι που είχε πάνω του ο υπολογιστής του σχολείου μας. Το λάτρευα, καθότι και πολύχρωμο πως θα γινόταν να μου ξεφύγει;
Ο υπολογιστής του σπιτιού μας δεν είχε εκείνο το μηλαράκι πάνω και πολύ με είχε
στεναχωρήσει.
Είχε όμως διάφορα παιχνίδια που αν τα δεί ένα
παιδάκι σημερινό θα τα βρεί εντελώς ξενέρωτα και απόλυτως ξεπερασμένα μια και των 3 διαστάσεων ακόμα δεν είχαν διαδοθεί. Έτσι λοιπόν άρχισα να παίζω φιδάκι (ήταν ένας γλυκούλης πράσινος πύθωνας), ένα άλλο με έναν κοντούλι τύπο που έσπρωχνε κουτιά και έπρεπε να τα βάλει στη θέση τους ενώ βρισκόταν μέσα σε ένα περιορισμένο δωμάτιο, ένα άλλο που το λάτρευα και το λέγανε προιστορικό άνθρωπο (φανταστήτε έναν ανθρωπάκο με ένα ρόπαλο στο χέρι και μια φουστίτσα απο δέρμα ζώου να προχωράει και να χτυπάει τους εχθρούς του, νυχτερίδες, δεινόσαυρους, και άλλα για να πάρει το φαγητό του. Δεν κατάφερα ποτέ, πέρα από μια και μοναδική φορά να φτάσω στο καταπληκτικά όμορφο επίπεδο 3, αν θυμάμαι καλά, όπου όλο αυτό γινόταν μέσα σε παγετώνες. Έχω ψάξει άπειρες φορές να το βρω αλλά δυστυχώς τίποτα....σε σημείο που αν δεν το θυμόταν ο αδερφός μου θα πίστευα οτί το είχα πλάσει στη φαντασία μου).
Εκεί όμως προτοέπαιξα και pac-man. Αν και στην αρχή εκνευριζόμουν και πανικοβαλλόμουν όποτε κάποιος από τους διπλανούς φίλους μου με πλησιάζε απειλητικά και ο αδερφός μου δίπλα γελούσε και κορόιδευε την "τρομέρη" μου ψυχραιμία εγώ σιγά σιγά έμαθα να σκέφτομαι και να μην πανικοβάλομαι. Με τον καιρό έμαθα να μένω ψύχραιμη ακόμα και σε πραγματικές καταστάσεις. Συνεχίζω να πιστεύω οτι μέχρις ένα βαθμό αυτό οφείλεται στο pac-man και την Tom Raider. Η Lara Croft έγινε πολύ καλή μου φίλη και επειδή στην άρχη το παίζαμε στον υπολογιστή στο γραφείο του μπαμπά (ο δικός μας τότε είχε υποδοχή μόνο για δισκέτες και όχι και για cd) αυτό με έφερε κοντά κ με έναν φίλο του
αδερφού μου, τον οποίο τα υπόλοιπα κορίτσια στο σχολείο θεωρούσαν πανέμορφο. Εγώ πάλι τον θεωρούσα πανέξυπνο γιατί έβρισκε όλα τα αντικείμενα που χρειαζόμασταν και είχε την άνεση να πυροβολέι τις τίγρης που πεταγόντουσαν ξαφνικά μπροστά του ακόμα και όταν εγώ πατούσα μια τσιρίδα από τη τρομάρα μου και τους αποσπούσα την
προσοχή. Ετσι φρόντιζα αργότερα να παίζω κυρίως μέσα στο σπίτι της που ήξερα οτι δεν θα μου επιτεθεί κανείς.
Αλλά αυτό δεν είχε πάρα πολύ ενδιαφέ
ρον και έτσι όταν πήραν δώρο στον αδερφό μου το Ceasar III έγινε χαμός γιατί δεν τον άφηνα να κάτσει στον υπολογιστή και όπως ήταν φυσικό η μαμά είχε εξοριστεί τελείως από τον υπολογι-
στή της. Όμως της άρεσε να κάθεται να με βλέπει να παίζω γιατι ήξερα ενστικτωδώς τι να κάνω
ώστε οι πολίτες μου και ο Καίσαρας να είναι ευχαριστημένοι και το εμπόριο να πηγαίνει τόσο καλά ωστε να έχω χρήματα να φτιάχνω καινούρια σπίτια. Αλλά και το ενστικτό μου
να μην με πληροφορούσε για το τι έπρεπε να
γίνει μπορούσα να ρωτήσω τους πολίτες μου και να δω τα στατιστικά στο πινακάκι δίπλα ώστε να διορθώσω τυχόν παραλείψεις. Φαίνεται πως ενώ εγώ μάθαινα να διοικώ ,εικονικά τουλάχιστον, οι πολιτικοί μας είχαν αλλού το μυαλό τους. Κρίμα. Για τα παιχνίδια είναι πολύ καλός τρόπος να μάθεις πολλά πραγμάτα. Πόσο μάλλον όταν είναι τόσο καλοφτιαγμένα όσο ήταν το Ceasar.
Μετά τα παιχνίδια ήρθε το internet. Και για να πω την αλήθεια δεν μπορώ καν να φανταστώ τι
μπορεί να έρθει μετά το ίντερνετ.

Όμως η τεχνολογία δεν σταμάτησε ποτέ. Οι υπολογιστές άλλαζαν. Στο σχολείο μου πάψαμε να χρησιμοποιούμε προιόντα της Apple και τα PC μπήκαν στη ζωές μας. Συνέχιζε να μου λείπει όμως αυτό το δελεαστικό, παιχνιδιάρικο και χαρούμενο μηλαράκι.
Τη Logo πάψαμε με τον καιρό να την χρησιμοποιούμε αλλά είχα προλάβει να δω πως
δημιουργείς έναν κυκλό στον υπολογιστή από γραμμές. Τότε μου είχε φανεί απλώς ενδιαφέρον, τώρα μου φαίνεται και χρήσιμο.
Ταυτόχρονα άρχισαν να εμφανίζοντε τα κινητά. Στην αρχή μου φαινόντουσαν άχρηστα. Το παρακάτω ρητό του Jobs, αν δεν το είχε πει κανείς άλλος πριν, επιβεβαιώθηκε.

Πολλές φορές, οι άνθρωποι δεν
ξέρουν τι θέλουν μέχρι να τους το δείξεις

Στη αρχή είχαν κεραίες, μικρές οθόνες και πλήκτρα. Τώρα δεν έχουν κεραίες, έχουν μεγάλες οθόνες και καμιά φορα και πλήκτρα. Άλλες έχουν μόνο ένα πλήκτρο. Όπως το i-phone. Εμένα όμως αισθητικά αυτό δεν μου πολυαρέσει. Θέλω το τηλέφωνο να σου θυμίζει οτί
είναι τηλέφωνο. Παρ'ολα αυτά το να μην θαυμάσω την τεχνολογία των σημερινών κινητών μου είναι αδύνατο. Έχουν και κάνουν τα πάντα. Δυστυχώς δεν τηγανίζουν πατάτες αλλά νομίζω
οτι θα το αντέξω.
Φανταστήτε όμως τον έρωτα που γεννήθηκε όταν είδα αυτό
το σταθερό αλλά ασύρματο τηλέφωνο στο Public του Συντάγματος να μου κλέινει πονηρά το μάτι....

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στους υπολογιστές που συνέχιζουν να είναι η μεγαλύτερη αγάπη μου από τις τεχνολογικές εφευρέσεις. Ήρθε η ώρα λοιπόν να σπουδάσω και μπήκα σε μια σχολή που ο υπολογιστής θα γινόταν με τον καιρό ο καλύτερος μου φίλος και το πιο απαραίτητο εργαλείο μου, μετά (ίσως) από την φωτογραφική μηχανή.
Αρχισα τη laptop-ική ζωή μου με έναν Toshiba που είχε αγοράσει ο μπαμπάς μου από τη Γερμανία σε ένα ταξίδι (κάτι παθαίνει στα ταξίδια και αγοράζει gadgets). Αποδείχτηκε θηρίο. Έζησε 5 χρόνια με συνεχή και σκληρή χρήση. Ταξιδέψαμε μαζί, παίξαμε, δημιουργήσαμε. Μέχρι και γάλα τον πότισα καταλάθος ένα βράδυ αλλά αυτός συνέχισε τη δουλειά του με ελάχιστα θύματα. Κάποια στιγμή όμως έπρεπε πια να αντικατασταθεί. Τα προγράμματα που χρησιμοποιώ του πέφταν βαριά.
Στη σχολή είχαμε έναν καθηγητή που λάτρευε το να σε δοκιμάζει και λάτρευε και τα Macintosh. Έτσι ξανάρθα σε επαφή με την αγαπημένη μου εταιρία. Είχε όμως καταφέρει να με τρομοκρατήσει αρκετά στο πρώτο εξάμηνο, ευτυχώς με έκοψε (με 4.7) και έτσι στο δεύτερο εξάμηνο μαζί του άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως δεν υπήρχε κανένας λόγος να τον φοβαμαι. Τώρα διαβάζοντας τη βιογραφία του Jobs βλέπω πως υπάρχουν κι άλλοι παλαβοί που το βρίσκουν αυτό αστείο. Είναι πάντως πανέξυπνος τρόπος να χειρίζεσαι τους ανθρώπους. Αλλά δεν μου αρέσει.
Και με τούτα και με εκείνα ήρθε το MacBook στη ζωή μου.
Έρωτας με την πρώτη ματιά και τέτοια....
Θεωρώ τρελό τον Jobs (έχω ξαναπεί οτι η τρέλα και η ιδιοφυία είναι συχνά τόσο κοντά που δεν τις διαχωρίζεις) και πιθανότατα θα τον αντιπαθούσα αν τον ήξερα.Αλλά λυπάμαι πολύ που δεν μου δώθηκε η ευκαιρία να δουλέψω μαζί του. Σίγουρα όμως συνεχίζει να ειναι πηγή έμπνευσης και θαυμασμού. Κυρίως κάθε φορά που βάζω τον Mac-η μου στη τσάντα και γλυστράει τόσο όμορφα μέσα. Ή στιγμές όπως αυτή εδώ που σας γράφω και τα πλήκτρα του χαρίζουν αυτή την
τόσο υπέροχη αίσθηση.
Συχνά τον σιχτιρίζω για την απόφαση του να βάλει τόσες λίγες θύρες αλλά είναι τόσο όμορφο και δυνατό εργαλείο που δεν μπορώ καν να φανταστώ πως θα μπορούσε ένας φορητός υπολογιστής να είναι κομψότερος.
Όσο για αυτούς που γκρίνιαζαν στον Jobs για την επομονή του ακόμη και οι συσκευασίες των προιόντων τ
ους να είναι τέλειες, έχω να τους πω οτί έγω
ακόμη την έχω αυτήν τη συσκευασία, όπως και τη συσκευασία του i-pod. Πως να πετάξεις κάτι τόσο όμορφο;


Κλέινοντας αυτή όλη τη περιήγηση σε μερικά από τα πιο αγαπημένα μου τεχνολογικά προιόντα έχω να σας πω πως σίγουρα ο Jobs είχε κάπου δίκαιο.
"Εκείνοι που είναι τόσο τρελοί ωστέ να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο είναι εκείνοι που τον αλλάζουν."
Και ο σημερινός μας κόσμος μπορεί να έχει φτάσει πού υψηλά τεχνολογικά αλλά το υπόβαθρο
του, εμείς δηλαδή, πρέπει να αλλάξουμε συνήθειες.


Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

Και του χρόνου!

Αχ!Καινούριος χρόνος...
Κοίτα να δεις...
Δεν θα κάνω αναδρομή του 2011 όπως συνηθίζω.
Δεν ήταν καλή χρονιά αυτή που μας πέρασε.
Συνολικά.Γιατί για μένα ήταν από τις καλύτερες...γεμάτη.
Γεμάτη από γνώσεις,συναντήσεις με ωραίους ανθρώπους,δουλειά,γέλια,ταξίδια,αναζήτηση.
Αλλά πέρασε και προχθές η αδερφή μου με ρώτησε ποιός είναι ο στόχος μου για τη καινούρια χρονιά που μας ήρθε.
Ξαφνιάστηκα ομολογώ.
Δεν θυμάμαι τους περσινους μου στόχους, ούτε και αν τους πραγματοποίησα ξέρω.
Πραγματοποίησα όμως όνειρα που είχα απο παιδί και έφηβη (άραγε τώρα τι είμαι?).
Και αυτό από οτι λένε μου φαίνεται...εμ!κρύβεται η ολοκλήρωση των ονείρων?

Για φέτος όμως θα βάλω δύο στόχους.
Το πτυχίο.
Και την συνέχιση όλης αυτής της αναζήτησης...γιατί είμαι πραγματικά πολύ περίεργη που θα με βγάλει ο δρόμος.Ελπίζω όχι εκτός των υπόλοιπων ονείρων μου.Για να δούμε....
Προς το παρόν πίνω ενα ποτήρι κρασί στην υγειά μας και σας εύχομαι και του χρόνου!

όπως είπε και ένας σοφός:"όποιος είπε και του χρόνου θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος...."
Κατι ήξερε!;)