το βουνό μου

Νομίζω ότι το δεύτερο πιο αγαπημένο μου στοιχείο της φύσης, μετά τη θάλασσα, είναι ο ουρανός. Και για αυτό τον λόγο τελευταία έχω αρχίσει να συμπαθώ και τα βουνά. Είναι τα μοναδικά που έχουν την δυνατότητα να γίνοντε ένα μαζί του. Μάλιστα μερικά είναι τόσο τυχερά που μπορούν να τον ξύνουν, να τον γαργαλάνε και να κρύβοντε στο άπειρο του.

  

 

Στο συγκεκριμένο έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια. Με χαιρετάει κάθε πρωί όταν ξυπνάω, μου λέει τον καιρό, μου χαμογελάει όταν τρέχω να προλάβω το τρένο και τελικά μου λέει καληνύχτα σχεδόν κάθε βράδυ. 

Kάποιες είναι τόσο απασχολημένο με το να παίζει με τα σύννεφα που ξεχνιέται μέσα τους, όταν το κάνει αυτό μου λείπει, περιμένω πότε να του ξαναπώ γεια. Ευτυχώς είναι τόσο επιβλητικό που επιβάλεται ακόμη και στα συννέφα. Συνήθως απλά το περιτριγυρίζουν, δεν τολμούν να φτάσουν την κορυφή του και έτσι μπορώ να το χαζεύω συχνά.

 

Αυτά παρατηρώ εδώ και έναν χρόνο, που λες, και λέω πως, δεν μπορεί, κάτι καλό βγαίνει τελικά από όλους και από όλα.