Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Έλα να τους συστηθούμε.





    Γεια σου γιαγιά!
Ήρθε η ώρα σου να βρεις τον χώρο σου και εσύ σε αυτή τη μικρή παράξενη πόλη που ζω.
Δεν ήρθες μαζί μου, ούτε περίμενες λίγο για να στη δείξω μέσω του φακού μου.
Είχα πάψει καιρό βέβαια να σου δείχνω πράγματα. Φοβόμουν. Συγνώμη.

Σήμερα ήρθε η ώρα να αποδεχτώ ότι πια δεν μπορώ να σου δείξω τίποτα. Και έτσι αποφάσισα να δείξω εσένα σε όλους αυτούς γύρω μου. Σε όλους αυτούς τους διαφορετικούς λαούς που με περιτριγυρίζουν και με ζαλίζουν και μου μιλάνε τη γλώσσα που ποτέ δεν ήθελες να μιλάς κι ας ήταν της μάνας σου.
Σήμερα ήρθε η ώρα να δείξω εσένα και εμένα.
Δεν ξέρω τι κατάφερα...δεν ξέρω αν κάποιος θα καταλάβει, ούτε και τι θα καταλάβει.
Ήθελα όμως να είσαι εκεί, κομψή όπως πάντα. Πλέον και απούσα.
Σε λίγες μέρες πρέπει να σε συστήσω στο jury...και δεν ξέρω αν στηρίζομαι περισσότερο πάνω σου ή πάνω μου. Και δεν ξέρω τι θα σημαίνει το να τα πάω καλά. Και δεν ξέρω τι να πρωτοσυστήσω από σένα. Και δεν ξέρω τίποτα, πέρα απ' ότι σε ευχαριστώ πολύ που είχες τόσα πολλά να δώσεις!

Αυτό το jury έπαψε πια να με νοιάζει. Είμαστε εσύ και εγώ. Δύο συνονόματες μαζί. Στην ουσία μία, μια και πλέον σε περιλαμβάνω συνειδητά και θέλω να συνεχίσω να το κάνω. Αυτό το jury είναι privé. Ότι ήταν να κριθεί κρίθηκε.... Σε ευχαριστώ και μου λείπεις.

                                                                                                                                                     Κ.