30 χρόνια παντρεμένοι....δεν το λες και αστείο!:)
Σας χαίρομαι!
Πριν μερικά χρόνια έγραψα κάτι για σένα και την άλλη μου μαμά.
Καιρό μετά με βρήκαν και μου είπαν οτι τους συγκίνησε.
Δεν θυμάμαι τι είχα γράψει πια.
Ήταν πάντως 29/3.
Σήμερα έκανα μια βουτία στα "περασμένα μεγαλεία"...
πάντα αναρρωτίομουν τι βλέπουν οι άλλοι σε μένα.
Τελευταία κάτι κατάλαβα...
Μου αρέσει να ταξιδευώ.
Και ενώ εγώ γυρνάω για να μοιραστώ μαζί τους πράγματα
αυτοί περιμένουν πως θα ξαναφύγω και δεν ακούν πως γύρισα.
Μαμά,μου λείπεις.
Θέλω μια αγκαλιά.
Κρίμα δεν είναι που δεν πρόσεξαν πως γύρισα;
Δεν μπορώ να κλειδωθώ σε ένα μέρος για να νιώθουν ασφάλεια.
Είμαι εδώ.
Και αυτή τη δύσκολη ώρα είμαι εδώ,σ'ενα σπίτι άδειο με το ψυγείο μου και τη βρύση που στάζει,
να μεγαλώνω μόνη μου.
Και είναι παράξενο για μένα που είχα δυο μαμάδες και ένα σπίτι γεμάτο κόσμο!
Καταλαβαίνεις γιατί στεναχωρίεμαι?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου