το άδειο φόρεμα

Το μαύρο άδειο φόρεμα,
είναι στη ντουλάπα μου και κάθεται και με κοιτάει.
Όταν το δοκίμασα ήξερα πως θα σου άρεσε, θα σε έκανε να νιώσεις περήφανη για μένα.
Βαδίζω στα χνάρια σου εξάλλου από την γέννηση μου.
Το όνομα, το σπίτι, το δαχτυλίδι σου.
Τα κραγιόν και οι κολώνιες σου στη σειρά.

Και ήθελα πολύ να είμαι εκεί.
Να βρεθούμε για λίγο οι δύο μας.
Υπήρξες καταφύγιο, χαρά και έμπνευση.
Και απλά δεν μπόρεσα να είμαι εκεί...να πούμε ένα αντίο όπως μας άξιζε...
Κοιμάσαι πια κοντά στον αδερφό σου και τους φίλους σου, τους ανθρώπους που βοήθησες, τους ανθρώπους που σε πλήγωσαν...
Καιρό πια είχες μπει σε αυτό το δρόμο, είχες φύγει από δω.
Τώρα απλώς έφτασες στον προορισμό.
Απλά δεν πρόλαβα να σε χαιρετίσω...

Είμαι σίγουρη πάντως πως θα επιβάλεις την τάξη και την καλαισθησία όπου και αν έφτασες, όπως έκανες πάντα. :)