Άλλη μια φορά που η χώρα σου σε προδίδει και εσύ κοιτάς σα χαζό τα βουνά και τον ήλιο έξω από το καινούριο σου ατελιέ...τι σκατά θα κάνεις με όλα αυτά; πως μπορείς να είσαι σε τόσο ειρηνικό μέρος; πως μπορεί ο κόσμος να συνεχίζει να γυρνάει; πως μπορεί να ξοδέψει τόσος κόσμος τόση ενέργεια και σκέψη για αναλύσει ψευτοπροβλημάτα της τέχνης όταν υπάρχουν τόσα πραγματικά προβλήματα;
Κάπου στο βάθος, κάποιος περνάει από το ατελιέ αλλά δεν σου μιλάει...σκέψου τι ύφος έχεις κοιτώντας το βουνό. Βγαίνεις στο διάδρομο, κάνεις. Κοιτάς την πόρτα του διπλανού ατελιέ, κλειστή. Μπαίνεις, 3 φίλοι ξαπλωμένοι στους πάγκους που κανονικά έπρεπε να δουλεύεις εσύ πέρσι. Το φως υπέροχο, ξαναεκνευρίζεσαι με τον τύπο που το κράτησε όλο για την πάρτι του. Ξαπλώνεις στον μόνο άδειο από σώματα χώρο. Κανείς δεν μιλάει. Μόνο ο αέρας λέει τα δικά του και το δέντρο προσπαθεί να σε ηρεμίσει με τα παιχνίδια που κάνουν τα φύλλα του με τον ήλιο πάνω στα μάτια σου. Κανείς δεν μιλάει. Η καινούρια μου οικογένεια πια δεν χρειάζεται να μιλάει, μπορεί απλά να μοιράζεται τους δημιουργικούς της πάγκους για ήρεμους ολιγόλεπτους ύπνους πριν ξαναρχίσει τη μάχη με τους άλλους και τον εαυτό της.
Πως να της πεις ευχαριστώ για αυτό;την διεκδικήσαμε την οικειότητα, την τρυφερότητα και την αποδοχή.
Το όνομα της Φεντερίκα ακούγεται κάπου από το διάδρομο, μίλια μακριά μας. Η φωνή της περνάει έξω από τη πόρτα. Ανοίγουμε τα μάτια, καλύτεροι άνθρωποι από όταν τα κλείσαμε και ξαναμπαίνουμε στο παιχνίδι...Άλλες τεσσεράμισι ώρες ψευτοπροβλημάτων και άλλες πολλές αληθινών προβλημάτων είναι εκεί για μας. Αλλά έχουμε τουλάχιστον καταφύγιο.
