Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008

Σου είπα το πρωί...

Κοριτσάκι!
Σου είπα το πρωί να είσαι περίφανη για τα λόγια σου και τα αισθήματα σου...
όχι δεν χαίρομαι με την θλίψη σου.Όχι!
Χαίρομαι που νιώθεις.

Και ξέρεις?
Είναι σημαντικό το οτι νίωθεις...
έστω και αν αυτό είναι πόνος,λύπη...


Όχι δεν είναι αστείο!
Το χειρότερο όλων είναι το τίποτα...
Και ζω καίρο τώρα στο τίποτα...

Αλήθεια,πώς είναι να πονάς;
να μην κοιμάσαι γιατί φοβάσαι τα ονειρά σου;
Πές μου!Πως είναι να είσαι ερωτευμένος;
να θες να βγείς να το φωνάξεις σε όλους;
να τους πείς οτι η ζωή είναι ωραία;


Ναι,εγώ,αυτή που κάποτε κάποιος την φώναξε χαρά της ζωής, έχω ξεχάσει απο καιρό πια πως είναι να νίωθεις ζωντανός.

Και θέλω τόσο να αγαπήσω,να αγαπηθώ,να πονέσω.Να ζήσω όμως!

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ναι.Είναι κάτι ώρες, μέρες, χρόνια (?) που νιώθουμε πως δεν ζούμε. Συμφωνώ. Και ειδικά όταν είμαστε μικρά, καταλαβαίνεις πως το εννοώ αυτό. Χαρά της ζωής! Πόσο χαίρομαι που κάπου στη λίστα με τα ονόματα φίλων και γνωστών έχω και ένα τέτοιο όνομα! Έψαξα λίγο στη μνήμη μου να θυμηθώ πότε τη γνώρισα...και θυμήθηκα.Και χαμογέλασα. Και χαμογελάω ακόμα. Έχει όμορφες εκπλήξεις η ζωή. Πάρε για παράδειγμα την πρώτη μας συνάντηση :)

Χαμογέλα!

φιλιά!

Χαρά της Ζωής είπε...

ναι!εχει!:) μεσα στ0 γενικ0 μ0υδιασμα π0υ ενιωθα βρηκα εσας και ηταν σαν να εβρισκα μια καιν0υρια ζωη,ενας καιν0υρι0ς λ0γ0ς να χαμ0γελα0 στη ζωη μ0υ!Και ξερεις π0σ0 μ0υ αρεσ0υν τα γελια....Και η παρεα μεγαλωνει η ειναι ιδεα μ0υ?Καλα κανει!Ετσι ειναι 0ι ζωνταν0ι 0ργανισμ0ι μεγαλων0υν,πρ0σθετ0υν νεα μελη,χαν0υν παλι0τερα....και ειμαι π0λυ χαρ0υμενη π0υ μπ0ρω να ανηκω και εγω σε αυτ0ν!:) ελπιζω να τα π0υμε τ0 βραδυ!φιλια καρδια μ0υ!