το πίσω, το μπρος, ο γκρεμός και τα παραμύθια

Συνήθως, λένε, είναι δύσκολο να φύγεις...
όχι τόσο γιατί φοβάσαι τι θα συναντήσεις εκεί που πας
όσο γιατί φοβάσαι και λυπάσαι για αυτό που αφήνεις πίσω.
Συνήθως...
μα αυτό το συνήθως είναι πολυτέλεια...
Εδώ πια όλα πεθάναν.
Και ότι απέμεινε να χαροπαλεύει δεν έχει από που να πιαστεί.
Πως τα κάναμε έτσι;
Υπάρχει κάποιο χέρι δυνατό να κρατήσει αυτούς που κατρακυλάνε στον γκρεμό;

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί

Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ

Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,

Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω

Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια ! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

Μ.Αναγνωστάκης

Και εμένα που μου άρεσαν οι ιστορίες, τώρα πια δεν έχω ιδέα τι να κάνω. Τι έχει μείνει να σωθεί; τι θέλω να σώσω; ποια αλήθεια να βιώσω;