λίγο μετά το θάνατο

Οκτώ χρόνια μαζί και μετά ήρθε ο γάμος.
Εξηνταπέντε χρόνια και μετά ήρθε ο θάνατος.
Καυγάδες, μεταναστεύσεις, παιδιά, δουλειές, σπίτια, οικογένειες, φτώχια και πλούτη και αρρώστιες και εκδρομές. Εξηνταπέντε χρόνια.
Πως γυρνάς να κοιμηθείς στο σπίτι μόνος μετά από αυτό;

Και έρχεται η ώρα του τραπεζιού.
Βάζεις τα δυνατά σου και το βγάζεις πέρα.
Και ξέρεις!Δεν ήταν συνέχεια τόσο δύσκολο!Ήταν εκεί όλη η οικογένεια. Μετά από αρκετά χρόνια όλοι πάλι μαζί. Θλίψη στον αέρα μα και η χαρά που ξαναβρεθήκαμε. Γιατί πάντα όμως να βρισκόμαστε σε τέτοιες περιστάσεις; Παράπονο! Και γιατί να μην είσαι και εσύ μαζί μας;





Κάπου μέσα στην αγωνία μου, να ζήσω τα πάντα, ξεχνάω την θνητότητα μας.
Τη δική μου και των ανθρώπων που αγαπώ και είναι αίμα μου.
Μια οικογένεια στις πέντε γωνιές αυτού του κόσμου.
Κάπου μέσα στο τρέξιμο για να πετύχω τους στόχους μου, ξέχασα βρε Πανωνή μου!Ξέχασα εκείνα τα ξύλινα έπιπλα που μου είχες φτιάξει με τα χέρια σου για να έχουν σπίτι οι κούκλες...
Και σήμερα τα γαλάζια μάτια, σ' ένα πρόσωπο ίδιο με τις γιαγιάς μου καθόντουσαν με δύναμη δίπλα μου και συζητούσαμε, ταξίδια, αναμνήσεις, ράψιμο. Αυτά τα γαλάζια μάτια που έπλεξαν κάποτε τα ρούχα για να μην κρυώνουν οι κούκλες μέσα στο σπίτι που τους είχες φτιάξει εσύ.
Μα σήμερα την άφησες να γυρίσει σπίτι μόνη της μετά από 65 χρόνια.