Στο Κολωνάκι

Στο Κολωνάκι λοιπόν. Εκεί με έβγαλε προχθές ο δρόμος. Όχι τυχαία!
7 μήνες πηγαινόερχόμουν καθημερινά. Δουλειά βλέπεις. Και ήταν ωραία η δουλειά εκεί.
Γιατί, εκτός από όλα τα άλλα, το Κολωνάκι δεν παύει να είναι κομμάτι του κέντρου της Αθήνας. Οι κάτοικοι του ζουν αλλιώς. Μα ζουν αλλιώς γιατί εκτός το να επιβιώνουν ξέρουν και να διασκεδάζουν ψυχή τε και πνεύματι. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι εκεί βρίσκονται και μερικά από τα σημαντικότερα μουσεία της πόλης, και γενικότερα της χώρας. Υπάρχουν ιστορίες παλιές για αυτό το μέρος. Εξάλλου είναι από τις πιο παλιές περιοχές της πρωτεύουσας και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της. Πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Ήταν και δίπλα στο παλάτι...
Έτσι, μέσα από την δουλειά, τους συναδέλφους μου και την ιστορία του άρχισα να το αγαπάω και εγώ. Αμέ!Η φαν των Εξαρχείων απέκτησε φιλίες με τους γείτονες!
Πήγα λοιπόν στα παλιά μου λιμέρια. Αλλαγές, απουσίες, όλα γνωστά, όλα άγνωστα.
Είχα λίγο χρόνο. Πήρα το ασανσέρ με τους καθρέφτες και κατέβηκα στη πλατεία. Θόρυβος, κόσμος, κίνηση, κορναρίσματα, γνώριμα πρόσωπα, καινούρια μαγαζιά, παλιά που κλείσαν...χαμός. Πήρα να ανεβαίνω. Σκεφτόμουν πως παρ' ότι τόσο καιρό πηγαινοέρχομαι δεν ξέρω πολλά. Ανέβηκα λοιπόν και εξερεύνησα τα στενά. Όμορφα στενά, ήσυχα σπίτια, μισογκρεμισμένα, καινούρια, λίγοι άνθρωποι, μπαλκόνια πηγμένα στα λουλούδια και άλλα εγκαταλελειμμένα  στο έλεος των καιρών. Και έτσι αγάπησα το Κολωνάκι. Λέγοντας του αντίο, λέξη που λέω συχνά τελευταία, του χάρισα το ειλικρινέστερο χαμόγελο μου και έφυγα.
Δεν ξέρω αν θα τύχει να ξανακάνω μια τέτοια βόλτα αλλά αν συμβεί θα φροντίσω να έχω και τη φωτογραφική μου μηχανή μαζί.

Πάντως σας το προτείνω ανεπιφύλαχτα, σε σας τους λάτρεις της Αθήνας.
Ας ψάξουμε τα πράγματα μέχρι το βάθος που έχουν...