22 Δεκεμβρίου

Αν μου έλεγες ποτέ ότι θα ερχόντουσαν και θα περνούσαν τα γενέθλια μου και χρόνο δεν θα έβρισκα να γράψω δυο λέξεις....απλά θα σου έλεγα πως είσαι τρελός. Κι όμως. Μεγαλώνω και μαζί μου και οι απαιτήσεις της καθημερινότητας. Όμως έφτασε πια 22 του Δεκέμβρη πράγμα που σημαίνει ότι πηδήξαμε και την μικρότερη μέρα του χρόνου. Άρα τώρα που θα αρχίσει να μεγαλώνει, θα είμαι εδώ, να σας πω πολλά. Γιατί άμα ξεπεράσαμε και τη μικρότερη μέρα, όλα θα πάνε καλά!
Και έχουμε και λέμε σε μια μικρή ανασκόπηση αυτών των ήμερων που έλειπα:
Βενετία
Δαβιδ
Λωζάνη
Μετά-ψηφιακή εποχή
Campari
Σιέρ
Πάρτυ
Αγ.Αικατερίνη
αγόρια
Εργασία
Δουλειά
Προδοσία
Λυόν
Φίλοι
Φως
Το αγόρι με το κουτί
Παρουσίαση
Δουλειά
Αποχαιρετιστήριο πάρτυ
Μετάφραση
Κακό συνέδριο
Σιόν
Αγόρι
Αλλαγή δρομολογίων των τρένων
Δουλειά
Χριστουγεννιάτικο πάρτυ
Μελομακάρονα
Φίλοι
Και άλλα πολλά που έρχονται.... μέχρι τότε, καλές γιορτές!

Σκοπός και Ελπίδα

"Είμαι πενήντα ετών και έζησα πάντοτε ελεύθερος. Επιτρέψτε μου να φτάσω ελεύθερος και στο τέλος της ζωής μου. Και όταν θα είμαι πια νεκρός, τούτο ας ειπωθεί για μένα: 'δεν ανήκε σε καμιά σχολή, σε καμία θρησκεία, σε κανέναν θεσμό ή ακαδημία, πόσω μάλλον σε καθεστώς άλλο από κείνο της ελευθερίας."


Gustav Courbet

το βουνό μου

Νομίζω ότι το δεύτερο πιο αγαπημένο μου στοιχείο της φύσης, μετά τη θάλασσα, είναι ο ουρανός. Και για αυτό τον λόγο τελευταία έχω αρχίσει να συμπαθώ και τα βουνά. Είναι τα μοναδικά που έχουν την δυνατότητα να γίνοντε ένα μαζί του. Μάλιστα μερικά είναι τόσο τυχερά που μπορούν να τον ξύνουν, να τον γαργαλάνε και να κρύβοντε στο άπειρο του.

  

 

Στο συγκεκριμένο έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια. Με χαιρετάει κάθε πρωί όταν ξυπνάω, μου λέει τον καιρό, μου χαμογελάει όταν τρέχω να προλάβω το τρένο και τελικά μου λέει καληνύχτα σχεδόν κάθε βράδυ. 

Kάποιες είναι τόσο απασχολημένο με το να παίζει με τα σύννεφα που ξεχνιέται μέσα τους, όταν το κάνει αυτό μου λείπει, περιμένω πότε να του ξαναπώ γεια. Ευτυχώς είναι τόσο επιβλητικό που επιβάλεται ακόμη και στα συννέφα. Συνήθως απλά το περιτριγυρίζουν, δεν τολμούν να φτάσουν την κορυφή του και έτσι μπορώ να το χαζεύω συχνά.

 

Αυτά παρατηρώ εδώ και έναν χρόνο, που λες, και λέω πως, δεν μπορεί, κάτι καλό βγαίνει τελικά από όλους και από όλα.

συναντήσεις

Είναι κάποιες τυχαίες συναντήσεις που δεν τις ξεχνάς,

δεν ξέρεις γιατί έχουν συμβεί και πως,

απλά ξυπνάς μέσα στη νύχτα και τις θυμάσαι.

Χάνεις τον ύπνο σου, βγαίνεις από την καθημερινότητα σου, δεν ξέρεις αν χαίρεσαι ή αν εκνευρίζεσαι. Δεν υπήρχε λόγος να συμβούν, συνέβησαν όμως.

Και άντε βγάλ' τα πέρα με αυτό το μπλε που σε έχει στοιχειώσει....

Sierre, VS, CH, 19.9.2013

Άλλη μια φορά που η χώρα σου σε προδίδει και εσύ κοιτάς σα χαζό τα βουνά και τον ήλιο έξω από το καινούριο σου ατελιέ...τι σκατά θα κάνεις με όλα αυτά; πως μπορείς να είσαι σε τόσο ειρηνικό μέρος; πως μπορεί ο κόσμος να συνεχίζει να γυρνάει; πως μπορεί να ξοδέψει τόσος κόσμος τόση ενέργεια και σκέψη για αναλύσει ψευτοπροβλημάτα της τέχνης όταν υπάρχουν τόσα πραγματικά προβλήματα;

Κάπου στο βάθος, κάποιος περνάει από το ατελιέ αλλά δεν σου μιλάει...σκέψου τι ύφος έχεις κοιτώντας το βουνό. Βγαίνεις στο διάδρομο, κάνεις. Κοιτάς την πόρτα του διπλανού ατελιέ, κλειστή. Μπαίνεις, 3 φίλοι ξαπλωμένοι στους πάγκους που κανονικά έπρεπε να δουλεύεις εσύ πέρσι. Το φως υπέροχο, ξαναεκνευρίζεσαι με τον τύπο που το κράτησε όλο για την πάρτι του. Ξαπλώνεις στον μόνο άδειο από σώματα χώρο. Κανείς δεν μιλάει. Μόνο ο αέρας λέει τα δικά του και το δέντρο προσπαθεί να σε ηρεμίσει με τα παιχνίδια που κάνουν τα φύλλα του με τον ήλιο πάνω στα μάτια σου. Κανείς δεν μιλάει. Η καινούρια μου οικογένεια πια δεν χρειάζεται να μιλάει, μπορεί απλά να μοιράζεται τους δημιουργικούς της πάγκους για ήρεμους ολιγόλεπτους ύπνους πριν ξαναρχίσει τη μάχη με τους άλλους και τον εαυτό της.

Πως να της πεις ευχαριστώ για αυτό;την διεκδικήσαμε την οικειότητα, την τρυφερότητα και την αποδοχή.

Το όνομα της Φεντερίκα ακούγεται κάπου από το διάδρομο, μίλια μακριά μας. Η φωνή της περνάει έξω από τη πόρτα. Ανοίγουμε τα μάτια, καλύτεροι άνθρωποι από όταν τα κλείσαμε και ξαναμπαίνουμε στο παιχνίδι...Άλλες τεσσεράμισι ώρες ψευτοπροβλημάτων και άλλες πολλές αληθινών προβλημάτων είναι εκεί για μας. Αλλά έχουμε τουλάχιστον καταφύγιο.

λαθΩς

Οι έρωτες μου με καμαρώνουν.

Αλλά δεν με ερωτεύοντε...

Έλα να τους συστηθούμε.

    Γεια σου γιαγιά!
Ήρθε η ώρα σου να βρεις τον χώρο σου και εσύ σε αυτή τη μικρή παράξενη πόλη που ζω.
Δεν ήρθες μαζί μου, ούτε περίμενες λίγο για να στη δείξω μέσω του φακού μου.
Είχα πάψει καιρό βέβαια να σου δείχνω πράγματα. Φοβόμουν. Συγνώμη.

Σήμερα ήρθε η ώρα να αποδεχτώ ότι πια δεν μπορώ να σου δείξω τίποτα. Και έτσι αποφάσισα να δείξω εσένα σε όλους αυτούς γύρω μου. Σε όλους αυτούς τους διαφορετικούς λαούς που με περιτριγυρίζουν και με ζαλίζουν και μου μιλάνε τη γλώσσα που ποτέ δεν ήθελες να μιλάς κι ας ήταν της μάνας σου.
Σήμερα ήρθε η ώρα να δείξω εσένα και εμένα.
Δεν ξέρω τι κατάφερα...δεν ξέρω αν κάποιος θα καταλάβει, ούτε και τι θα καταλάβει.
Ήθελα όμως να είσαι εκεί, κομψή όπως πάντα. Πλέον και απούσα.
Σε λίγες μέρες πρέπει να σε συστήσω στο jury...και δεν ξέρω αν στηρίζομαι περισσότερο πάνω σου ή πάνω μου. Και δεν ξέρω τι θα σημαίνει το να τα πάω καλά. Και δεν ξέρω τι να πρωτοσυστήσω από σένα. Και δεν ξέρω τίποτα, πέρα απ' ότι σε ευχαριστώ πολύ που είχες τόσα πολλά να δώσεις!

Αυτό το jury έπαψε πια να με νοιάζει. Είμαστε εσύ και εγώ. Δύο συνονόματες μαζί. Στην ουσία μία, μια και πλέον σε περιλαμβάνω συνειδητά και θέλω να συνεχίσω να το κάνω. Αυτό το jury είναι privé. Ότι ήταν να κριθεί κρίθηκε.... Σε ευχαριστώ και μου λείπεις.

                                                                                                                                                     Κ.

το λάθος.

Σήμερα έλεγα να έχω μια πολύ δραστήρια ημέρα για να φέρω ισορροπία στην χθεσινή ακινησία. Έφτιαξα αρχικά πρωινό και άνοιξα να δω το spitoskylo που είχα καιρό να επισκεφτώ. Είχε διάφορα καινούρια και μέσα σε αυτά βρήκα φωτογραφίες της Νέας Υόρκης. Πήγε πρόσφατα το αγαπημένο μου σπιτόσκυλο και δεν ντράπηκε να το μοιραστεί μαζί μας. Ευτυχώς. Και από τις φωτογραφίες πέρασα στο κείμενο . Γιατί δεν νοείται φωτογράφος και ταξιδευτής που να μην θέλει να μάθει και τις πίσω σκέψεις τις κάθε εικόνας. Ξάπλωσα στον υπέροχο καναπέ για αγκαλίτσες που έχουμε σε αυτό το σπίτι και απόλαυσα ένα νοερό ταξίδι και την αίσθηση ότι δεν είμαι η μόνη που νιώθω όσα νιώθω.

   Τελειώνοντας το έστειλα σ΄ ένα φίλο που αυτές τις μέρες βρίσκεται σε αυτή τη μάλλον μαγευτική πόλη και μετά πήρα να χαζεύω το ποτάμι κάτω από το μπαλκόνι που σήμερα έχει το εξαιρετικό χρώμα του κίτρινου. Δεν έχω καταλάβει πως το απέκτησε.

   Μπήκα στο φβ μου για να δω αν έχει συμβεί κάτι το συνταρακτικό και είδα ένα βίντεο από έναν φωτογράφο που "γνώρισα" την προηγούμενη βδομάδα σε ένα μαγευτικό live (που θα σου μιλήσω άλλη ώρα για αυτό). Το βίντεο είχε να κάνει με τη βασίλισσα της περσινής χρονιάς. Την λένε Schakira.... προφέρεται όπως η γνωστή μόνο που αυτή είναι κατάμαυρη και είναι αγελάδα. Εμ βέβαια, τι άλλη βασίλισσα θα έβγαζε αυτή η χώρα?

   Ξανακοίταξα το ποτάμι....σκέψου πόσες αγελάδες θα το κατούρησαν αυτή τη βδομάδα που ήταν οι αγώνες της καινούριας βασίλισσας. Εγώ πάντως είχα πάρει "την λίμνη" και λιαζόμουν ( ή σαύριζα όπως λένε και οι αγαπητοί γαλλόφωνοι).

Κάτι ήξερα...προστάτευσα αυτή τη φορά την ψυχική μου υγεία. Στην αρχή του προηγούμενου μήνα δεν το έκανα και από τότε είχα να ξεπεράσω διάφορες ερωτήσεις του τύπου: τι πήγε λάθος? Γιατί είμαι σε ένα μέρος μικρότερο και από εκείνο που γεννήθηκα και έκανα αμάν να φύγω? Κ.α....

   Μετά το βίντεο και το κείμενο, ξαναήρθε το "μα τι πήγε τόσο λάθος".

Θα ξανακάτσω στον γκρίζο καναπέ, θα κοιτάξω τη βροχή. Έχω την πολυτέλεια σήμερα να το κάνω αυτό. Μετά θα σηκωθώ να διαβάσω. Βοηθάει στο να ξεχνάς. Θα κάνω και τις δουλειές που σχεδίαζα για σήμερα...Γιατί πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτή η χώρα, της αγελάδας, μου προσέφερε τη δυνατότητα να έχω μπροστά μου τον Φρανκ τον Τέρνερ, να παίζει για εμένα και καμιά διακοσαριά (το πολύ) άτομα για μόνο 20 φράγκα...Κοινώς...σκάσε και κολύμπα γιατί στην πατρίδα σου δεν θα είχες τέτοιες πολυτέλειες. Ούτε αγελάδες, ούτε Φράνκιδες, ούτε ψωμί ίσως. 

Πάντως δεν μου το βγάζεις από το μυαλό, κάτι πήγε στραβά....

έχω έναν πιγκουίνο εξερευνητή!

Η χαρά του να ανοίγεις το γραμματοκιβώτιο και να βρίσκεις καρτούλα ή γράμμα από φίλο.
Μεγάλη!

Σήμερα βρήκα έναν ολόκληρο πιγκουίνο εξερευνητή, εντάξει ήταν δύο διαστάσεων, αλλά αυτό δεν τον κάνει λιγότερο υπέροχο. Ήρθε με το σακίδιο του να φέρει την άνοιξη (σχετικά πάντα με αυτή την ομίχλη που έπεσε πάνω στα κεφάλια μας) και ένα χαρούμενο μήνυμα να διαλύσει την μοναξιά και την αίσθηση αποτυχίας. Αυτά είναι φίλοι μου! Ένα καλό πρωινό, ένα καλό μήνυμα και αντιμετωπίζεις με άλλο μάτι την δύσκολη μέρα που έρχεται.
Δεν είναι τόσο δύσκολο τελικά! :)

ταυτότητα

ήθελα να σου πω για την γλώσσα σήμερα...αντ' αυτού το Γκούγκλ αποφάσισε να μου σπάσει τα νεύρα με το να μην αφήνει να μπω στο Μπλογκ μου (ναι σήμερα δεν θα χρησιμοποιήσω κανένα λατινικό γράμμα!).
Βλέπεις η σχολή μου αποφάσισε να μου φτιάξει λογαριασμό στο τζι-μέιλ. Εγώ όμως πριν χρόνια, με έναν φίλο σε ένα ίντερνετ καφέ, αποφάσισα να φτιάξω λογαριασμό χοτ-μέιλ. Θα έφευγε για Γαλλία και ήθελα να έχω ΕμΕσΕν να του μιλάω...
Το Τζι-μέιλ αποφάσισε ότι πρέπει να μου κάνει τη ζωή δύσκολη και έτσι πρέπει να συνδέομαι και να ξεσυνδέομαι κάθε τρεις και λίγο. Να αποδεικνύω κάθε τρεις και λίγο ότι είμαι εγώ. Να μετανιώνω που θέλησα να είμαι "χοτ" (έστω και διαδικτυακά!).

Και πριν λίγο άρχισα να διαβάζω ένα βιβλίο που μου πρότεινε μια καθηγήτρια. Έργο ξένου συγγραφέα. Ο τίτλος του βιβλίου άλλος από τον ελληνικό. Το κείμενο όμως γνωστό. Στην 6η σελίδα είπα να το ψάξω. Καλή μνήμη δεν έχω αλλά αισθανόμουν οικεία. Ήταν το ίδιο με αυτό που με ταλαιπώρησε κάποτε (κυρίως γιατί είμαι αντιδραστικό πλάσμα και εφ' όσων ο έλληνας καθηγητής μου το αποκαλούσε Βίβλο κάθε φωτογράφου εγώ αρνούμουν να το διαβάσω).

Ξανά τα ίδια. Αλλάζεις το "όνομα" και ξαφνικά είσαι κάτι άλλο. Μπορεί η ουσία μην αλλάζει αλλά αφού άλλαξε το όνομα, το εξώφυλλο, η εμφάνιση τότε δεν είναι πια το ίδιο. Τότε πρέπει να αποδείξεις την ταυτότητα σου. Εγώ είμαι μια ελληνίδα με ιμέιλ και μπλόγκ. Εγώ όμως ζω σε μια χώρα που δεν είναι η Ελλάδα και έχω άλλο λογαριασμό. Ποια είμαι?
Το βιβλίο έχει το ίδιο κείμενο στα ελληνικά και συμπεριλαμβάνει τις ίδιες φωτογραφίες. Το βιβλίο έχει άλλο τίτλο στις δύο γλώσσες. Παραδόξως ο λάθος είναι ο αγγλικός, ο ελληνικός είναι πιστή μετάφραση του πρωτότυπου γαλλικού. Ποιο βιβλίο διαβάζω?

που λέει και ένας φίλος (κάθε τρεις και λίγο και αυτος): είναι τρίκι!
Και που λέει και ένας άλλος, που δεν εκτιμώ αλλά τέλος πάντων, όταν κοιτάνε στο διαβατήριο τη φωτογραφία μου πρέπει να της μοιάζω...αλλιώς θα έχω προβλήματα. Μα εμένα θέλουν να ελέγξουν ή τη φωτογραφία?Είμαι εγώ?ή είμαι η φωτογραφία?
(Ξαναγυρίσαμε στο πρώτο έτος της σχολής....)

ένα Σάββατο ενός Φρέντερικ

   Πήγαν στο σούπερ-μάρκετ με την μικρή και την γυναίκα του. Έπρεπε να πάρουν φαγητά για τη βδομάδα που έρχεται. Ήθελε μάλλον και η μικρή μια βόλτα οπότε βολεύτηκαν όλοι. Αυτός το καρότσι με το μωρό και η γυναίκα του το καρότσι με τα πράγματα. Ήσυχα περίμεναν στην ουρά στο ταμείο. Δυστυχώς έτσι είναι συχνά τα Σαββάτα, αλλά συνήθως μόνο τα Σάββατα του καλοκαιριού. Το χειμώνα δεν κυκλοφορεί ψυχή, είναι όλοι στα βουνά. Τέλος πάντων. Πλήρωσαν.

   Ήσυχα έβαλαν τα πράγματα και τη μικρή στο αμάξι, το καρότσι το γύρισαν στη θέση του και ήσυχα έβαλε μπροστά το αμάξι. Μπήκαν στο υπόγειο πάρκινγκ του σπιτιού, ξεφόρτωσαν και ανέβηκαν. Όσο αυτός συμμάζευε, αυτή έπαιζε και άλλαζε τη μικρή. Έφτιαξαν μαζί μια πρόχειρη σαλάτα και κρέμα για το παιδί. Την κοίμισε και έκατσε στον υπολογιστή. Χάζεψε λίγο όσο η γυναίκα του μιλούσε με μια φίλη στο τηλέφωνο. Ήταν μόνο η φωνή της που ακουγόταν. Και αυτή η γλώσσα τους που έκοβε τα περισσότερα γράμματα στο τέλος των λέξεων. Η μικρή ξύπνησε. Την πήγε μια βόλτα δίπλα στο ποτάμι. Της έδωσε  μισό μήλο να φάει και την είδε ευχαριστημένος να πηγαίνει μόνη της προς τον κάδο, που δεν έφτανε, να το πετάξει. Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού του πέρασε η απορία ότι ποτέ δεν της είπε τι είναι ο κάδος και τι κάνουμε τα σκουπίδια, θα τον είχε δει. Ευχαριστημένος με τα πεζοδρομία που όλα ανεξαιρέτως είχαν ράμπα για τα καρότσια γύρισε σπίτι και την παρέδωσε στη γυναίκα του. Άρχισε να ασχολείται με την κατασκευή που έφτιαχνε.
   Έπιαναν τα χέρια του. Πόσα χρόνια ξεσπούσε όλα του τα συναισθήματα στις κατασκευές του... Είχε το δικό του χώρο για να φτιάχνει ότι θέλει χωρίς να ενοχλεί την υπόλοιπη οικογένεια και ήταν πολύ χαρούμενος για αυτό. Τον είχε φτιάξει μόνος του και τώρα απολάμβανε να βρίσκει και με κλειστά μάτια το κάθε εργαλείο που χρειαζόταν. Όταν μπήκε στο πανεπιστήμιο, όταν χώρισε από τη πρώτη του κοπέλα, όταν βρήκε την πρώτη του δουλειά, όταν δεν τα πήγε και τόσο καλά σε κάποια συνάντηση, όταν αποφάσισε να ζητήσει να του βρουν κοπέλα μέσω του γνωστού site στο ίντερνετ για αυτά τα θέματα, όταν του την βρήκαν και είδε πως είναι καλή και στα μέτρα του, όταν άρχισαν να συγκατοικούν και τον εκνεύρισε, όταν έμαθε πως θα γίνει πατέρας, όταν πέθανε ο δικός του ο πατέρας...ήταν πάντα εκεί, σε αυτό το μέρος, βίδωνε, έκοβε, κάρφωνε, λίμαρε, τελειοποιούσε.
   Άρχισε να πονάει πάλι ο τένοντας. Τα παράτησε και γύρισε στο υπόλοιπο σπίτι. Τάισε την μικρή και την έβαλε για ύπνο. Είδα την σειρά τους και έπεσαν για ύπνο. Την φίλησε στο στόμα πεταχτά και γύρισε από την άλλη να διαβάσει το βιβλίο του. Έκλεισε τα μάτια. Άφησε όλα τα γράμματα από το τέλος των λέξεων που δεν τα πρόφεραν να πέσουν βαριά στο κρεβάτι.
   Αύριο θα πήγαιναν και αυτοί για σκι στα βουνά. Το είχαν κανονίσει από τα Χριστούγεννα με έναν συμπαθητικό τύπο που είχε οικογένεια στην ίδια φάση με αυτόν ώστε να μάθουν τα παιδιά σκι. Ίσως αν ξέκλεβε καμιά ώρα να πήγαινε στην επάνω πίστα να κάνει ένα γρήγορο κατέβασμα να το ευχαριστηθεί, με την μικρή δεν μπορούσε να πάει ακόμη εκεί...αν και του χρόνου ήταν σίγουρος ότι θα την ανέβαζε. Ίσως να μην μπορούσε να ανέβει τις σκάλες του λιφτ με τις μπότες του σκι...αλλά δεν πειράζει...έπρεπε να μάθει.

επαναπροσδιορισμός εννοιών

Γύρισα.

Άγνωστο το που.

Το πρώτο πρωινό της χρονιάς με βρήκε σε ένα όμορφο νησάκι κοντά στην Αθήνα.

Θαμπωμένη από το μπλε της θάλασσας και του ουρανού και από τα ανοιχτόχρωμα χρώματα στα σπίτια ζήτησα να ανοίξουν το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου (μεγάλη εφεύρεση!).

Ακούστηκε αυτό ακριβώς:

από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα ώσπου να βρω νερό ΓΙΑΤΙ ΑΝΗΚΩ ΕΔΩ

σκέφτηκα αμέσως να ζητήσω να με κατεβάσουν και να μείνω εκεί.

Η επόμενη σκέψη ήταν να κάνω μήνυση στον φίλτατο, κατ' άλλα, κ. Πορτοκάλογλου για την ψυχική οδύνη που περνάω κάθε φορά που πατάω το πόδι μου στην χώρα μας από τα τραγούδια του. (βλέπε Καλώς ήρθα! Τότε βέβαια τα κλάματα τα έμπηξα με το άλλο, κατά τ' άλλα, αγαπημένο τραγούδι "Τι έχει μείνει από τη φωτιά". Σε ακριβώς αυτή την εκτέλεση το τελευταίο τους βράδυ στον Σταυρό του Νότου, όπου μέσα στο απόλυτο, αν υπάρχει απόλυτο, σκοτάδι ακούστηκε αυτό το τρομερό "που είναι οι φίλοι οι παλιοί; που είναι οι παλιοί μου φίλοι; Πού είν’ οι δικοί μου; πού είν’ οι εχθροί; που χάθηκες κι εσύ; Ποιος θα ’ρθει απόψε στη γιορτή; ποιος θα 'ρθει στη γιορτή μου;" και δεν είχε έρθεις κανείς στη γιορτή μου, ήταν το δεύτερο μου βράδυ στην Ελλάδα μετά από 5 μήνες... μόνο ένας Τούρκος ήταν στο σπίτι και με περίμενε να του δείξω την... χώρα μου)

Επομένως μετά από όλα αυτά μια μήνυση τουλάχιστον του χρειάζεται! Ακούς εκεί! Να γράφει κομμάτια που σου καταστρέφουν ότι ασπίδα έχτισες με κόπο!

Τέλος πάντων...οι μέρες πέρασαν και γύρισα. Σε αυτή τη κρύα χώρα που μένω. Και ρε γαμώτο... ηρέμησα, γύρισα σπίτι. Γιατί ναι, τώρα εδώ είναι το σπίτι μου. Η πατρίδα μου; Τι να σου πω; άγνωστο. Τελικά έχει ο άνθρωπος πατρίδα; Γιατί εγώ έχω πολλούς τόπους στους οποίους νιώθω άνετα και σαν το σπίτι μου. Αλλά έχω και την Ελλάδα. Στην οποία άνετα δεν νιώθω, νιώθω όμως οικεία και μια συγκίνηση στην καρδιά μου.

Επομένως δεν ξέρω...δεν ξέρω σε ποια χώρα να ζήσω από πείσμα και τρέλα, ούτε και που ανήκω. Ούτε και τι είναι πατρίδα, εκεί που ζεις; εκεί που αισθάνεσαι ότι ανήκεις; εκεί που αισθάνεσαι άνετα; εκεί που έχεις φίλους; εκεί που έχεις οικογένεια; ή απλά εκεί που μπορείς να χτίσεις κάτι; γιατί αυτό δεν λέει και ο φίλος μου; θα μείνει μέχρι να βρει νερό... και εγώ νερό ψάχνω, χάδια δεν μου χάρισαν και ούτε πρόκειται αλλά, τουλάχιστον, νερό θα βρω.-

Αρκεί μόνο πλέον να διαλέξω χώρα.

Δημιουργική χρονιά να έχουμε!