Στον Α.

Γράφεις, γράφεις, γράφεις.
Το γράμμα σου στη Ντ. πραγματικά απορώ πόσες σελίδες θα ήταν σε χειρόγραφο....
Γράφεις περισσότερο και από μένα (νόμιζα βλέπεις η χαζή πως 2-3 σελίδες γράμματα είναι πολύ).
Και της γράφεις με αγωνία. Ξέρω, φαντάζομαι δηλαδή, ότι όταν κάτι φτάνει στο τέλος θες να σιγουρευτείς ότι τα είπες όλα, ότι δεν ξέχασες κάτι.
Της γράφεις λοιπόν:
"Ισχυρίζομαι ότι θέλω να πω για σένα ότι είσαι η μόνη γυναίκα που ερωτεύτηκα και για την ένωσή μας ότι ήταν η πιο σημαντική απόφαση στη ζωή και των δυο μας. Προφανώς όμως αυτή η ιστορία δεν με ελκύει, ούτε τα εφτά χρόνια που είχαν περάσει από εκείνη την απόφαση μέχρι τη στιγμή που έγραφα το Le Traitre. Το να είμαι για πρώτη φορά ερωτευμένος με πάθος και ο έρωτας αυτός να μου ανταποδίδεται ήταν πολύ προσωπικό, πολύ κοινό: δεν αποτελούσε πρώτη ύλη για να με ανυψώσει στο οικουμενικό. Αντιθέτως, ένας έρωτας που έχει ναυαγήσει, αδύνατος, παράγει ανώτερη λογοτεχνία. Αισθάνομαι άνετα μέσα στην αισθητική της αποτυχίας και του αφανισμού, όχι στης επιτυχίας και της κατάφασης. Πρέπει να ανυψώνομαι πάνω από εμένα κι εσένα, εις βάρος μας, εις βάρος σου, με παρατηρήσεις που ξεπερνούν τα άτομά μας."
Μα πραγματικά το πίστευες; Πραγματικά;
Μου έρχεται να ουρλιάξω.
Ναι ο πόνος προκαλεί δυνατά συναισθήματα και ίσως μεγάλα έργα τέχνης. Ο έρωτας όμως με ανταπόκριση δημιουργεί ένα μεγάλο έργο: τη ζωή.
Τη ζωή σε όλο της το μεγαλείο. Και εσύ αυτό το είχες, το ζούσες, το βίωνες κι όμως έκλεινες τα μάτια και γκρίνιαζες ότι δεν σου έφτανε. Γιατί; για να γράφεις;
Είμαι πολύ θυμωμένη μαζί σου. Ξέρω πως τώρα ξέρεις και για αυτό της γράφεις...αλλά εγώ που ζω τον έρωτα χωρίς ανταπόκριση και το μόνο που έχω δίπλα μου είναι μολύβι και χαρτί δεν μπορώ παρά να θυμώνω, να εξοργίζομαι.
Κατά τ' άλλα μου αρέσεις, το ξέρεις ότι σε πάω.
Απλά ζηλεύω.

γραμμένο στα τέλη του Μαίου.