Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

Ήρωες

Μεγαλώσαμε με ιστορίες ηρώων, ηρώων που κατατρόπωναν τους κακούς, ηρώων που έφερναν ειρήνη στον κόσμο, ηρώων που καταλήγαν μαζί, ηρώων που στο τέλος ζούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Και μετά συγκρουστήκαμε μετωπικά με την Δευτέρα. Και η Καθημερινότητα έθαψε πίσω της κάθε ήρωα και κάθε ηρώιδα και κάθε ιστορία που πιστεύαμε ότι θα ζούσαμε. Ο Χρόνος πέρασε σα μπουλντόζα από πάνω μας και το Σώμα σταφύδιασε.

Μα το τέλος έμεινε ίδιο... ζουν, κάπου, αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Γιατί τελικά η Καθημερινότητα έγινε η φίλη που θα πιείς τον καφέ σου.Η Δευτέρα μεγάλωσε και έγινε Αρχή. Ο Χρόνος άφησε πίσω του ιστορίες και το Σώμα... well... έχουν ωραία γεύση οι σταφύδες! Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, γιατί κρύβουν Ήλιο μέσα τους!

Και έζησαν οι ηρωές μας καλά και εμείς ήπιαμε καφέ με φίλους, είπαμε ιστορίες, αρχίσαμε καινούρια πράγματα και ψηθήκαμε στον ήλιο... ;)

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016

νύχτες καθαρές

Νύχτες καθαρές που το αεράκι φέρνει τη συναυλία στο μπαλκόνι σου.
Νύχτες καθαρές που τα αστερία λάμπουν σχεδόν όπως στην Κρήτη.
Νύχτες καθαρές που ο ύπνος δεν χρειάζεται μιας και το μυαλό ακουλουθεί τις διαδρομές του καθαρό όπως ποτέ πριν.
Νύχτες καθαρές που ακολουθούν απογεύματα καθαρά.
Απογεύματα καθαρά που καινούρια στέκια δημιουργούνται.
Απογεύματα καθαρά που τα βλέματα καθαρίζουν και βλέπουν τον φίλο πίσω από τις δημόσιες σχέσεις.
Απογεύματα καθαρά που ακολουθούν μέρες καθαρές.
Μέρες καθαρές που οι συζητήσεις φωτίζουν τα προβλήματα.
Μέρες καθαρές που τα πέδιλα βγαίνουν έξω και σε οδηγουν σε καθαρά μονοπάτια.
Μέρες καθαρές που τίποτα δεν μπορεί να τις θολώσει.

Για αυτές τις μέρες τις καθαρές,
για αυτά τα απογεύματα τα καθαρά,
για αυτές τις νύχτες τις καθαρές,
για αυτά θα παλεύω σ'έναν κόσμο βρώμικο, θολό και τρομαχτικό. Έναν κόσμο που χειροτερεύει μέρα με τη μέρα...

Πέμπτη 19 Μαΐου 2016

Κερδίσα!

Λένε πως ενσωματώνεσαι σε έναν τόπο με την πρώτη σου ερωτική απογοήτευση, αυτή σε δένει με δρόμους, με σημεία της πόλης και έτσι σιγά σιγά η πόλη γίνεται κομμάτι σου και εσύ δικό της. Για να το πω αλλιώς, δένεσαι.
Εγώ δεν έχω δεθεί με την πόλη που ζω μέσω ερωτικών απογοητεύσεων. Βασικά μου έλειπαν πολύ πιο βασικά πράγματα από τον έρωτα, αυτή την πολυτέλεια που κινεί τον κόσμο, για να δεθώ μαζί της.
Σήμερα όμως είχα την πρώτη μου πραγματική απώλεια. Οι φίλοι που τόσο καιρό έψαχνα φεύγουν. Δεν θα ξαναπάμε για πίτσα, δεν θα αποφασίσουμε να βγούμε τη τελευταία στιγμή, δεν θα...
Δίκαιο έχουν λοιπόν για αυτό που λένε, δεν δένεσαι όμως μόνο με την ερωτική απογοήτευση μα με την κάθε απώλεια. Σήμερα όμως νιώθω περήφανη για την απώλεια μου, γιατι για να φτάσω σε αυτήν την απώλεια κέρδισα. Μέτα από τόσο χρόνο, τόσο κόπο, τόση μοναξιά, τόσα γιατί, κέρδισα! Έκανα φίλους, έστω και αν μετακομίζουν, έστω και τίποτα δεν είναι μόνιμο. Την κέρδισα αυτήν τη γαμημένη πόλη με τους κλειστούς ανθρώπους και τους άπειρους τοίχους!

και ας μην σε κούνησα όσο θέλω από τη βολή σου

Ελπίζω μόνο να της αξίζει που μέχρι και τα δάκρυα μου άλλαξαν γεύση.


Σάββατο 2 Απριλίου 2016

οι άνθρωποι μου...

"Κοίτα να δεις. Εγώ στους ανθρώπους ψάχνω κάτι να με ενώσει, όχι να με διαχωρίσει ούτε να με ξεχωρίσει. Και πάνω σ' αυτό το κοινό που θα βρω, εγώ χτίζω. Δουλεύω. Είναι και τύχη, αλλά είναι και διεκδίκηση και επιλογή. Έχει αγώνα αυτό, προσπάθεια, θέλει καλλιέργεια. Εγώ τους ανθρώπους μου τους διεκδικώ κάθε μέρα. Κάθε μέρα. Τα τελευταία χρόνια λείπαμε συνέχεια απ' την Αθήνα, γυρίζαμε πτώματα, αλλά έπρεπε να πάρουμε και κάτι ακόμα απ' τον εαυτό μας και να τους το δώσουμε. Δεν τους θεώρησα ποτέ δεδομένους τους ανθρώπους μου – ούτε καν τη μάνα μου. Νιώθω ασφαλής γιατί ξέρω μέχρι πού είναι ικανοί να φτάσουν για μένα, όπως ξέρουν κι εκείνοι. Δεν χρειάζεται υπενθύμιση. Αλλά η διεκδίκηση είναι κάτι που βράζει. Οι σχέσεις είναι λίγη τύχη και πολλή-πολλή προσπάθεια."  
Από συνέντευξη της Νατάσας Μποφίλιου στη lifo. 19.03.2016 Πηγή: www.lifo.gr


Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

αυτό.

Με ρωτάνε τι είναι ευτυχία,
με ρωτάνε τι μου προσφέρει η τέχνη
με ρωτάνε και άλλες χαζές ερωτήσεις στις οποίες θα μπορούσα να απαντάω κάθε δευτερόλεπτο διαφορετικά.
Δε ξέρω λοιπόν τι είναι ευτυχία,
ούτε ξέρω τι μου προσφέρει η τέχνη.
Ξέρω όμως πως σήμερα το μεσιμέρι, παρ' όλη την κούραση και το στρες,
όταν ο Λόικ προσπαθούσε να βγάλει άκρη με τον πίνακα του καθισμένος στο πάτωμα
και η Έλια έκοβε κομμάτι υφάσματος από το δικό της έργο
και εγώ έψαχνα να βρω το λάθος στο μέτρημα του κεντήματος μου,
όλα ήταν στη θέση τους.
Εκείνη την ώρα θα τους απαντούσα με μια λέξη και στις δύο ερωτήσεις:
ΑΥΤΟ.

οι στιγμές...