να μεγαλώνεις μαζί.

Υπάρχει ένα σπουδαίο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου, και είναι τόσο απλό!
Να μεγαλώσεις με τους ίδιους ανθρώπους.
Όχι απαραίτητα μαζί τους, κυριολεκτικά, αλλά με αυτούς χέρι χέρι. Όχι ότι πρέπει ντε και καλά να μένεις κολλημένος, απλά υπάρχει μια μαγεία που αναπτύσεται με τα χρονια στις σχέσεις η οποία προκύπτει από τα όσα επένδυσες στην σχέση. Και προφανώς δεν επενδύεις σε κάτι που δεν έχει διάρκεια (ή, έστω, θα ήταν καλύτερα να μην επένδυες). Αυτή η μαγεία, που λες, είναι κάτι αόρατο που μπορεί να σε κρατήσει όταν δεν ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι, όταν κάθε σου βήμα είναι πάνω σε κινούμενη άμμο και δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τίποτα από όσα έκανες μέχρι τώρα και να στηριχτείς πάνω του. Τότε έρχονται αυτές οι στιγμές, που βλέπεις την εξέλιξη του άλλου και συνειδητοποιείς τα χρόνια που περάσατε μαζί και πλέον σαν να έχεις έναν καθρέφτη απέναντι σου μπορείς να δεις και εσένα. Και ακόμη και αν ο καθρέφτης είναι θολός, μπορείς πάντα να πιαστείς από το μεταλλικό πλαίσιο του για να τον καθαρίσεις.
Είναι σαν δρόμος μέσα στο σκοτάδι που τον κάνεις με κάποιον που εμπιστεύεσαι και έχετε τη δυνατότητα πλέον να αντιμετωπίζετε τον φόβο σας με χιούμορ.
Είναι σαν μια πολιτεία στο βυθό που έβαλε τα ρούχα της αλλιώς και αγαπήθηκε πιο πολύ και από την αρχική γιατί η ρίζα της παρέμεινε η ίδια.  Και εκεί δεν είναι όλη η ουσία; στις ρίζες...

Το τελευταίο αντίο πριν το καινούριο καλωσόρισες

Πρώτος έφυγε ο Ρ. Το βράδυ πριν φύγει, καθώς τον αποχαιρετούσε η διευθύντρια μας κάναμε όλοι μαζί μια ομαδική αγκαλιά. Το συνιθίζαμε αυτό φέτος. Λέγαμε ένα μικρό ευχαριστώ και ένα μικρό αντίο κάθε φορά καθώς το τέλος όλο και πλησιάζε. Αλλά σε εκείνη, τη τελευταία ομαδική αγκαλιά πολλά δάκρια μου ξέφυγαν και δεν ήξεραν οι φίλοι μου πως τα σταματήσουν. Τα αφήσαμε να κυλήσουν και ξαναγυρίσαμε στα γέλια και τις χαζομάρες μας.
Άκουσα τον Ρ. να φεύγει το πρωί. Κοιμόμουν, ή παρίστανα ότι κοιμόμουν τέλος πάντων, στο δωμάτιο της Ν. Ήθελα να αφήσω την Τ. να κοιμηθεί μαζί του για μια τελευταία φορά όπως τόσα βράδια που την φρόντιζε.  Ντύθηκα νιώθοντας μεγάλη κούραση από την ησυχία που επικρατούσε γύρω μου και κατέβηκα από τη σοφίτα που ήταν το δωμάτιο της Ν. Πρώτη πόρτα απέναντι από τη ξύλινη σκάλα είχε τον αριθμό 9. Τον αριθμό που φιλοξένησε τον Ρ. για έναν χρόνο. Μπήκα στο οικείο δωμάτιο. Άδεια τα ράφια, άδειο το πάτωμα, άδειοι οι τοίχοι. Ούτε καν το ημερολογίο με στάσεις του σεξ από την Ελλάδα που του είχε πάρει ο Ε. το προηγούμενο καλοκαίρι δεν υπήρχε πια. Τα επιπλά στη γνωστή τους θέση αλλά πλέον άδεια.  Το φωτογραφίσα. Δεν ξέρω γιατί. Η φωτογραφία είναι ένας τρόπος να λες αντίο μάλλον.

Μετά έφυγε η Μ. Φάγαμε μαζί το προτελευταίο βράδυ της. Μετά με πήγαν μέχρι τον σταθμό γιατί ήθελαν να περπατήσουν, ίσως και να απαλύνουν το βάρος του αποχωρισμού που ερχόταν. Όσο τρώγαμε η Μ. συνέχιζε να θυμάται ιστορίες από τον πρώτο μας καιρό μαζί. Της υποσχέθηκα ότι θα επέστρεφα στο Σπίτι για το τελευταίο της βράδυ, δεν της είπα αντίο γιατί θα το λέγαμε το επόμενο βράδυ. Όμως το τι θέλω εγώ πολλές φορές δεν συμπίπτει με το τι θέλουν οι άλλοι και ως η μικρή της οικογένειας κάπου χάνω το σεβασμό προς τα θέλω μου από τους άλλους. Πόνος και θυμός για πολύ καιρό που δεν κατάφερα να πω αντίο στην Μ., την μοναδική που πάει σε μέρος που αντί για τα λουλούδια ανθίζουν βόμβες.

Μετά ήρθε η σειρά της Ν. Η αδερφή μου η Ν. Ένα λαμπρό μυαλό από μια κοινωνία τόσο απελπιστικά όμοια με την δικιά μου. Κάπου υπάρχει μια παρηγοριά ότι θα την ξαναδώ σύντομα. Κοιμάμαι το βράδυ στο δωμάτιο του Ε. Περνάμε το πρωινό χορεύοντας και βλέποντας σειρές λες και υπάρχει αύριο για να συνεχίσουμε με το επόμενο επισόδειο. Φεύγουμε με ταξί  από το Σπίτι και βλέπω για πρώτη φορα την πόλη μας μέσα από το τζάμι ενός αμαξιού να τρέχει γύρω μας. Στο σταθμό αγκαλιές και τυχαίες συναντήσεις και ένας καφές της παρηγοριάς μετά την αποχωρισή της. Τα πόδια μου με σέρνουν στο δικό μου σπίτι με δυσκολία. Κάθομαι εκεί για μέρες.

Τελευταίος ο Ε. Αρνιόταν να ετοιμαστεί για καιρό και το τελευταίο του βράδυ το πέρασε μέσα στο άγχος της ετοιμασίας. Πως να πακετάρεις δύο χρόνια σε έναν σάκο 20 κιλών? Ευτυχώς δεν υπάρχει ζυγαριά αναμνήσεων και συναισθημάτων! Δεν πέρασα το βράδυ μαζί του. Πήγα και τον βρήκα στον σταθμό. Αγκαλιά. Ο Α. τρέχει δίπλα στο τρένο που φεύγει και η Τ., που πάει μαζί του μέχρι ένα σημείο, μας φωτογραφίζει να του κάνουμε γκριμάτσες από την αποβάθρα. Όταν πια το τρένο έχει επιταχύνει και ο Α. κουράζεται, γυρνάει σε μένα με ένα χαμένο βλέμα και συζητάμε για το επικείμενο ταξίδι του. Θα γυρίσει σε έναν μήνα, έχοντας πια δει όλη την Ευρώπη, για τον τελευταίο του χρόνο και μετά από αυτό θα είμαι πια εντελώς μόνη μου στον σταθμό να τον αποχαιρετάω και αυτόν.

Η Τ. έμεινε στην χώρα λίγο ακόμη. Βρεθήκαμε αρκετές φορές που ποτέ όμως δεν ήταν αρκετές. Πέρασε τις τελευταίες 4 μέρες σπίτι μου. Την πήγα χθες το πρωί στον σταθμό. Πήρε το τρένο και πάλι με φωτογράφιζε να της κάνω γκριμάτσες και να της χαμογελάω όσο περισσότερο μπορώ μέχρι που το τρένο επιτάχυνε και πάλι και μαζί του τα όσα δάκρια και η όση θλίψη καταχώνιαζα μέσα μου επιταχύνθηκαν και ξεχύθηκαν έξω μου, παντού. Σε μια χώρα που δεν εκφράζει τίποτα, μια κοπέλα που κλαίει με λυγμούς είναι τουλάχιστον ενοχλητικό θέαμα. Φρόντισα όμως η φίλη μου να με θυμάται χαμογελάστη.


Μου αρέσει η εποχή μας γιατί έκανε δυνατό το να γνωρίσω τόσο κόσμο από τόσες χώρες και να αγαπηθώ σε τόσες γλώσσες που ο νους μου δεν είχε ταξιδέψει ποτέ. Και μου αρέσει η εποχή μας γιατί θα ξαναβρεθώ κοντά τους, το ξέρω. Όμως μισώ την εποχή μας που έκανε τους αποχαιρετισμούς καθημερινότητα μου. Πόσους πρέπει να ζήσω για να φτάνουν και πόσους μέχρι να το αποδεχτώ ότι έτσι είναι?

Ο Ρ., η Ν., η Μ., ο Ε. και η Τ. βρέθηκαν πιο κοντά μου, ψυχικά, απ' ότι πάρα πολλοί ομοεθνείς μου. Ο Ρ., η Ν., η Μ., ο Ε. και η Τ. μου δίδαξαν πράγματα που τόσα χρόνια η ελληνική εκπαίδευση ούτε που καταδέχτηκε να μου δείξει. Ο Ρ., η Ν., η Μ., ο Ε. και η Τ. υπήρξαν οικογένεια από τις καλύτερες που θα μπορούσαν να τύχουν σε κάποιον και σαν οικογένεια με αγάπησαν και τους αγάπησα και αλληλοπληγωθήκαμε και, τέλος, μεγαλώσαμε μαζί.

μοίρασμα.

Γενικά μου αρέσει να παράγω, να φτιάχνω πράγματα, καταστάσεις, φαγητά, οτιδήποτε. Μου αρέσει να δημιουργώ για να μοιράζομαι. Σκέψεις για συζήτηση, αντικείμενα για δώρα, φαγητά για τους φίλους μου, τέχνη για συζήτηση και εξερεύνηση. Γενικώς...είμαι χαρούμενη όταν φτιάχνω πράγματα!
Μόνο που συνειδητοποίησα ότι αν όλα αυτά δεν τα μοιράζομαι με κάποιον τρόπο με ανθρώπους που συμπαθώ δεν βλέπω τον λόγο να είμαι παραγωγική... Γιατί να σκεφτώ αν δεν έχω με κάποιον να συζητήσω τους προβληματισμούς μου, γιατί να φτιάξω πράγματα αν δεν κάνουν κάποιον να χαρεί ή να γελάσει, γιατί μαγειρέψω αν δεν τον ευχαριστηθεί κάποιος ακόμη, γιατί να δημιουργήσω κάτι αν δεν υπάρχει κάποιος να μου πει τι σκέφτεται, τι αισθάνεται, κτλ....


Σε αυτή τη μόνιμη και απόλυτη μοναξιά έχω χάσει πια τον λόγο.....
Και ο Έντουαρτ δεν απαντάει....

Ο πρώτος μου Σεπτέμβρης

...ήρθε ο πρώτος μου Σεπτέμβρης. Αυτός, ο άδειος, ο καινούριος, ο γεμάτος, ο νέος, ο μοναχικός, ο σιωπηλός και μονότονος. Ήρθε...δεν με ρώτησε. Μπήκε και στρογγυλοκάθισε... δεν ήξερα πως να φερθώ, με έπιασε απροετοίμαστη. Μου είπε "μεγάλωσε!ήρθε η ώρα να πάρεις τα πράγματα στα χέρια σου!" και εγώ τον κοίταζα... δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Με φίλησε στο μέτωπο και έφυγε. Άφησε πάνω στο τραπέζι αυτή την εικόνα και από πίσω έγραφε "έτσι θα είναι η ζωή σου από δω και πέρα, ντύσου και ετοιμάσου!" και εγώ σηκώθηκα και ντύθηκα. Δεν ήξερα αν έπρεπε να βάλω καλοκαιρινά ή χειμωνιάτικα. Χρωματιστά ή σκούρα; Αέρινα ή αδιάβροχα; Κοίταζα τη ντουλάπα σαν χαμένη. Έβαλα το κοντομάνικο και πήρα και το αδιάβροχο. Δυο-τρεις αλλαξιές στην πλάτη και έφυγα. Ούτε και αυτό ήταν πολύ ξεκάθαρο, το που. Ούτε το με ποιόν, κυρίως μόνη. Αλλά είσαι ποτέ μόνη όταν έχεις μια φωτογραφική μηχανή μαζί σου; αυτό το δεύτερο βλέμμα που σου δείχνει έναν κόσμο αλλιώτικό από αυτόν που βλέπεις μόνος σου; Και πήρα τα τρένα και έφευγα. Ύστερα γύρισα. Όπως πάντα η ίδια και πάντα λιγάκι πιο διαφορετική. Και ήταν εκεί. Πάλι στον καναπέ τον πορτοκαλί, και με περίμενε. Χασκογέλασε και μου είπε "νόμισες πως τελείωσες μαζί μου;" Και ήρθε η τρίτη ματιά, αυτή που πια βλέπεις τα πράγματα που είδες αποτυπωμένα. Και μαζί τα νέα. Μένεις, φεύγεις, παράνομη, πουλάς, συναντάς, αγαπάς. Και τον κοιτούσα που χαμογέλαγε ειρωνικά και δεν ήξερα πάλι πως να αντιδράσω. Είπα να θυμώσω, δεν έβρισκα όμως λόγο, είχε δίκαιο, έπρεπε να μεγαλώσω. Είπα να προσβληθώ από το βλέμμα του, δεν έβρισκα όμως λόγο, είχε δίκαιο, έπρεπε να μεγαλώσω. Είπα να φοβηθώ, δεν έβρισκα όμως λόγο, είχε δίκαιο, έπρεπε να μεγαλώσω.  Είπα να τρέξω να κρυφτώ, δεν έβρισκα όμως λόγο, είχε δίκαιο, έπρεπε να μεγαλώσω. Είπα να κουρνιάσω στο κρεβάτι και να το αφήσω να περάσει, δεν έβρισκα όμως δικαιολογία, είχε δίκαιο, έπρεπε να μεγαλώσω. Και είπα πια να σηκωθώ, να κάνω όσα απαιτούσε ο καινούριος μου Σεπτέμβρης. Και μόλις άρχισα, γέλασε γλυκά και έφυγε. Είχα μεγαλώσει. Λίγο ακόμη.

σημειώσεις τρένου Basel--->Sion (16/6/13)

Τρέλες που είδα από Basel---->Sion:

1)Ξύλινος σταυρός μέσα σε καρδιά πάνω σε τοίχο σπιτιού (και μετά λένε για τους Valaisans).
2)Ντραμς πάνω σε τοίχο.
3)Γήπεδο γκολφ και δίπλα αγελάδες που βόσκουν.
4)Κήπος-πλαγιά λόφου με "χωριό" κεραμικών νάνων σαν αυτόν που είχαμε στη Ρεντίνα....από που να είχε έρθει ο δικός μας άραγε?
5)Εγώ, προσπαθώντας να γράψω ελληνικά.
6)Κάλτσες για            -περπάτημα
                         -τρέξιμο
                         -σκι
                         -ποδήλατο
                         -άντε γαμήσου.
7)Οι ξυπόλυτοι από επιλογή που αυξάνονται. (Δεν μας έφτανε δηλαδή ο Φρόντο?) Χομπιτοχώρα!
8)Εγώ, με γυαλιά ηλίου να γράφω μέσα στο τρένο και το τρένο να είναι μέσα σε τούνελ.
9)Κυρία να βολτάρει δίπλα σε βάλτο ενώ παραπέρα έχει ποτάμι καθαρό και μεγάλο.
10)Οι ΄γελάδες "κρι-κρι" ή αλλιώς γελάδα-ορειβάτης.
11)Τα πεντάλφα σε παράθυρα και τοίχους. Έχουν διακοσμητικό πρόβλημα!
12)Οι αγελάδες ζωγραφισμένες σε τοίχους. (Δεν τις χορταίνουν)
13)Μετά τα σκι στο τρένο, τώρα και κουπιά...τουλάχιστον το καλοκαίρι έφτασε!!


Σημειώσεις τρένου που βρέθηκαν πάνω σε μια ένα φυλλάδιο της περσινής Art-Basel...

Διακοπές

Διακοπές. Μετά από τρία εντατικά χρόνια έχω μπροστά μου διακοπές! Από αυτές τις διακοπές μεταξύ διαφορετικών φάσεων της ζωής σου. Αυτές που το μυαλό μπορεί πια να τακτοποιήσει ότι έγινε μέχρι τώρα, να κλείσει διακόπτες και να χαλαρώσει πια. Μπορώ να κοιμηθώ. Όχι ότι δεν υπάρχει το μετά, το γεμάτο άγχος και αβεβαιότητα και ασάφεια. Φυσικά. Απλά ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο έκλεισε και έκλεισε ωραία. Με κλάμα και γέλια. Γιατί και το κλάμα καλό είναι, άσχετα αν το φοβόμαστε. Ένα τέλος που ανοίγει καινούρια κεφάλαια. Δεν ξέρω αν θα είναι το ίδιο ωραία. Σίγουρα όμως τα περιμένω με γεμάτη προσδοκίες.

Νιώθω ότι το έχω ξαναγράψει αυτό το κείμενο...
Να ήταν όταν τελείωσα το σχολείο; να ήταν όταν τελείωσα το εράσμους; να ήταν όταν τελείωσα τη σχολή; να ήταν όταν τελείωσα την πρακτική; Δεν ξέρω!Κάπου η απώλεια έγινε συνήθεια μου και ο πόνος της καρδιάς που μεγαλώνει μόνιμος σύντροφος. Αλλά δεν με πειράζει, όσο αλλάζω, όσο εξελίσσομαι, όσο εξελίσσομαι σε κάτι που μου αρέσει και με ανθρώπους που μου αρέσουν, δεν με πειράζει. Υπάρχει πάντα αυτή η πίκρα "μα πάλι πρέπει να αλλάξω;ήταν καλά εδώ!" αλλά φαντάζομαι αυτό είναι η διαδικασία της ζωής, να μάθεις να αγαπάς τις απώλειες σου και να προχωράς. 

Αχ!!!Θέλω να σας πω για όλα αυτά που έγιναν αυτά τα δύο χρόνια...μα πως να περιγράψεις και τι να πρωτοπεριγράψεις;
Θα κάνω μια λίστα και ίσως αργότερα αναλύσω την κάθε λέξη της λίστας σε κείμενο. Δεν υπόσχομαι όμως, γιατί είπαμε, είμαι διακοπές!

Φίλοι
Γέλια
Μαθήματα
Σπουδαστές
Δάσκαλοι με Δ. και δασκαλίσκοι
Ρωγμές στον εγκέφαλο
Διεθνής
Ομάδα
Φωτογραφία και Κλωστές
Γράψιμο
Βουνά
Τρένα
Φωτογραφίες και Αναμνήσεις
Περηφάνια
Αναγνώριση
Συγκίνηση
Βοήθεια
Συμπαράσταση
Αγωνία, Στρες, Άγχος, Απαισιοδοξία
Καινούρια αρχή
Αύριο
Δουλειά-Εργασία
Αντίο και Πένθος
Φίλοι, φίλοι και πάλι φίλοι. Ομαδική αγκαλιά!
Απόγνωση
Φόβος
Συγκέντρωση
Οικογένεια.

Ο Μπάρναμπι θα μου έλεγε όπως πάντα, με αυτά τα φωτεινά γαλάζια μάτια, "δεν μπορείς να τα βάζεις όλα αυτά σε μια λίστα, είναι διαφορετικά, άλλα είναι συναισθήματα, άλλα είναι αντικείμενα, άλλα έννοιες, διάλεξε ένα και συγκεντρώσου". Και εγώ όπως πάντα θα του έλεγα χαμογελώντας "μπορώ!γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι μόνο ένα πράγμα". Πιο συγκεντρωμένη από ποτέ λοιπόν εύχομαι να έχω πάντα τέτοιες εμπειρίες και τέτοιους ανθρώπους γύρω μου. Πολύχρωμους. Γιατί ποτέ δεν μου άρεσαν τα μονόχρωμα και μονότονα. Τα άλλα μπορεί να πονάνε παραπάνω, αλλά τουλάχιστον σου θυμίζουν ότι ζεις.

Σας φιλώ!
Να μου προσέχετε!
Κ.

Έχει έρθει η Άνοιξη.

Έχει έρθει η Άνοιξη....
Να κάνω αναδρομή στο '13 μπορεί να μην πρόλαβα, να σας πω ένα καλή χρονιά μπορεί να μην πρόλαβα αλλά τι πειράζει όταν μπορώ να σας πω επιτέλους "Καλή Άνοιξη";
Μα τον Τουτατή, οι τελευταίοι μήνες είναι ξεθεωτικοί αλλά και τόσο γεμάτοι με ωραία πράγματα και κόσμο και ταξίδια που θα ήταν τραβηγμένο το να γκρινιάξω.
Δεν θα κοιτάξω πίσω να σας πω τι έγινε. Ό,τι έγινε, έγινε.
Θα κοιτάξω όμως γύρω να σας στείλω λίγη άνοιξη μήπως και δεν την προσέξατε που ήρθε ή μήπως δεν έφτασε ακόμη στα μέρη σας.

 Και θα σας δώσω και χομγουορκ για το σπίτι: να μάθετε τις 4 βασικές λέξεις από το παρακάτω βίντεο και να χορέψετε-χοροπηδήσετε-ή-έστω-πηδήσετε μέχρι να σας κοπεί η ανάσα.
http://www.youtube.com/watch?v=mv3Dfoims1k

Καλή Άνοιξη!!!!