Την προηγούμενη εβδομάδα πίστευα πως μου έτυχαν όλα τα κακά μαζί.
Δεν είχα δεί ακόμη τίποτα!
Tο Σάββατο ένα παιδί πέθανε.
Ενα παιδί...τι μπορεί να έκανε ένα παιδί ή να είπε ώστε να αξίζει να στρέψεις το όπλο εναντίον του?
Δεν μπορώ να καταλάβω....
Θυμός...
Μίσος....
Τίποτα...
Μια χώρα διαλύεται με αφορμή τον θάνατο ενός παιδίου.
Μια κυβέρνηση με τον καταλληλότερο για πρωθυπουργό δεν ξέρει να κυβερνήσει.
Μια μάζα ανθρώπων καίνε την περιουσία των άλλων και κάνουν πλιάτσικο.
Δικηγόροι,πανεπιστιμιακοί παραιτούνται.
Ιστορικά κτήρια λεηλατούνται.
Σε όλες τις πόλεις συμβαίνουν επεισόδια πρωτόγνωρα.
Ο κόσμος φοβάται.
Δεν έχω ίδεα πως και πότε θα τελειώσει αυτή η αναρχία.
Σίγουρα χρειαζόμαστε αλλαγές.
Και οι αλλαγές έχουν πάντοτε και τους χαμένους και τα θύματα τους.
Ας προσπαθούσαμε όμως να είναι όσα λιγότερα γίνεται.
Και αφου φτάσαμε εδώ καλύτερα να βγούμε στους δρόμους παρά να τα βλέπουμε απο μια οθόνη.
Μας αφορά αυτο το χάος.Δικό μας παιδί είναι.Και δεν πεθαίνει με σφαίρες....
όπως ούτε εμείς παθαίνουμε κάτι απο τα δακρυγόνα.
Τώρα θα γίνει ότι είναι να γίνει και για να έχει καλό αποτέλεσμα πρέπει να είμαστε εκεί.Στους δρόμους.Οι πραγματικοί αναρχικοί δεν είναι εχθροί μας.Μπορεί να μην συμφωνώ μαζι τους σε αρκετά όμως και αυτοί πολίτες αυτής της χώρας είναι.Και είμαστε όλοι απελπισμένοι.
Αυτοι που καίνε και κλέβουν είναι εχθροί.Όταν εμείς πολεμάμε για κάτι τόσο σημαντικό όσο την αξία μίας ζωής δεν επιτρέται κανείς να το χαλάει με μαλακίες.
Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου