Κυριακή 5 Μαρτίου 2017

Αυτά που δε βλέπετε

Ο κόσμος επισκέπτεται εκθέσεις, βλέπει εκθέματα, συμμετέχει σε δρώμενα.
Χωρίς κοινό, πολλοί λένε πως η τέχνη δεν υφίσταται.

Κι όμως...πόσα το κοινό δε βλέπει;!
Σε ρωτάνε πως σκέφτηκες να κάνεις αυτό που έκανες, από που πήρες έμπνευση, πως το έκανες, κτλ.
Δεν ρωτάνε το ίδιο έναν γονιό πως προέκυψε το παιδί του. Τι να πεις; Ήταν δύο άνθρωποι πριν από μένα, και πολλοί ακόμη πριν από αυτούς, που ένοιωσαν την ανάγκη να συνουσιαστούν και προέκυψα και μετά θέλησα και εγώ να συνουσιαστώ και προέκυψε το παιδί μου και είναι κομμάτι μου αλλά δεν μου ανοικεί...
Αυτά λοιπόν το κοινό δεν μπορεί να τα δει, και πως να του τα μεταφέρεις;
Πως να μεταφερείς διαδικασίες μηνών και πράξεις ωρών ή λεπτών που είναι το τελικό κομμάτι της δημιουργίας; Και πως να περιγράψεις τα συναισθήματα κάθε φορά που εκθέτεις το παιδί σου και το αφήνεις ορφανό στα μάτια των περαστικών; ή πως να εξηγήσεις το πένθος που μοιραία ακολουθεί μια έκθεση όπως κάθε τέλος;

Αυτά που δε βλέπετε, μην τα ρωτάτε... είναι τόσα πολλά, από που να αρχίσει κανείς; Προσπαθίστε να εκμεταλλεύτητε το μοίρασμα που προσφέρει κάθε έκθεση και να το ζήσετε. Θα πεθάνει σύντομα...



r.i.p Le goût de la mémoire

Δεν υπάρχουν σχόλια: