Born in the eighties

Τα 27 που μου ήρθαν στο κεφάλι δεν θα τα συζητήσουμε.
Τελευταία δεν συζητάω εξάλλου. Δέχομαι τα γεγονότα. Είναι πολλά, είναι σκληρά και δεν χωράνε συζητήσεις. Έτσι και τα 27! Όλοκληρα εδώ!!!
Από δω και πέρα νιώθω πως δεν χρειάζεται να μετράω τα χρόνια που πέρασαν. Φτάνει η αρχή, αυτή που καθόρισε το μέλλον... born in the eighties λοιπόν όπως και Milow. Τα λέει καλύτερα από μένα, ακούστε τον:

Milow, Born in the Eighties

Μόνο εκεί που λέει

If you are looking for answers don't come to me.
Instead of a future I've got this guitar
but dreaming out loud won't get me far.

αντί για κιθάρα βάλε μια φωτογραφική μηχανή, κλωστές και αναμνήσεις (δικές μου και άλλων)...και πάλι μακριά δεν πας! Αλλά είναι ευχάριστη παρέα!
Και στα τριάντα που πάλι θα αναρωτιέμαι what's going on ελπίζω, σαν αγύριστο κεφάλι, να είναι ακόμη εκεί δίπλα και η μηχανή και οι κλωστές και οι αναμνήσεις.

Περί φαίνεσθαι

Πήγα στη δουλειά σήμερα φορώντας ένα μαύρο κολλητό τζιν, μάυρο t-shirt με τον αγαπημένο μου ροκ-σταρ να χοροπηδάει παρέα με την κιθάρα του (ροκ σταρ τους λέμε σήμερα ή έχει υπάρχει πιο κούλ όρος?ενημερώστε με σας παρακαλώ!Πως λέγεται κάποιος που γεμίζει το Wembley) και τα πολυαγαπημένα μοβ μου dr.martens-πηγή πολλών κακών. Οι λόγοι για την συγκεκρημένη ενδυμασία πολλοί, κυριότερος η βροχή που δεν έχει σταματήσει να πέφτει τις τελευταίες δέκα μέρες που γύρισα από την Ελλάδα...τα νεύρα που ακολουθούν αυτή τη βροχή, είναι ο δεύτερος κυριότερος λόγος. Εκεί, λοιπόν, υπήρχε ένας καινούριος με τον οποίο δεν μίλησα ιδιαίτερα, μόνο τα απαραίτητα. Και εδώ έρχεται η ερώτηση: τι πιστεύει κάποιος βλέποντας σε έτσι; Ξέρω εκ πείρας και διαβάσματος πως καλώς ή κακώς οι άνθρωποι κρίνουμε τους άλλους από την εξωτερική τους εμφάνιση. Εγώ, με το να λέω μόνο τα απολύτως απαραίτητα στη δουλειά, κυρίως λόγο ντροπαλοσύνης και με τη σημερινή μου εμφάνιση, ξέρω πως δίνω την εντυπώση ανθρώπου που δεν πολυνοιάζεται. Και σε αυτό το σημείο ακολουθεί η δεύτερη ερώτηση. Θα έπρεπε να "επενδύσω" στην εικόνα που δείχνω έτσι ώστε και αν ακόμη δεν μιλάω στον κόσμο, να μην με παρεξηγούν; Αυτή η ερώτηση όμως συνεπάγεται και την αμέσως επόμενη. Θα έπρεπε να ξοδέψω χρόνο ή ενέργεια για ανθρώπους που δεν με νοιάζει πολύ η απόψη τους αλλά που είναι μέρος της καθημερινότητας μου; Και τέλος, ακόμη και αν ξοδέψω χρόνο, ενέργεια, ό,τιδήποτε, ποίος μου εγγυάται ότι δεν θα με δουν όπως είναι αυτοί προετοιμασμένοι (λόγω στερεότυπων, λόγω διάθεσης, λόγω κουλτούρας, κτλ) να με δουν; 

Γιατί να μην μπορούμε να πάψουμε να έχουμε στερεότυπα και να κρίνουμε συνεχώς τους γύρω μας; Γιατί να μην μπορεί κάποιος που ενδιαφέρεται για εμάς να μας γνωρίσει με βάση πράγματα που όντως μας αρέσουν και μας εκφράζουν με κάποιον πιο ουσιαστικό τρόπο; Και τελικά, εγώ παίζω με τα ρούχα, ξέρω το παιχνίδι τους και μ'αρέσει να το παίζω, πως όμως μπορώ να κρίνω τους γύρω και να ξέρω ότι δεν παίζουν και αυτοί;

Γεμάτη ιστορίες

   Γυρνάω σπίτι, πρέπει να είναι σχεδόν δύο. Έχω χαρεί που έχω προλάβει να πάρω μετρό και τραμ. Έχω χαρεί που έχω βρει φαγάδικα ανοιχτά και τώρα μοιράζομαι το μοναχικό μου κατέβασμα προς το σπίτι με μια κρέπα που σε λίγο θα προσπαθεί να μπει και αυτή στο τζιν μου μάζι με όλες τις άλλες νοστιμιές που καταβρόχθησα, ας είμαστε ειλικρινής, τις προηγούμενες μέρες. Το φεγγάρι είναι πεσμένο σαν φλούδα καρπουζιού σε τραπέζι μόνο που το δικό του φόντο είναι μαύρο και αντί για μαχαίρι το συνοδεύει ένα αστέρι που στέκεται από πάνω του.  Αν έφτανα και τα γυρνούσα ενενήντα μοίρες θα είχα μπροστά μου τη σημαία της γειτονικής χώρας. Δεν φτάνω όμως και τα χέρια μου είναι απασχολημένα με το να σκίζουν το χαρτί της κρέπας. 

   Είχα μια όμορφη μέρα! Όμορφη; ένταξει, δεν ξέρω αν υπάρχει όμορφη μέρα, είχα πάντως μια γεμάτη μέρα, από αυτές που μόνο οι μητροπόλεις σου χαρίζουν. Δεν είναι ότι είναι καλύτερες από τις άλλες, απλά έχουν μέσα τους τόσες ιστορίες (αν θες να τις δεις) που απλά αξίζουν. Μια πόλη γεμάτη ιστορίες, αυτό είναι μια μητρόπολη. Ένας τόπος που δεν χρειάζεται να φανταστείς τίποτα, είναι όλα εκεί. Κάποιες φορές είναι τόσα πολλά τα όσα είναι εκεί που πρέπει να διαλέξεις τι θες να κρατήσεις και τι όχι. Αλλά αξίζει αυτό το ξεδιάλεγμα γιατί στο τέλος βλέπεις ποιός είσαι, οι επιλογές σου. 

   Και μου αρέσουν οι μητροπόλεις γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο να παίξουν και να αφεθούν, αν τους αρέσεις σε κοιτάνε στα μάτια και σε καλούν σε διάλογο. Εσύ έχεις μόνο να διαλέξεις αν θα τον κάνεις και με ποιόν τρόπο, μάτια, στόμα, περπάτημα. Ακόμα και σε χρεοκοπημένες καταστάσεις οι γυναίκες περιποιούντε τον εαυτό τους, οι άντρες κοιτάνε μπροστά τους, η διακριτικότητα δεν έχει χώρο. Σύχνα δεν έχει ούτε και η ευγένια, αλλά ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας.

  Έτσι είναι λοιπόν οι μητροπόλεις, άσχημες συνήθως, αλλά γεμάτες, ανεκτικές και σκληρές. 

Εσύ έχεις απλά να διαλέξεις. Και με κάθε επιλογή διαλέγεις ποίος είσαι, αν αφεθείς ξέρεις πως χάθηκες, αν στηριχτείς στις αποφάσεις σου θα έρθουν οι ιστορίες της πόλης να σου γεμίσουν τη μέρα και έτσι πιο πλούσιος θα μπορείς να πέσεις να ξεκουραστείς. 

   Η κρέπα τελειώνει και το φεγγάρι δεν λέει να σηκωθεί, μα ούτε και το αστέρι λέει να το εγκαταλείψει. Τα πόδια μου πονάνε. Τα γνώριμα κλειδιά παίζουν στη τσέπη μου. Μα δεν θυμάμαι πια ποίο από αυτά είναι για την κάτω πορτα και ποιό για την πάνω...

Ήταν επιλογή μου να ξεχάσω.

Ένταξει... δεν είπε κανείς πως δεν πονάνε οι επιλογές.

μουσική υπόκρουση

δύο τα κακά της μοίρας μου

Με αναγκάζω να γράψω τώρα, μετά από 2 λίτρα μπύρα και δύο ποτήρια κρασία.
ΔΥΟ το νούμερο της ημέρας.

Δύο φίλοι μου ήρθαν αρχικά από τη διπλανή πολή να δουν την έκθεση που θα πήγαινα και εγώ. Βρήκαμε κι άλλους δύο στο δρόμο, ζευγάρι. Τρέχαν να προλάβουν το αυτοκίνητο που μάζευε τα γράμματα από τα κουτιά. Πήγαμε όλοι μαζί στην έκθεση, αυτή ήταν ο βασικός στόχος στο κάτω κάτω. Κόσμος, γνωστοί και μη. "Διάσημοι"και μη. Σχεδόν όλοι εκεί.
Και μετά το πολύ μπλα μπλα που με χαρά συνειδητοποίησα ότι καταλαβαίνω παρ' ότι ήταν στη γλώσσα της προγιαγιάς μου, βγήκε το κρασί.
Δύο ποτήρια, μέχρι να κοινωνικοποιηθείς λίγο...δύο ποτήρια, μέχρι να ξεκουνηθείς και να πεις αρκεί, αρκετά βαρετή τέχνη είδα και για σήμερα.
Και φεύγοντας έρχονται οι μπύρες. Ακούγεται σαν επίθεση, δεν ήταν!Ήρθαν φιλικά και άρχισαν τις κουβέντες και πάνω που καταλήξαμε πως μια χώρα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα πραγματικά της προβλήματα γιατί δεν είναι ικανή να μιλήσει για τίποτα, δεν μπορεί να παράγει τέχνη, και εκεί που αναλύσαμε τα πολιτικά της κάθε χώρας, ήρθε ένας τύπος και προσπάθησε να είναι φιλικός. Ρώτησε τη λευκή, γαλανομάτα, αμφι, φίλη μου με την αγγλική προφορά από που είναι και εκείνη απλά αρνήθικε να του απαντήσει θεωρώντας το μέγα ρατσιστικό σφάλμα...Και μετά πηγαίνοντας προς το σταθμό προσπάθησα να της εξηγήσω, οκ, αυτή είναι η νοοτροπία εδώ και ο τρόπος να σε μάθουν. Ψάχνουν ένα τρόπο να συνδεθούν μαζί σου. Εμένα το καλοκαίρι με σύστηναν ως "αδέσμευτη" και "κάτοχο μεταπτυχιακού" και πια ο κόσμος με βλέπει στο σούπερμάρκετ και δεν μπορεί να μου πει "γεια" γιατί το ονομα μου ποτέ δεν το έμαθαν, έμαθαν όμως ότι έχω ένα μεταπτυχιακό και αυτό από μόνο του εδώ σημαίνει πως πρέπει να με σέβονται. Το ότι εγώ ήθελα απλά φίλους και όχι σεβασμό, δεν μπορούσαν να το διανοηθούν.
Και με τουτα και με εκεινα, χάσανε το τρένο και βρεθήμε σε άλλο μπαρ, άλλη μια μπύρα και εκεί. Η παραπάνω φίλη ήταν σίγουρη πως πρόκειται για μπουρδελοκατάσταση, όταν της είπα πως έτσι είναι τα μπαρ εδώ δεν με πίστεψε.
Πήραν το επόμενο και εγώ βρέθηκα να συνοδεύω τους υπόλοιπους, αυτούς μιλούσαν τη γλώσσα της προγιαγιάς μου ως μητρική. Είχα λάβει το μνμ να τους βρω και ότι η πρώην βοηθός του μεταπτυχιακού είναι μεθυσμένη. Λες και εγώ είχα κάποιο ρόλο στο να της επιβάλω την τάξη ή ότι η ίδια έπρεπε να νοιαστεί πλέον για αυτό.  Τους βρήκα στο πεζόδρομο και ο ψήλος πρώην βοηθός των προπτυχιακών που πλέον ροκάρει με εθνικά βραβεία, κ.α. με φίλησε για καληνύχτα. Τον αγαπώ αυτόν τον τύπο, όχι γιατί ειναι ψηλός και δυνατός και ήξερε να βοηθάει πρακτικά στο στήσιμο και ξεστήσιμο των εκθέσεων αλλά γιατί βρέθηκε μπροστά σε διάφορες στιγμές αδυναμίας μου και μοιράζομαστε κάποια μυστικά. Αλλά η κοπέλα του δεν τα ξέρει αυτά και δεν χαίρεται. Εκτός και αν έχει μονίμως αυτή τη προβληματισμένη φάτσα...
Φύγαμε από εκείνον τον πεζόδρομο για να βρεθούμε στον κεντρικό, στο καφέ του βοΡΡά.
Το φημισμένο καφέ του βορρά....το πρώτο καφέ που ήπια ποτέ κάτι σε αυτή τη πόλη και ας μην ήξερα ότι θα μετακόμιζα εδώ, στο πρώτο αυτό καφέ που έζησα έντονες εμπειρίες, δύο και αυτές, αλλά έντονες. Τουλάχιστον.

Ο τύπος στην άκρη του μπαρ με κοιτάει, η μεθυσμένη φίλη με κερνάει, ο τύπος στην άκρη του μπαρ συνέχιζει να κοιτάει, σπάμε ένα μπουκάλι, κατα λάθος, ο τύπος στην άκρη του μπαρ τον χαβά του, εμφανίζεται ανάμεσα μας, εμφανίζονται και δυο πρώην προπτυχιακοί, που ξεφύτρωσαν αυτοί, ο τύπος με το καπέλο του Γουλιέλμου Τέλου δεν βρίσκει αρκετό χώρο να ξεδιπλώσει το "ταλεντο" του και σιγα σιγα εξαφανίζεται, ο τύπος μέσα από το μπαρ με κοιτάει, πάει μια η ώρα, σχεδόν, ο βρετανός ιδιοκτίτης ανοιγοκλείνει το φως για να ξυπνησουμε και να φύγουμε, ο γκομενος της φίλης μου τρίβεται σε μια άλλη, η φιλη μου μεθυσμενη μιλάει με μια αλλη, εγω δεν ξερω που να συγκεντρωθω, θελω να χορεψω αλλα δεν μπορω ουτε το μπουφαν να βγαλω, ο τυπος που τραγουδαει το Μαρια με τα κιτρινα εμφανιζεται, αφου πρώτα εμφανιστει ο κλασικος χορευταρας της πολης, και η αληθεια ειναι οτι και εγω θελω να χορεψω, που να αφησω το μπουφαν, μπα, θα κατσω οπως είμαι, ο τυπος μεσα από το μπαρ χαζευει και ο τυπος με την Μαρια-με-τα-κιτρινα με πήρε πρέφα, όχι θα κατσω με το μπουφαν, ολα καλα, η φίλη μου συνεχίζει το μπλα μπλα, ο τυπος της συνέχιζει τα τριψίματα, εγώ τι κάνω εδώ? ο τυπος στο μπαρ της μιλάει, τα φωτα αναβοσβήνουν, η μουσική παίζει, ο χορευταράς χοροπηδάει κλασικα, χορευω με κατι ασχετες, ασφαλης στη γωνια μου, ο τυπος από το μπαρ εμφανιζεται, τα φωτα εχουν αναψει, μ'αρεσουν τα γυαλιά του, έχει ένα όνομα από Κ και λέει οτι με ξέρει, λέει ότι κυκλοφορεί με έναν σκύλο όλη την ώρα...τι να σου πω καλό μου?εγώ δεν ξέρω πως λενε εμένα, θα θυμάμαι ότι έχουμε ξαναβρεθει?Και αν ήταν εκείνη τη καλοκαιρινή νύχτα που όλοι περνούσαν να μας γνωρίσουν και εγώ χόρευα έξαλλα με το μακρί λουλουδάτο φόρεμα μου; πως θες να σε θυμαμαι; εγώ χόρευα. Απλά χόρευα. Αυτό ήθελα να κάνω και σήμερα. Αλλά με πρόλαβαν τα άλλα, τα πρέπει.

Καληνύχτα λοιπόν.

Σημασία δεν έχει τελικά να φεύγεις από ένα μέρος με ξωπλατα φορέματα και να σκας, ούτε αν φέυγεις με μονόχρωμα μπουφάν-παπλώματα και έξω έχει -10, σημασία έχει πάντα το φάινεσθαι. θένκ γιου φορ δε λέσον. Καμία αντίθεση δεν μένει ατιμώρητη!

Σε φιλώ,
Κ.

some things are not important

"some things are not important" λέει το καινούριο μου μπλουζάκι που μου έφεραν τα Χριστούγεννα.

10 μέρες μόνο μετράει ο καινούριος χρόνος και το τι είναι σημαντικό γίνοται ξαφνικά η κυριάρχη ερώτηση του έτους.

Οι άνθρωποι σου με τους οποίους μοιράζεσαι τις γιορτές σου και ότι αυτές επιβάλλουν;
Οι άνθρωποι που δεν προλαβαίνεις να δεις;
Οι καιρικές συνθήκες;
Η υγεία σου και οι αντοχές σου;
Η τρομοκρατία;
Η ελευθερία του λόγου;
Η θρησκεία;
Η αδικία;
Το βιβλίο που σου πέρνει το μυαλό;
Τα γενέθλια που σου υπενθυμίζουν τον χρόνο που περνάει;
Ο ίδιος ο χρόνος;
Η δουλειά;
Η μνήμη;
Το μέλλον;



10 μέρες μόνο μετράει ο καινούριος χρόνος και ήδη έχω χάσει το μέτρημα και το νήμα.
Ας ήταν τουλάχιστον το νήμα να περιοριζόταν σ'ένα κόκκινο κουβάρι ζωγραφισμένο σ΄έναν πίνακα...