ο χρόνος που μετράει

"Καλέ μου φίλε σου γράφω για να παρηγορηθώ
και εξ αιτίας της απόστασής μας, τρελά θα εξηγηθώ.
Μα από τότε που λείπεις, παρατήρησα ξανά
πως ο γέρο-χρόνος έφυγε μα κάτι ακόμα εδώ δεν προχωρά.

Σπανίως βγαίνουμε έξω κι ας είναι και γιορτές.
Αρκετοί σωριάζουν σάκους με άμμο στα παράθυρα και τις σκεπές.
ʼλλος πάλι σωπαίνει για βδομάδες σα νεκρός
κι όσοι δεν έχουν κάτι τις να πούνε τους περισσεύει και καιρός.

Μα η μικρή οθόνη μας είπε για τη νέα χρονιά
έναν ανασχηματισμό ευρύ που καρτερούμε πώς και τι.
Θα 'χουμε, λέει, Χριστούγεννα και καρναβάλια καθ' εκάστη.
Κάθε Χριστούλης θα κατέβει απ' το σταυρό
και τα πουλάκια θα επιστρέψουν στο άστυ.

Θα έχει φαγοπότι και φως όλο το χρόνο,
θα βγάζουν λόγο και οι μουγκοί γιατί οι κουφοί μιλούσαν μόνο.
Θα επιτραπεί ο έρως όπως τον θέλει ο καθείς,
θα παντρευτούν και οι καλόγεροί μας μα κατόπιν δοκιμής.

Και ως δια μαγείας θα εξαφανιστούν
κάτι κρετίνοι, κάτι απαίσιοι που μας ταλαιπωρούν.
Βλέπεις αδερφέ μου, τι σου αραδιάζω ακριβέ μου;
Μα εδώ κοντεύω να φλιπάρω! Έστω σαν όνειρο αν το πάρω!

Βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις,βλέπεις κύριέ μου, παραμιλάω τρεκλίζω,
γελάω μ' όλα τα εφέ μου και συνεχίζω να ελπίζω.
Μα αν ο χρόνος ήταν μόνο για μιαν ώρα, κάτι σαν κομήτης,
πόσο σκληρό γίνεται τώρα καθώς χανόμαστε μαζί της.

Ο χρόνος που μετράει σε λίγο δεν θα είναι εδώ,
θα τον φάω ή θα με φάει,αυτά είχα να σου πω."

Καλέ μου φίλε σου γράφω για να παρηγορηθώ...
Φέτος δεν είχαμε δέντρο να στολίσω και έτσι στόλισα εμένα.
Δεν είχαμε και μελομακάρονα με σοκολάτα.
Ούτε και οικογένεια να μαλώσουμε.
Φέτος δεν είχε καν θάλασσα....
Λίμνη μόνο.Μεγάλη σα θάλασσα.
Καινούρια οικογένεια,πραλίνες και πατάτες τηγανιτές.
Και τον άνθρωπο κουμπί φυσικά.
Ο χρόνος που μετράει σε λίγο δεν θα είναι εδώ....
μα εγώ δεν μπορώ να κάνω απολογισμό. (:Ρ)

άτιτλο

Είχα ξεχάσει τη χαρά των live!!!! :)
Η μάλλον το είχα καταχωνίασει κάπου για να μην μου λείπει και να ζήσω καινούρια πράγματα.
Σήμερα όμως το θυμήθηκα!Και θυμήθηκα και πόσο μου λείπει ο Σταυρός του Νότου! :)
Ανυπομονώ να γυρίσω για να βρεθώ στα γνώριμα στέκια.....
Φεύγοντας πήγαμε με τον Orhan να φάμε πατάτες!Πήραμε απο ένα κόνο ο καθένας και προχορώντας στα μουγκά, αφοσιωμένοι στις πατάτες μας και στο χερία μας που δεν τα νιώθαμε πια απο το κρύο σήκωσα το κεφάλι μου και έκανα πολύ ώρα να καταλάβω ότι δεν κατεβαίνω την Ερμου.Το οτι δεν έβλεπα καμία εκκλήσια ίσα μπροστά με έκανε να το καταλάβω...Πόσα βράδια ανέβηκα και κατέβηκα εκείνον το δρόμο για να γυρίσω σπίτι...Μου λείπει το κέντρο τησ Αθήνας!!!!
θα θέλα μια βόλτα στο κέντρο,ελληνικό γύρο να στάζουν τα λάδια,ήλιο και ελληνόφωνη παρέα!
Θα κάνω όμως λίγη υπομονή και σε λίγους μήνες θα έχω τα 3 πρώτα και αρκετό απο το τελευταίο!
Και τότε θα μου λειπει αυτό που έχω τώρα...
Τέλος πάντων....σε κάθε περίπτωση μακάρι να μπορούσα να εξηγήσω στην Dorota το πώς με έκανε να νίωσω σήμερα χωρίς να το ξέρει!Ηταν απλώς μια υπέροχη βραδία!!!! :)




How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year, after year,
Running over the same old ground.
What have you found? The same old fears.
Wish you were here.