Βλέπωντας τους φίλους μου να καίγονται

Υπήρχε από πάντα και απλά δεν του είχαμε δώσει όνομα ή ο σημερινός τρόπος ζωής μας έφερε και καινούριου τύπου αρρώστιες;

Στην αρχή το χαμόγελο έρχεται όλο και πιο δύσκολα στο πρόσωπο τους.
Στη συνέχεια δεν σταματάνε να μιλάνε για τη δουλεία.
Στη συνέχεια η δουλειά γίνεται το μόνο που όντως υπάρχει για αυτούς και ας έχουν δίπλα φίλους, σύντροφους, οικογένεια, κτλ
Στη συνέχεια ο τρόπος που μιλάνε για τη δουλειά αλλάζει και μαζί αλλάζουν και αυτοι, γίνονται απότομοι, εριστικοί, επιθετικοί.
Στη συνέχεια η κάθε μέρα είναι ένας μικρός αγώνας.
Στη συνέχεια γίνοντε μηχανές για να συνεχίσουν να δουλεύουν.
Μετά σπάνε.
Μέτα έρχοντε τα κλάματα, μια κούραση που δεν είναι για ανθρώπινους ώμους, η απελπισία.

Οι φίλοι μου καίγοντε ο ένας μετά τον άλλον. Burn out. Και εγώ τους παρακολουθώ και προσπαθώ να καταλάβω μέχρι που μπορεί να φτάσουν μέχρι να καταλάβουν ότι δεν μπορούν άλλο, μέχρι να το αποδεχτούν ότι είναι άνθρωποι και κάτι δεν πάει καλά. Και είμαι εδώ.

Θα πρέπει να βγει οδηγός "φίλων που ετοιμάζοντε να καούν ή που κάηκαν ήδη" καθώς και οδηγός "5 πράγματα για να στηρήξετε τους φίλους σας χωρίς να καήτε και εσείς"...

Μέχρι τότε σας φιλώ και σας προτείνω να πιείτε λίγο νερό μήπως και σβήσει τίποτα...

Η καψαλισμένη από τα εγκάυματα των φίλων
Κ.