Με αναγκάζω να γράψω τώρα, μετά από 2 λίτρα μπύρα και δύο ποτήρια κρασία.
ΔΥΟ το νούμερο της ημέρας.
Δύο φίλοι μου ήρθαν αρχικά από τη διπλανή πολή να δουν την έκθεση που θα πήγαινα και εγώ. Βρήκαμε κι άλλους δύο στο δρόμο, ζευγάρι. Τρέχαν να προλάβουν το αυτοκίνητο που μάζευε τα γράμματα από τα κουτιά. Πήγαμε όλοι μαζί στην έκθεση, αυτή ήταν ο βασικός στόχος στο κάτω κάτω. Κόσμος, γνωστοί και μη. "Διάσημοι"και μη. Σχεδόν όλοι εκεί.
Και μετά το πολύ μπλα μπλα που με χαρά συνειδητοποίησα ότι καταλαβαίνω παρ' ότι ήταν στη γλώσσα της προγιαγιάς μου, βγήκε το κρασί.
Δύο ποτήρια, μέχρι να κοινωνικοποιηθείς λίγο...δύο ποτήρια, μέχρι να ξεκουνηθείς και να πεις αρκεί, αρκετά βαρετή τέχνη είδα και για σήμερα.
Και φεύγοντας έρχονται οι μπύρες. Ακούγεται σαν επίθεση, δεν ήταν!Ήρθαν φιλικά και άρχισαν τις κουβέντες και πάνω που καταλήξαμε πως μια χώρα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα πραγματικά της προβλήματα γιατί δεν είναι ικανή να μιλήσει για τίποτα, δεν μπορεί να παράγει τέχνη, και εκεί που αναλύσαμε τα πολιτικά της κάθε χώρας, ήρθε ένας τύπος και προσπάθησε να είναι φιλικός. Ρώτησε τη λευκή, γαλανομάτα, αμφι, φίλη μου με την αγγλική προφορά από που είναι και εκείνη απλά αρνήθικε να του απαντήσει θεωρώντας το μέγα ρατσιστικό σφάλμα...Και μετά πηγαίνοντας προς το σταθμό προσπάθησα να της εξηγήσω, οκ, αυτή είναι η νοοτροπία εδώ και ο τρόπος να σε μάθουν. Ψάχνουν ένα τρόπο να συνδεθούν μαζί σου. Εμένα το καλοκαίρι με σύστηναν ως "αδέσμευτη" και "κάτοχο μεταπτυχιακού" και πια ο κόσμος με βλέπει στο σούπερμάρκετ και δεν μπορεί να μου πει "γεια" γιατί το ονομα μου ποτέ δεν το έμαθαν, έμαθαν όμως ότι έχω ένα μεταπτυχιακό και αυτό από μόνο του εδώ σημαίνει πως πρέπει να με σέβονται. Το ότι εγώ ήθελα απλά φίλους και όχι σεβασμό, δεν μπορούσαν να το διανοηθούν.
Και με τουτα και με εκεινα, χάσανε το τρένο και βρεθήμε σε άλλο μπαρ, άλλη μια μπύρα και εκεί. Η παραπάνω φίλη ήταν σίγουρη πως πρόκειται για μπουρδελοκατάσταση, όταν της είπα πως έτσι είναι τα μπαρ εδώ δεν με πίστεψε.
Πήραν το επόμενο και εγώ βρέθηκα να συνοδεύω τους υπόλοιπους, αυτούς μιλούσαν τη γλώσσα της προγιαγιάς μου ως μητρική. Είχα λάβει το μνμ να τους βρω και ότι η πρώην βοηθός του μεταπτυχιακού είναι μεθυσμένη. Λες και εγώ είχα κάποιο ρόλο στο να της επιβάλω την τάξη ή ότι η ίδια έπρεπε να νοιαστεί πλέον για αυτό. Τους βρήκα στο πεζόδρομο και ο ψήλος πρώην βοηθός των προπτυχιακών που πλέον ροκάρει με εθνικά βραβεία, κ.α. με φίλησε για καληνύχτα. Τον αγαπώ αυτόν τον τύπο, όχι γιατί ειναι ψηλός και δυνατός και ήξερε να βοηθάει πρακτικά στο στήσιμο και ξεστήσιμο των εκθέσεων αλλά γιατί βρέθηκε μπροστά σε διάφορες στιγμές αδυναμίας μου και μοιράζομαστε κάποια μυστικά. Αλλά η κοπέλα του δεν τα ξέρει αυτά και δεν χαίρεται. Εκτός και αν έχει μονίμως αυτή τη προβληματισμένη φάτσα...
Φύγαμε από εκείνον τον πεζόδρομο για να βρεθούμε στον κεντρικό, στο καφέ του βοΡΡά.
Το φημισμένο καφέ του βορρά....το πρώτο καφέ που ήπια ποτέ κάτι σε αυτή τη πόλη και ας μην ήξερα ότι θα μετακόμιζα εδώ, στο πρώτο αυτό καφέ που έζησα έντονες εμπειρίες, δύο και αυτές, αλλά έντονες. Τουλάχιστον.
Ο τύπος στην άκρη του μπαρ με κοιτάει, η μεθυσμένη φίλη με κερνάει, ο τύπος στην άκρη του μπαρ συνέχιζει να κοιτάει, σπάμε ένα μπουκάλι, κατα λάθος, ο τύπος στην άκρη του μπαρ τον χαβά του, εμφανίζεται ανάμεσα μας, εμφανίζονται και δυο πρώην προπτυχιακοί, που ξεφύτρωσαν αυτοί, ο τύπος με το καπέλο του Γουλιέλμου Τέλου δεν βρίσκει αρκετό χώρο να ξεδιπλώσει το "ταλεντο" του και σιγα σιγα εξαφανίζεται, ο τύπος μέσα από το μπαρ με κοιτάει, πάει μια η ώρα, σχεδόν, ο βρετανός ιδιοκτίτης ανοιγοκλείνει το φως για να ξυπνησουμε και να φύγουμε, ο γκομενος της φίλης μου τρίβεται σε μια άλλη, η φιλη μου μεθυσμενη μιλάει με μια αλλη, εγω δεν ξερω που να συγκεντρωθω, θελω να χορεψω αλλα δεν μπορω ουτε το μπουφαν να βγαλω, ο τυπος που τραγουδαει το Μαρια με τα κιτρινα εμφανιζεται, αφου πρώτα εμφανιστει ο κλασικος χορευταρας της πολης, και η αληθεια ειναι οτι και εγω θελω να χορεψω, που να αφησω το μπουφαν, μπα, θα κατσω οπως είμαι, ο τυπος μεσα από το μπαρ χαζευει και ο τυπος με την Μαρια-με-τα-κιτρινα με πήρε πρέφα, όχι θα κατσω με το μπουφαν, ολα καλα, η φίλη μου συνεχίζει το μπλα μπλα, ο τυπος της συνέχιζει τα τριψίματα, εγώ τι κάνω εδώ? ο τυπος στο μπαρ της μιλάει, τα φωτα αναβοσβήνουν, η μουσική παίζει, ο χορευταράς χοροπηδάει κλασικα, χορευω με κατι ασχετες, ασφαλης στη γωνια μου, ο τυπος από το μπαρ εμφανιζεται, τα φωτα εχουν αναψει, μ'αρεσουν τα γυαλιά του, έχει ένα όνομα από Κ και λέει οτι με ξέρει, λέει ότι κυκλοφορεί με έναν σκύλο όλη την ώρα...τι να σου πω καλό μου?εγώ δεν ξέρω πως λενε εμένα, θα θυμάμαι ότι έχουμε ξαναβρεθει?Και αν ήταν εκείνη τη καλοκαιρινή νύχτα που όλοι περνούσαν να μας γνωρίσουν και εγώ χόρευα έξαλλα με το μακρί λουλουδάτο φόρεμα μου; πως θες να σε θυμαμαι; εγώ χόρευα. Απλά χόρευα. Αυτό ήθελα να κάνω και σήμερα. Αλλά με πρόλαβαν τα άλλα, τα πρέπει.
Καληνύχτα λοιπόν.
Σημασία δεν έχει τελικά να φεύγεις από ένα μέρος με ξωπλατα φορέματα και να σκας, ούτε αν φέυγεις με μονόχρωμα μπουφάν-παπλώματα και έξω έχει -10, σημασία έχει πάντα το φάινεσθαι. θένκ γιου φορ δε λέσον. Καμία αντίθεση δεν μένει ατιμώρητη!
Σε φιλώ,
Κ.
ΔΥΟ το νούμερο της ημέρας.
Δύο φίλοι μου ήρθαν αρχικά από τη διπλανή πολή να δουν την έκθεση που θα πήγαινα και εγώ. Βρήκαμε κι άλλους δύο στο δρόμο, ζευγάρι. Τρέχαν να προλάβουν το αυτοκίνητο που μάζευε τα γράμματα από τα κουτιά. Πήγαμε όλοι μαζί στην έκθεση, αυτή ήταν ο βασικός στόχος στο κάτω κάτω. Κόσμος, γνωστοί και μη. "Διάσημοι"και μη. Σχεδόν όλοι εκεί.
Και μετά το πολύ μπλα μπλα που με χαρά συνειδητοποίησα ότι καταλαβαίνω παρ' ότι ήταν στη γλώσσα της προγιαγιάς μου, βγήκε το κρασί.
Δύο ποτήρια, μέχρι να κοινωνικοποιηθείς λίγο...δύο ποτήρια, μέχρι να ξεκουνηθείς και να πεις αρκεί, αρκετά βαρετή τέχνη είδα και για σήμερα.
Και φεύγοντας έρχονται οι μπύρες. Ακούγεται σαν επίθεση, δεν ήταν!Ήρθαν φιλικά και άρχισαν τις κουβέντες και πάνω που καταλήξαμε πως μια χώρα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα πραγματικά της προβλήματα γιατί δεν είναι ικανή να μιλήσει για τίποτα, δεν μπορεί να παράγει τέχνη, και εκεί που αναλύσαμε τα πολιτικά της κάθε χώρας, ήρθε ένας τύπος και προσπάθησε να είναι φιλικός. Ρώτησε τη λευκή, γαλανομάτα, αμφι, φίλη μου με την αγγλική προφορά από που είναι και εκείνη απλά αρνήθικε να του απαντήσει θεωρώντας το μέγα ρατσιστικό σφάλμα...Και μετά πηγαίνοντας προς το σταθμό προσπάθησα να της εξηγήσω, οκ, αυτή είναι η νοοτροπία εδώ και ο τρόπος να σε μάθουν. Ψάχνουν ένα τρόπο να συνδεθούν μαζί σου. Εμένα το καλοκαίρι με σύστηναν ως "αδέσμευτη" και "κάτοχο μεταπτυχιακού" και πια ο κόσμος με βλέπει στο σούπερμάρκετ και δεν μπορεί να μου πει "γεια" γιατί το ονομα μου ποτέ δεν το έμαθαν, έμαθαν όμως ότι έχω ένα μεταπτυχιακό και αυτό από μόνο του εδώ σημαίνει πως πρέπει να με σέβονται. Το ότι εγώ ήθελα απλά φίλους και όχι σεβασμό, δεν μπορούσαν να το διανοηθούν.
Και με τουτα και με εκεινα, χάσανε το τρένο και βρεθήμε σε άλλο μπαρ, άλλη μια μπύρα και εκεί. Η παραπάνω φίλη ήταν σίγουρη πως πρόκειται για μπουρδελοκατάσταση, όταν της είπα πως έτσι είναι τα μπαρ εδώ δεν με πίστεψε.
Πήραν το επόμενο και εγώ βρέθηκα να συνοδεύω τους υπόλοιπους, αυτούς μιλούσαν τη γλώσσα της προγιαγιάς μου ως μητρική. Είχα λάβει το μνμ να τους βρω και ότι η πρώην βοηθός του μεταπτυχιακού είναι μεθυσμένη. Λες και εγώ είχα κάποιο ρόλο στο να της επιβάλω την τάξη ή ότι η ίδια έπρεπε να νοιαστεί πλέον για αυτό. Τους βρήκα στο πεζόδρομο και ο ψήλος πρώην βοηθός των προπτυχιακών που πλέον ροκάρει με εθνικά βραβεία, κ.α. με φίλησε για καληνύχτα. Τον αγαπώ αυτόν τον τύπο, όχι γιατί ειναι ψηλός και δυνατός και ήξερε να βοηθάει πρακτικά στο στήσιμο και ξεστήσιμο των εκθέσεων αλλά γιατί βρέθηκε μπροστά σε διάφορες στιγμές αδυναμίας μου και μοιράζομαστε κάποια μυστικά. Αλλά η κοπέλα του δεν τα ξέρει αυτά και δεν χαίρεται. Εκτός και αν έχει μονίμως αυτή τη προβληματισμένη φάτσα...
Φύγαμε από εκείνον τον πεζόδρομο για να βρεθούμε στον κεντρικό, στο καφέ του βοΡΡά.
Το φημισμένο καφέ του βορρά....το πρώτο καφέ που ήπια ποτέ κάτι σε αυτή τη πόλη και ας μην ήξερα ότι θα μετακόμιζα εδώ, στο πρώτο αυτό καφέ που έζησα έντονες εμπειρίες, δύο και αυτές, αλλά έντονες. Τουλάχιστον.
Ο τύπος στην άκρη του μπαρ με κοιτάει, η μεθυσμένη φίλη με κερνάει, ο τύπος στην άκρη του μπαρ συνέχιζει να κοιτάει, σπάμε ένα μπουκάλι, κατα λάθος, ο τύπος στην άκρη του μπαρ τον χαβά του, εμφανίζεται ανάμεσα μας, εμφανίζονται και δυο πρώην προπτυχιακοί, που ξεφύτρωσαν αυτοί, ο τύπος με το καπέλο του Γουλιέλμου Τέλου δεν βρίσκει αρκετό χώρο να ξεδιπλώσει το "ταλεντο" του και σιγα σιγα εξαφανίζεται, ο τύπος μέσα από το μπαρ με κοιτάει, πάει μια η ώρα, σχεδόν, ο βρετανός ιδιοκτίτης ανοιγοκλείνει το φως για να ξυπνησουμε και να φύγουμε, ο γκομενος της φίλης μου τρίβεται σε μια άλλη, η φιλη μου μεθυσμενη μιλάει με μια αλλη, εγω δεν ξερω που να συγκεντρωθω, θελω να χορεψω αλλα δεν μπορω ουτε το μπουφαν να βγαλω, ο τυπος που τραγουδαει το Μαρια με τα κιτρινα εμφανιζεται, αφου πρώτα εμφανιστει ο κλασικος χορευταρας της πολης, και η αληθεια ειναι οτι και εγω θελω να χορεψω, που να αφησω το μπουφαν, μπα, θα κατσω οπως είμαι, ο τυπος μεσα από το μπαρ χαζευει και ο τυπος με την Μαρια-με-τα-κιτρινα με πήρε πρέφα, όχι θα κατσω με το μπουφαν, ολα καλα, η φίλη μου συνεχίζει το μπλα μπλα, ο τυπος της συνέχιζει τα τριψίματα, εγώ τι κάνω εδώ? ο τυπος στο μπαρ της μιλάει, τα φωτα αναβοσβήνουν, η μουσική παίζει, ο χορευταράς χοροπηδάει κλασικα, χορευω με κατι ασχετες, ασφαλης στη γωνια μου, ο τυπος από το μπαρ εμφανιζεται, τα φωτα εχουν αναψει, μ'αρεσουν τα γυαλιά του, έχει ένα όνομα από Κ και λέει οτι με ξέρει, λέει ότι κυκλοφορεί με έναν σκύλο όλη την ώρα...τι να σου πω καλό μου?εγώ δεν ξέρω πως λενε εμένα, θα θυμάμαι ότι έχουμε ξαναβρεθει?Και αν ήταν εκείνη τη καλοκαιρινή νύχτα που όλοι περνούσαν να μας γνωρίσουν και εγώ χόρευα έξαλλα με το μακρί λουλουδάτο φόρεμα μου; πως θες να σε θυμαμαι; εγώ χόρευα. Απλά χόρευα. Αυτό ήθελα να κάνω και σήμερα. Αλλά με πρόλαβαν τα άλλα, τα πρέπει.
Καληνύχτα λοιπόν.
Σημασία δεν έχει τελικά να φεύγεις από ένα μέρος με ξωπλατα φορέματα και να σκας, ούτε αν φέυγεις με μονόχρωμα μπουφάν-παπλώματα και έξω έχει -10, σημασία έχει πάντα το φάινεσθαι. θένκ γιου φορ δε λέσον. Καμία αντίθεση δεν μένει ατιμώρητη!
Σε φιλώ,
Κ.
