Στο Κολωνάκι

Στο Κολωνάκι λοιπόν. Εκεί με έβγαλε προχθές ο δρόμος. Όχι τυχαία!
7 μήνες πηγαινόερχόμουν καθημερινά. Δουλειά βλέπεις. Και ήταν ωραία η δουλειά εκεί.
Γιατί, εκτός από όλα τα άλλα, το Κολωνάκι δεν παύει να είναι κομμάτι του κέντρου της Αθήνας. Οι κάτοικοι του ζουν αλλιώς. Μα ζουν αλλιώς γιατί εκτός το να επιβιώνουν ξέρουν και να διασκεδάζουν ψυχή τε και πνεύματι. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι εκεί βρίσκονται και μερικά από τα σημαντικότερα μουσεία της πόλης, και γενικότερα της χώρας. Υπάρχουν ιστορίες παλιές για αυτό το μέρος. Εξάλλου είναι από τις πιο παλιές περιοχές της πρωτεύουσας και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της. Πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Ήταν και δίπλα στο παλάτι...
Έτσι, μέσα από την δουλειά, τους συναδέλφους μου και την ιστορία του άρχισα να το αγαπάω και εγώ. Αμέ!Η φαν των Εξαρχείων απέκτησε φιλίες με τους γείτονες!
Πήγα λοιπόν στα παλιά μου λιμέρια. Αλλαγές, απουσίες, όλα γνωστά, όλα άγνωστα.
Είχα λίγο χρόνο. Πήρα το ασανσέρ με τους καθρέφτες και κατέβηκα στη πλατεία. Θόρυβος, κόσμος, κίνηση, κορναρίσματα, γνώριμα πρόσωπα, καινούρια μαγαζιά, παλιά που κλείσαν...χαμός. Πήρα να ανεβαίνω. Σκεφτόμουν πως παρ' ότι τόσο καιρό πηγαινοέρχομαι δεν ξέρω πολλά. Ανέβηκα λοιπόν και εξερεύνησα τα στενά. Όμορφα στενά, ήσυχα σπίτια, μισογκρεμισμένα, καινούρια, λίγοι άνθρωποι, μπαλκόνια πηγμένα στα λουλούδια και άλλα εγκαταλελειμμένα  στο έλεος των καιρών. Και έτσι αγάπησα το Κολωνάκι. Λέγοντας του αντίο, λέξη που λέω συχνά τελευταία, του χάρισα το ειλικρινέστερο χαμόγελο μου και έφυγα.
Δεν ξέρω αν θα τύχει να ξανακάνω μια τέτοια βόλτα αλλά αν συμβεί θα φροντίσω να έχω και τη φωτογραφική μου μηχανή μαζί.

Πάντως σας το προτείνω ανεπιφύλαχτα, σε σας τους λάτρεις της Αθήνας.
Ας ψάξουμε τα πράγματα μέχρι το βάθος που έχουν...

στη Φ.

"Η φιλία αποτελεί το μεγαλύτερο αγαθό που δέχτηκε ο άνθρωπος από τους θεούς, με εξαίρεση, ίσως, τη σοφία." Κικέρωνας

Είχε μεγάλα, φωτεινά, καστανά μάτια και λαμπερά σκούρα μαλλιά.
Ήταν πάντα από τις πιο όμορφες στη τάξη.
Ξέρεις τώρα... τα αγόρια την ήθελαν, τα κορίτσια ήθελα να της μοιάσουν.
Καυγάδες, πλατωνικοί έρωτες, φιλίες, εκδρομές και άλλα μας ένωσαν.
Και μετά μεγαλώσαμε. Αλλάξαμε και σταθεροποιήσαμε (σχετικά πάντα) τον χαρακτήρα μας.
Στη μεγάλη πόλη αρχίσαμε να ερχόμαστε όλο και πιο κοντά.
Η γνώση όλων αυτών των χρόνων μας έδενε.
Και έτσι ήρθαν οι βόλτες με το κόκκινο αυτοκινητάκι, οι κανονικοί έρωτες, τα κλάματα που πάντα τους συνοδεύουν, τα πτυχία και τα πάρτι για να μας φέρουν ακόμη πιο κοντά.
Εμπιστοσύνη, εκτός από αγάπη και σεβασμός και εκτίμηση.
Τα μάτια συνέχισαν να είναι πάντα καθαρά, μεγάλα και καστανά, μόνο που πια είχανε μάσκαρα στις βλεφαρίδες, ίσως και μολύβι καμιά φορά.
Και αν σας μιλάω σε παρελθοντικό χρόνο είναι γιατί τώρα έφυγε από εδώ. Ναι!
Είχε να κυνηγήσει το όνειρο της και πια δεν είμαι μέρος της καθημερινότητας της.
Μου λείπει και στεναχωριέμαι.
Αλλά μας μεγάλωσαν έτσι ώστε να μπορούμε να ζήσουμε τα όνειρα μας.
Για αυτό και δεν ανησυχώ.
Η Φ. θα είναι καλά όπου και αν αποφασίσει να είναι καλά.

Και εγώ θα συνεχίσω να είμαι καλά για να περιμένω τα καινούρια νέα της και να χαίρομαι που τα μάτια συνεχίζουν να λάμπουν!

οι νύχτες...

Οι νύχτες όλο πιο συχνά θα πλησιάζουνε

όταν εσύ να περιμένεις να χαράξει...

http://www.youtube.com/watch?v=-T1p4eesl6A

κιβώτιο

Αναρωτιόμουν...

αν μάζευα αύριο ένα κιβώτιο με πράγματα που ήθελα να πάρω μαζί για μια πιθανή μετακόμιση τι θα έβαζα μέσα.

Αν είχα αρκετό χρόνο φαντάζομαι θα μάζευα και θα μάζευα και θα μάζευα και λίγο πριν κλείσω πίσω μου την πόρτα πάλι θα μάζευα.

Αν δεν είχα όμως; Χμ! Μια οδοντόβουρτσα, κανένα ρούχο, την μηχανή μου, τα μποτάκια μου και τέλος.

Γιατί τι να πρωτομαζέψεις από μια ζωή και τι να πρωτοπάρεις μαζί σου?Τι να χωρέσει ένα κιβώτιο? Όχι! Οι άνθρωποι πρέπει να φεύγουν απλώς. Όταν αρχίζεις μια καινούρια ζωή, μια καινούρια φάση ζωής έστω δεν χρειάζεται να φέρεις μαζί και τα υπολείμματα της παλιάς. Οι αναμνήσεις είναι ήδη αρκετά βαριές από μόνες τους. Ευτυχώς στο αεροδρόμιο δεν τις ζυγίζουν!!!

Μην με κατηγορείς για σκληράδα. Να κάνω πιο εύκολο το φευγιό προσπαθώ. Να απαλύνω κάπως τον πόνο. Οι άνθρωποι πρέπει να προχωράμε, είτε φεύγουμε, είτε μένουμε.

Σαιξπηρ

Μ' ενός καλοκαιριού να σε συγκρίνω μεσημέρι;

Εσύ 'σαι πολύ πιο όμορφος κι ακόμα πιο γλυκός

Τους τρυφερούς βλαστούς του Μάη χτυπάει σκληρό τ' αγέρι,

κ' έχει το καλοκαίρι μετρημένο μόνο βιός.

Συχνά το μάτι τ' ουρανού τρανή μια φλόγα βγάζει,

μα και συχνά χλωμή την όψη του θε ν' αντικρίσεις

και κάθε ωραίο κάποτες από τ' όριο παρακμάζει,

ή κάπως τυχερά, ή με τις αλλαγές της φύσης.

Όμως το αθάνατο το θέρος σου δεν θα ξεφτίσει

κι ουδέποτε την ομορφιά θα χάσεις που κατέχεις.

Και ο Χάρος δεν θα καυχηθεί στον Άδη σ' έχει κλείσει

αφού σ΄αθάνατες γραμμές στο Χρόνο αιώνια αντέχεις.

Όσο έχουν οι άνθρωποι πνοή και μάτια να θωράνε,

τόσο θα ζουν αυτές (οι γραμμές) μες τη ζωή να σε κρατάνε.

18ο Σονέτο του Σαίξπηρ.

μετάφραση:Ρούσσος