Βλέπωντας τους φίλους μου να καίγονται

Υπήρχε από πάντα και απλά δεν του είχαμε δώσει όνομα ή ο σημερινός τρόπος ζωής μας έφερε και καινούριου τύπου αρρώστιες;

Στην αρχή το χαμόγελο έρχεται όλο και πιο δύσκολα στο πρόσωπο τους.
Στη συνέχεια δεν σταματάνε να μιλάνε για τη δουλεία.
Στη συνέχεια η δουλειά γίνεται το μόνο που όντως υπάρχει για αυτούς και ας έχουν δίπλα φίλους, σύντροφους, οικογένεια, κτλ
Στη συνέχεια ο τρόπος που μιλάνε για τη δουλειά αλλάζει και μαζί αλλάζουν και αυτοι, γίνονται απότομοι, εριστικοί, επιθετικοί.
Στη συνέχεια η κάθε μέρα είναι ένας μικρός αγώνας.
Στη συνέχεια γίνοντε μηχανές για να συνεχίσουν να δουλεύουν.
Μετά σπάνε.
Μέτα έρχοντε τα κλάματα, μια κούραση που δεν είναι για ανθρώπινους ώμους, η απελπισία.

Οι φίλοι μου καίγοντε ο ένας μετά τον άλλον. Burn out. Και εγώ τους παρακολουθώ και προσπαθώ να καταλάβω μέχρι που μπορεί να φτάσουν μέχρι να καταλάβουν ότι δεν μπορούν άλλο, μέχρι να το αποδεχτούν ότι είναι άνθρωποι και κάτι δεν πάει καλά. Και είμαι εδώ.

Θα πρέπει να βγει οδηγός "φίλων που ετοιμάζοντε να καούν ή που κάηκαν ήδη" καθώς και οδηγός "5 πράγματα για να στηρήξετε τους φίλους σας χωρίς να καήτε και εσείς"...

Μέχρι τότε σας φιλώ και σας προτείνω να πιείτε λίγο νερό μήπως και σβήσει τίποτα...

Η καψαλισμένη από τα εγκάυματα των φίλων
Κ.

Καύσωνας και ενηλικίωση από απόσταση

Να είσαι μακριά και όμως να το βιώνεις.
Να ακούς ένα τραγούδι της εποχής εκείνης και ξαφνικά να βρίσκεσαι
καλοκαίρι, ξαπλωμένη στο παιδικό σου κρεβάτι
ζέστη και κάτω από τα πόδια σου μια πικέ κουβέρτα
να αφήνει τετράγωνα σημάδια στις γάμπες σου.
Το μαύρο ραδιόφωνο δίπλα στο πόδι σου το δεξί
για να δυναμώνεις την ένταση της μουσικής με το δάχτυλο του ποδιού
όποτε έπαιζε τραγούδι που ήθελες.
"ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός" αλλά και
"η αγάπη είναι ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή και από γιορτή σε γιορτή"
Τίποτε δεν άλλαξε.
Ζεσταίνομαι και μεγαλώνω από απόσταση με ταξίδια από γιορτές σε πληγές και τούμπάλιν.
Με φόβο.

Παρέες

Παρέες, πως δημιουργούνται άραγε;
πως βρίσκεσαι εκεί, στη μέση από ανθρώπους που αλληλοεκτιμούνται;
πως βρίσκεσαι εκεί, στη μέση από ανθρώπους που γελάνε;
πως βρίσκεσαι εκεί, στη μέση από ανθρώπους που μοιράζονται το ίδιο όραμα;
πως βρίσκεσαι εκεί, στη μέση από ανθρώπους που δεν θέλουν να είναι αλλού;
πως βρίσκεσαι εκεί, στη μέση από ανθρώπους που σε βοηθάνε;
πως βρίσκεσαι εκεί, στη μέση από ανθρώπους που σε στηρίζουν;
πως βρίσκεσαι εκεί, στη μέση από ανθρώπους που αγαπιέστε;
Πως έγινε αυτό το τεράστιο θαύμα;

Μια μέρα δώρο

Και ξυπνάς,
και έχει λάμψει το σύμπαν,
το φως είναι ακόμη αρκετά ψυχρό λόγω του χθεσινού χιονιού
είναι όμως τόσο έντονο,
τόσο εκεί που εσύ δεν μπορείς να είσαι αλλού.

Μια μέρα δώρο,
ένα ξημέρωμα αντίδοτο στο χειμώνα,
ένα πρωινό μέσα στο οποίο όλη η άνοιξη γεννιέται.
Μαζί της μπορείς να ανοίξεις και εσύ.
Την καρδιά,
την ψυχή,
το μυαλό,
το αίμα,
και κυρίως την δουλειά σου,
αυτή που κοχλάζει μέρες τώρα και δεν βγαίνει στην επιφάνεια.
Μια μέρα δώρο, μια μέρα δημιουργίας και ολοκλήρωσης.

Αυτά που δε βλέπετε

Ο κόσμος επισκέπτεται εκθέσεις, βλέπει εκθέματα, συμμετέχει σε δρώμενα.
Χωρίς κοινό, πολλοί λένε πως η τέχνη δεν υφίσταται.

Κι όμως...πόσα το κοινό δε βλέπει;!
Σε ρωτάνε πως σκέφτηκες να κάνεις αυτό που έκανες, από που πήρες έμπνευση, πως το έκανες, κτλ.
Δεν ρωτάνε το ίδιο έναν γονιό πως προέκυψε το παιδί του. Τι να πεις; Ήταν δύο άνθρωποι πριν από μένα, και πολλοί ακόμη πριν από αυτούς, που ένοιωσαν την ανάγκη να συνουσιαστούν και προέκυψα και μετά θέλησα και εγώ να συνουσιαστώ και προέκυψε το παιδί μου και είναι κομμάτι μου αλλά δεν μου ανοικεί...
Αυτά λοιπόν το κοινό δεν μπορεί να τα δει, και πως να του τα μεταφέρεις;
Πως να μεταφερείς διαδικασίες μηνών και πράξεις ωρών ή λεπτών που είναι το τελικό κομμάτι της δημιουργίας; Και πως να περιγράψεις τα συναισθήματα κάθε φορά που εκθέτεις το παιδί σου και το αφήνεις ορφανό στα μάτια των περαστικών; ή πως να εξηγήσεις το πένθος που μοιραία ακολουθεί μια έκθεση όπως κάθε τέλος;

Αυτά που δε βλέπετε, μην τα ρωτάτε... είναι τόσα πολλά, από που να αρχίσει κανείς; Προσπαθίστε να εκμεταλλεύτητε το μοίρασμα που προσφέρει κάθε έκθεση και να το ζήσετε. Θα πεθάνει σύντομα...



r.i.p Le goût de la mémoire

Τοκ τοκ

Τοκ τοκ.
Είμαι στο εργαστήριο με την καινούρια μου φίλη που διακριτικά με ρώτησε αν μπορεί να δει τον χώρο που δουλεύω.
Δεν περίμενα κανέναν.
Ξαφνιαστήκαμε.
Ήμουν σίγουρη ότι μόνο κάποιος άντρας θα χτύπαγε την πόρτα έτσι αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε ποιός, ούτε γιατί.
Η πόρτα άνοιξε.
Κοίταξα πάνω από τη σκάλα και είδα να μπαίνει ο ιταλός σεφ.
Τοκ τοκ...ένας ήχος που δε περίμενα ποτέ να ακούσω χωρίς προειδοποίηση τουλάχιστον μισής μέρας νωρίτερα.
Τοκ τοκ...ήρθε, χώθηκε στη συζήτηση μας, έκανε τα τηλέφωνα του, άνοιξε όλα το ντουλάπι να δει τι μπύρες έχει και σαν να μην τρέχει τίποτα μας έδωσε από ένα φιλί και έφυγε να πιάσει δουλειά.

Τοκ τοκ...είναι όμορφο να έχεις φίλους που σου χτυπάν την πόρτα. Κάποιες χειρονομίες δεν έχουν αξία, κι όμως, έχουν ανεκτίμητη αξία!

ο Στέφανος

Δεν μου αρέσει ο χυμός μπανάνα.
Υπήρξε μια φορά όμως που ήπια και ήταν το καλύτερο δώρο.
Ήταν Δευτέρα, αν θυμάμαι καλά, πάντα Δευτέρες είχαμε μάθημα στον σκοτεινό θάλαμο.
Ήταν το τελευταίο μάθημα του εξαμήνου, εκεί που θα λέγαμε αντίο στον δάσκαλο.
Ομαδικά όμως αποφασίσαμε ότι θέλαμε να συνεχίσουμε μαζί του. Ήταν δύσκολος και περίεργος ο τρόπος που δίδασκε, έβλεπες όμως ότι είχες μπροστά σου έναν άνθρωπο που ήξερε και αγαπούσε τη φωτογραφία. Του το ζητήσαμε και συγκινήθηκε. Δεν το έδειξε αλλά μετά από λίγο έφυγε από την αίθουσα. Αργούσε να γυρίσει και κάποια στιγμή αρχίσαμε να ανησυχούμε. Μετά από κάμποση ώρα, γύρισε. Φαινόταν κάπως ταραγμένος και όταν τον ρωτήσαμε που είχε εξαφανιστεί μας είπε "πήγα να σας πάρω χυμούς για να σας ευχαριστήσω για αυτό το δώρο που μου κάνατε σήμερα. Αλλά ήξερα ότι το περίπτερο δεν έχει χυμό μπανάνα που ήθελα να σας πάρω και έτσι πήγα στο παραπέρα, με χτύπησε όμως ένα αυτοκίνητο εκεί που πέρναγα το δρόμο." Πανικοβληθήκαμε, αρχίσαμε να ρωτάμε αν είναι καλά, να τον πάμε στο νοσοκομείο, να του φέρουμε κάτι... ήπιε τελικά έναν από τους χυμούς που μας έφερε, γιατί φυσικά και πήρε τους χυμούς για τους οποίους πήγε, και μας απείλησε πως αν τον πάμε στο νοσοκομείο θα πρέπει να πάρουμε μαζί τους μεγεθυντήρες και τις λεκάνες γιατί δεν πρόκειται να μας στερήσει και να στερηθεί τον σκοτεινό θάλαμο.
Αυτός ήταν ο Στέφανος. Και υπήρξε ένας από τους καλύτερους καθηγητές που είχα.  Ήταν Δάσκαλος. Με έμαθε να αγαπάω το φως, τις φόρμες, τη φωτογραφία, την κάθε στιγμη! Με έμαθε να βλέπω.

Χθες το βράδυ τον χάσαμε...