21 Ιούνη.
Η μεγαλύτερα μέρα του χρόνου.
Ουφ!ζέστη...
Μέχρι πριν 8 μέρες έτρεχα και δεν έφτανα.
Τώρα πια έφτασα.
Έφτασα....
που;
παντού!
πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις ένα τέτοιο τέλος;
Τέλος των όλων όσων έκανα μέχρι τώρα τα τελευταία 6 χρόνια.
Και ταυτόχρονα ένα μεγάλο βήμα, ένα μεγάλο άνοιγμα.
Σωστό;Λάθος;δεν έχω ιδέα. Θα το δούμε.
Και όλα αυτά που τελειώσαν; ήρθε η ώρα να τα αποχωριστώ, συγκινημένη.
Πως αλλιώς να πάει η ζωή παρακάτω;χωρίς αποχωρισμούς δεν γίνεται.
Δεν είχα χρόνο να το σκεφτώ μέχρι τώρα...και τώρα το αποφεύγω εδώ που τα λέμε...
καθαρίζω και καθαρίζω...κουράζω το σώμα μου, όσο μπορώ, για να κοιμάμαι ήσυχη.
Μην με ρωτάς τι θα μου λείψει! Έχω πίσω μου ένα γεμάτο χρώματα, γέλια, τραγούδια, φίλους, σπίτια, φωτογραφίες παρελθόν και μπροστά μου μια λευκή κόλλα χαρτί.
Έχω μέσα μου περιέργεια, φόβο, χαρά, ανακούφιση. Όλα, όσα έκανα, πήγαν καλά!
Έχω και θαυμασμό...τα κατάφερα. Το υποπτευόμουν ότι μπορώ, τώρα το ξέρω κιόλας.
Είχα, βέβαια, κρυφή βοήθεια. Μπορεί να μην μοιραζόμουν πολλά αλλά υπήρχαν άνθρωποι να με στηρίζουν, ίσως και χωρίς να το ξέρουν.
Όπως κι αν έχει πάρτε ένα τραγουδάκι που σήμερα ανακάλυψα, ε!ημέρα μουσικής...κάτι καλό έπρεπε να ανακαλύψω!Είναι για αυτούς που ποτέ δεν θα μάθουν ποτέ τι σημαίνουν μένα...
http://www.youtube.com/watch?v=rexLKzwwOCU&feature=related
Η μεγαλύτερα μέρα του χρόνου.
Ουφ!ζέστη...
Μέχρι πριν 8 μέρες έτρεχα και δεν έφτανα.
Τώρα πια έφτασα.
Έφτασα....
που;
παντού!
πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις ένα τέτοιο τέλος;
Τέλος των όλων όσων έκανα μέχρι τώρα τα τελευταία 6 χρόνια.
Και ταυτόχρονα ένα μεγάλο βήμα, ένα μεγάλο άνοιγμα.
Σωστό;Λάθος;δεν έχω ιδέα. Θα το δούμε.
Και όλα αυτά που τελειώσαν; ήρθε η ώρα να τα αποχωριστώ, συγκινημένη.
Πως αλλιώς να πάει η ζωή παρακάτω;χωρίς αποχωρισμούς δεν γίνεται.
Δεν είχα χρόνο να το σκεφτώ μέχρι τώρα...και τώρα το αποφεύγω εδώ που τα λέμε...
καθαρίζω και καθαρίζω...κουράζω το σώμα μου, όσο μπορώ, για να κοιμάμαι ήσυχη.
Μην με ρωτάς τι θα μου λείψει! Έχω πίσω μου ένα γεμάτο χρώματα, γέλια, τραγούδια, φίλους, σπίτια, φωτογραφίες παρελθόν και μπροστά μου μια λευκή κόλλα χαρτί.
Έχω μέσα μου περιέργεια, φόβο, χαρά, ανακούφιση. Όλα, όσα έκανα, πήγαν καλά!
Έχω και θαυμασμό...τα κατάφερα. Το υποπτευόμουν ότι μπορώ, τώρα το ξέρω κιόλας.
Είχα, βέβαια, κρυφή βοήθεια. Μπορεί να μην μοιραζόμουν πολλά αλλά υπήρχαν άνθρωποι να με στηρίζουν, ίσως και χωρίς να το ξέρουν.
Όπως κι αν έχει πάρτε ένα τραγουδάκι που σήμερα ανακάλυψα, ε!ημέρα μουσικής...κάτι καλό έπρεπε να ανακαλύψω!Είναι για αυτούς που ποτέ δεν θα μάθουν ποτέ τι σημαίνουν μένα...
http://www.youtube.com/watch?v=rexLKzwwOCU&feature=related
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου