με κουρέλια και σανίδια έναν συνοικισμό αυτόνομο....
Μες το δικό μας παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάσ'το, ξαναβρές το, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου.
Παλιό και αγαπημένο.....ξαναπές το το τραγουδάκι σου...ποίο να είναι άραγε?το "la bamba"?
το "en chantant"? το "je veux tout"?ότι θες....γιατί ήρθες εχθές αργά μια άλλη εποχή να μου θυμήσεις, και ναι!L'amour c'est plus marrant,c'est moins désespérant en chantant όπως επίσης Je veux tout l’anarchie et la sagesse,ton sourire et puis tes fesses. :)
Αλήθεια σου έλεγα λοιπόν όταν σου έιπα οτι θα προσπαθήσω να κανω την αλλαγή που μου λες.
Να την λοιπόν η αλλαγή.
Θες να γίνεις κομμάτι της άραγε εκτός απο εμπνευστής-υποστηρικτής της?
Γιατί ποτέ δεν σκέφτηκες τι ήσουνα για μένα
γιατί ποτέ δεν έψαξες να βρεις
που έκρυβα τα όνειρα που έκανα για σένα
και το κουράγιο για να τραγουδώ
Πώς σ' αγαπώ, σ' αγαπώ.
Πάντως σίγουρα θα είναι η καλύτερη αλλαγή της ζωής μου!
Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδία μα ούτε και στους μεγάλους...
Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος.
Όπως πάντα.
Αυτή τη φορά όμως το θαύμα έγινε....και ας ήμουν πολύ βαρία για να πιαστώ από ένα σύννεφο.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου