Ήχο ελευθερίας

Ήθελα να γράψω για τα all star και την υπέροχη αίσθηση που σου δίνουν...αλλά θα το αφήσω για άλλη φορά.
'Ηθελα να γράψω για την Αθήνα που με εκστασιάζει...αλλά και αυτό θα το αφήσω για άλλη μέρα.

Ο ήχος από πόρτες αυτοκινήτου μου φέρνει στο μυαλό βράδια που γυρνούσαμε πτώματα απο τα μεγάλα ταξίδια που μας πήγαινε ο μπαμπάς και φτάναμε εξουθενωμένοι,ξεφορτώναμε και μαλώναμε για το ποιός θα πάει σε ποίο μπάνιο μια και φυσικά όλοι κατουριώμασταν. Επόμενη ανάμνηση η αίσθηση του ζεστο, από τον μόνιμο θεσσαλικό καυσωνα, κρεβατιού μου που με περίμενε να με ξεκουράσει.(μονο ένα άλλο κρεβάτι βρήκα να με ξεκουράζει τόσο όσο το παιδικό μου και είναι, δυστιχώς, στην Κωνστ/πολη!σνιφ!).Αντίστοιχες αναμνήσεις μου φέρνουν και οι ήχοι απο το μοχλό που αλλάζει τα φωτά από φώτα πορείας σε προβολείς.Ταξίδια βραδινά (τα περισσοτέρα που έζησα) με τον πατέρα μου στο τιμόνι να τρέχει και να ακούγεται ο άνεμος γύρω από το αυτοκίνητο και αστέρια γύρω γύρω πολλά.
Γυρνώντας σπίτι μέσα στη νύχτα είδα έναν άνθρωπο με ένα άσπρο φούτερ να τον βάζουν σε ένα αυτοκίνητο με τα χέρια δεμένα πίσω.Και άκουσα μέσα στην ησυχία της νύχτας τον γνώριμο ήχο από πόρτες αυτοκινήτου που κλείνουν.Ίσως νόμιμα τον βάζαν εκεί για να τον πάνε όπου θα τον πάνε....όμως ένιωσα τις αναμνήσεις μου χαζές και παιδικές.Δεν θα έπρεπε!Οι ήχοι του αυτοκινήτου πρέπει να δηλώνουν την αρχή ή το τέλος ενός ταξιδιού.Είναι ήχοι ελευθερίας.Όχι φυλακής.Είναι κρίμα....