Ομίχλη,ομίχλη,ομίχλη
σκέφτομαι οτι αυτός ο τόπος τρέφεται με ομίχλη....δεν μπορεί!
θυμάμαι κάτι πρωινά που πήγαινα σχολείο
κ γύρω όλα ήταν καλυμμένα με ομίχλη.
Πέρα απο τα δέκα μέτρα δεν έβλεπες
κ αν κοίταζες προς την ανατολή
ένας ήλιος μεγάλος,φωτείνος,πορτοκαλοκίτρινος,ολοκαίνουριος κάθε μέρα ξεπρόβαλε!
Λίγες ώρες χαράς και παιχνιδίου στο φως του.
Μετά πάλι ομίχλη,ομίχλη,ομίχλη...
Κάπως έτσι και εγώ.
Κάπως έτσι και εσύ.
Έρχεσαι σαν τον ήλιο
με ζεσταίνεις,με αγκαλίαζεις,
μετά πάλι ομίχλη ως την επόμενη φόρα...
και εγώ στο τρένο αγουροξυπνημένη και παγωμένη
βλέπω τα χωράφια γεμάτα ομίχλη να μένουν πίσω μου.
Και με καλύπτει και εμένα το πεπλό της.
intercity,ώρα 7:07,η ανάσα του δίπλα μυρίζει,που είσαι ήλιε?
2 σχόλια:
Αυτό που ξέρω είναι πως ποτέ δε μου άρεσαν οι αποχαιρετισμοί και ειδικά στα τρένα. Αντιπαθώ αυτή την προοπτική εικόνα που αποκτά το παράθυρο καθώς φεύγει και με δυσκολεύει να δω αυτόν που χαιρέτησα ή με χαιρέτησε. Και πονάνε οι αποχαιρετισμοί, αφήνουν μια θλίψη που θα κρατήσει τουλάχιστον όσο και η διαδρομή. "Έφτασα".
Και αν δεν έφτασα? Και αν εκεί που ήμουν ήδη ήταν ο προορισμός μου?
Ουφ :)
kai ksanaouf!!!
Δημοσίευση σχολίου