Πήγα στη δουλειά σήμερα φορώντας ένα μαύρο κολλητό τζιν, μάυρο t-shirt με τον αγαπημένο μου ροκ-σταρ να χοροπηδάει παρέα με την κιθάρα του (ροκ σταρ τους λέμε σήμερα ή έχει υπάρχει πιο κούλ όρος?ενημερώστε με σας παρακαλώ!Πως λέγεται κάποιος που γεμίζει το Wembley) και τα πολυαγαπημένα μοβ μου dr.martens-πηγή πολλών κακών. Οι λόγοι για την συγκεκρημένη ενδυμασία πολλοί, κυριότερος η βροχή που δεν έχει σταματήσει να πέφτει τις τελευταίες δέκα μέρες που γύρισα από την Ελλάδα...τα νεύρα που ακολουθούν αυτή τη βροχή, είναι ο δεύτερος κυριότερος λόγος. Εκεί, λοιπόν, υπήρχε ένας καινούριος με τον οποίο δεν μίλησα ιδιαίτερα, μόνο τα απαραίτητα. Και εδώ έρχεται η ερώτηση: τι πιστεύει κάποιος βλέποντας σε έτσι; Ξέρω εκ πείρας και διαβάσματος πως καλώς ή κακώς οι άνθρωποι κρίνουμε τους άλλους από την εξωτερική τους εμφάνιση. Εγώ, με το να λέω μόνο τα απολύτως απαραίτητα στη δουλειά, κυρίως λόγο ντροπαλοσύνης και με τη σημερινή μου εμφάνιση, ξέρω πως δίνω την εντυπώση ανθρώπου που δεν πολυνοιάζεται. Και σε αυτό το σημείο ακολουθεί η δεύτερη ερώτηση. Θα έπρεπε να "επενδύσω" στην εικόνα που δείχνω έτσι ώστε και αν ακόμη δεν μιλάω στον κόσμο, να μην με παρεξηγούν; Αυτή η ερώτηση όμως συνεπάγεται και την αμέσως επόμενη. Θα έπρεπε να ξοδέψω χρόνο ή ενέργεια για ανθρώπους που δεν με νοιάζει πολύ η απόψη τους αλλά που είναι μέρος της καθημερινότητας μου; Και τέλος, ακόμη και αν ξοδέψω χρόνο, ενέργεια, ό,τιδήποτε, ποίος μου εγγυάται ότι δεν θα με δουν όπως είναι αυτοί προετοιμασμένοι (λόγω στερεότυπων, λόγω διάθεσης, λόγω κουλτούρας, κτλ) να με δουν;
Γιατί να μην μπορούμε να πάψουμε να έχουμε στερεότυπα και να κρίνουμε συνεχώς τους γύρω μας; Γιατί να μην μπορεί κάποιος που ενδιαφέρεται για εμάς να μας γνωρίσει με βάση πράγματα που όντως μας αρέσουν και μας εκφράζουν με κάποιον πιο ουσιαστικό τρόπο; Και τελικά, εγώ παίζω με τα ρούχα, ξέρω το παιχνίδι τους και μ'αρέσει να το παίζω, πως όμως μπορώ να κρίνω τους γύρω και να ξέρω ότι δεν παίζουν και αυτοί;
