Δεν νιώθουν απλώς.

Χθες, στο λεωφορείο ένα ζευγάρι απεναντί μου.
Γύρω στα 35-40.
Η ώρα ήταν 10.30 και μαθήτες κατεβαίναν στους δρόμους για να τους κλείσουν ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τον άδικο θάνατο ενός 16χρονου.
Η συζήση απεναντί μου είχε ως εξής:
-Μα που πάνε όλα αύτα τα παιδία;
-Α!θα τελείωσαν το σχολείο και γυρνάνε σπίτια τους.

Σήμερα.Ώρα 12 στα προπύλαια.Kόσμος μαζεύται για την πορεια.Πάλι διαμαρτύρια για τον άδικο θάνατο.Δυο νεαρές κοπέλες 20-25 περπατάνε αγκαζέ (πάντοτε πνιγόμουν και ένιωθα γρια όταν με έπιανε κάποιος έτσι).Συζήτηση:
-Α!'Αντε πάλι!Πάλι πορεία;
-Όχου!Ναι!Πάμε για καφέ!!!

Οι πρώτοι θα μπορούσαν να τον έχουν γιό.Οι δεύτερες αδερφό.
Ακόμη και τώρα όμως που δεν τον είχαν κάτι....ήταν ένα παιδί....
Όλη η Ελλάδα βρίσκεται στο πόδι.Όχι τόσο εξαιτίας του θάνατου του αλλα χάρη σε αυτόν!
Έχουν γίνει τόσα αυτές τις μέρες...και κυρίως τόσα αυτά τα χρόνια!Πως μπορούν να μην έχουν πάρει χαμπάρι?Πως γίνεται?Πως το δέχονται-ανέχονται?
Απλά απορώ.