στη Φ.

"Η φιλία αποτελεί το μεγαλύτερο αγαθό που δέχτηκε ο άνθρωπος από τους θεούς, με εξαίρεση, ίσως, τη σοφία." Κικέρωνας

Είχε μεγάλα, φωτεινά, καστανά μάτια και λαμπερά σκούρα μαλλιά.
Ήταν πάντα από τις πιο όμορφες στη τάξη.
Ξέρεις τώρα... τα αγόρια την ήθελαν, τα κορίτσια ήθελα να της μοιάσουν.
Καυγάδες, πλατωνικοί έρωτες, φιλίες, εκδρομές και άλλα μας ένωσαν.
Και μετά μεγαλώσαμε. Αλλάξαμε και σταθεροποιήσαμε (σχετικά πάντα) τον χαρακτήρα μας.
Στη μεγάλη πόλη αρχίσαμε να ερχόμαστε όλο και πιο κοντά.
Η γνώση όλων αυτών των χρόνων μας έδενε.
Και έτσι ήρθαν οι βόλτες με το κόκκινο αυτοκινητάκι, οι κανονικοί έρωτες, τα κλάματα που πάντα τους συνοδεύουν, τα πτυχία και τα πάρτι για να μας φέρουν ακόμη πιο κοντά.
Εμπιστοσύνη, εκτός από αγάπη και σεβασμός και εκτίμηση.
Τα μάτια συνέχισαν να είναι πάντα καθαρά, μεγάλα και καστανά, μόνο που πια είχανε μάσκαρα στις βλεφαρίδες, ίσως και μολύβι καμιά φορά.
Και αν σας μιλάω σε παρελθοντικό χρόνο είναι γιατί τώρα έφυγε από εδώ. Ναι!
Είχε να κυνηγήσει το όνειρο της και πια δεν είμαι μέρος της καθημερινότητας της.
Μου λείπει και στεναχωριέμαι.
Αλλά μας μεγάλωσαν έτσι ώστε να μπορούμε να ζήσουμε τα όνειρα μας.
Για αυτό και δεν ανησυχώ.
Η Φ. θα είναι καλά όπου και αν αποφασίσει να είναι καλά.

Και εγώ θα συνεχίσω να είμαι καλά για να περιμένω τα καινούρια νέα της και να χαίρομαι που τα μάτια συνεχίζουν να λάμπουν!