Γεωλογία,
Έρωτας και
θάνατος.
Συχνά έρωτας και
θάνατος είναι συνώνυμα, το εγώ σου πεθαίνει κάθε φορά που ερωτεύεσαι...για αυτό
και αυτό το κείμενο είναι ένα κείμενο περί θανάτου, απώλειας και επιστροφής
στις ρίζες.
Γεωλογία, μια επιστήμη
που παραδόξως βρέθηκα να ανακαλύπτω στα σχεδόν τριάντα μου χρόνια... Πως και
γιατί; Μια προσκληση, ένα βλέμμα μεστό και ακέραιο, ένας έρωτας που σιγόβραζε
καιρό και μια ανατύναξη ψυχική μπροστά στο μεγαλείο των Άλπεων και του
ανθρώπινου εγκεφάλου που προσπαθεί να καταλάβει, αλλά όχι απαραίτητα και να
ελέγξει, τη φύση, τη μητέρα του.
Γεωλόγια, ένα
χώμα για όλους, διαφορετικές τεκτονικές πλάκες και πετρώματα που μας χωρίζουν
και μας ενώνουν. Μια αίσθηση προσγείωσης στα βασικά, μια επιστροφή στις ρίζες,
μια υπενθύμιση της θνητότητας και της περιοδικότητας μας πάνω σε αυτή τη Γή.
Γεωλόγια, μια
προετοιμασία θάνατου.
Και μετά ένας
θάνατος. Ξαφνικός όσο τίποτα. Αλλά και πότε είσαι πραγματικά προετοιμασμένος
για μια απώλεια; Πόσο να έχεις δουλέψει τα συναισθηματά σου και τις σχέσεις σου
για να μπορείς να πεις ότι είσαι προετοιμασμένος;
Μια άρνηση.
Άρνηση του γεγονότος, άρνηση των συναισθημάτων. Άρνηση.
Και μετά μια
φωτογραφία. (Γιατί από τις σημαντικές στιγμές της ζωής μου η φωτογραφία δεν θα
μπορούσε να λείπει.)
Αυτή η υπενθύμιση
της απώλειας, της στιγμής που δεν θα ξαναρθει, του χεριού που δε θα σε ξαναχαΐδέψει,
δε θα σε ξαναταίσει, δε θα σε ξαναστηρίξεις για να μάθεις να κολυμπάς...Και η
αλήθεια είναι ότι έμαθες πια να κολυμπάς, έμαθες να μαγειρεύεις, έμαθες τη
θεωρία, έμαθες ότι οι στιγμές περνάνε...αλλά αυτό το χάδι που δεν θα ξαναέχεις
πονάει.
Ένας φάκελος
σκαναρισμένες φωτογραφίες αρκεί να κάνει τη δουλειά που τόσο καιρό
αναβάλεις...αναμνήσεις, συναισθήματα, όλα βγαίνουν στην επιφάνεια.
Όπως στη
φωτογραφία της Φανής, που εκθέτει μαζί μου, τα πετρώματα των κορυφών των Άλπεων
μας υπενθυμίζουν ότι κάποτε εκεί ήταν το βάθος κάποιου ωκεανού. Όπως ο Λέο
συγκινείται μπροστά σε αυτή τη φωτογραφία και θυμάται τη πρώτη του αναρρίχηση,
την πρώτη του στιγμή ελευθερίας πάνω σε αυτούς τους βράχους που σκιάζουν στο
μέρος που μεγάλωσε. Έτσι και οι δικές μου φωτογραφίες, μου υπενθύμησαν την
προέλευση μου, τις πρώτες μου αναμνήσεις, τη φύση που είναι πιο δυνατή από μας
και τα θέλω μας. Ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο μαζί σου. Εσύ όχι ίσως, και δεν
με προετοίμασες, άφησες τα νέα να έρθουν σα σεισμός να ταράξουν την
καθημερινότητα μου που γυρνάει γύρω από σεισμούς και ρήγματα τελευταία... Καλά
έκανες, χρειάζομουν ένα χαστούκι υπενθύμισης του ότι όλα περνάνε πολύ γρήγορα!
Χρειαζόμουν να προσθέσω ένα ακόμη ρήγμα στα ρήγματα που απωτελούν το δικό μου
γεωμορφολογικό χάρτη...
Αλλά μου λείπεις
ήδη... και ας ξέρω πως έχεις γυρίσει στις ρίζες μας και είσαι ήρεμη.
ΥΓ: θα έπρεπε να σου κρατάω κακία που με άφηνες να κυκλοφορώ έτσι...αλλά τα '80s ήταν γενικώς ανελέητα και έτσι θα το παραβλέψω...
