Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2017

ο Στέφανος

Δεν μου αρέσει ο χυμός μπανάνα.
Υπήρξε μια φορά όμως που ήπια και ήταν το καλύτερο δώρο.
Ήταν Δευτέρα, αν θυμάμαι καλά, πάντα Δευτέρες είχαμε μάθημα στον σκοτεινό θάλαμο.
Ήταν το τελευταίο μάθημα του εξαμήνου, εκεί που θα λέγαμε αντίο στον δάσκαλο.
Ομαδικά όμως αποφασίσαμε ότι θέλαμε να συνεχίσουμε μαζί του. Ήταν δύσκολος και περίεργος ο τρόπος που δίδασκε, έβλεπες όμως ότι είχες μπροστά σου έναν άνθρωπο που ήξερε και αγαπούσε τη φωτογραφία. Του το ζητήσαμε και συγκινήθηκε. Δεν το έδειξε αλλά μετά από λίγο έφυγε από την αίθουσα. Αργούσε να γυρίσει και κάποια στιγμή αρχίσαμε να ανησυχούμε. Μετά από κάμποση ώρα, γύρισε. Φαινόταν κάπως ταραγμένος και όταν τον ρωτήσαμε που είχε εξαφανιστεί μας είπε "πήγα να σας πάρω χυμούς για να σας ευχαριστήσω για αυτό το δώρο που μου κάνατε σήμερα. Αλλά ήξερα ότι το περίπτερο δεν έχει χυμό μπανάνα που ήθελα να σας πάρω και έτσι πήγα στο παραπέρα, με χτύπησε όμως ένα αυτοκίνητο εκεί που πέρναγα το δρόμο." Πανικοβληθήκαμε, αρχίσαμε να ρωτάμε αν είναι καλά, να τον πάμε στο νοσοκομείο, να του φέρουμε κάτι... ήπιε τελικά έναν από τους χυμούς που μας έφερε, γιατί φυσικά και πήρε τους χυμούς για τους οποίους πήγε, και μας απείλησε πως αν τον πάμε στο νοσοκομείο θα πρέπει να πάρουμε μαζί τους μεγεθυντήρες και τις λεκάνες γιατί δεν πρόκειται να μας στερήσει και να στερηθεί τον σκοτεινό θάλαμο.
Αυτός ήταν ο Στέφανος. Και υπήρξε ένας από τους καλύτερους καθηγητές που είχα.  Ήταν Δάσκαλος. Με έμαθε να αγαπάω το φως, τις φόρμες, τη φωτογραφία, την κάθε στιγμη! Με έμαθε να βλέπω.

Χθες το βράδυ τον χάσαμε...