Κάτι το βιβλίο του Jobs, κάτι ο Δήμου...ώρα να σας πω και εγώ για την άλλη μου μεγάλη αγάπη.
Ήμουν κάπου στο δημοτικό όταν αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε τη Logo (για το τι είναι αυτό το πράγμα δες εδώ: http://users.sch.gr/glezou/yliko/logo2004.htm). Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής ήταν φορές που βαριόμουνα και έτσι με τα μικρά μου δάχτυλα καθόμουν και σκάλιζα-πείραζα το μηλαράκι που είχε πάνω του ο υπολογιστής του σχολείου μας. Το λάτρευα, καθότι και πολύχρωμο πως θα γινόταν να μου ξεφύγει;Ο υπολογιστής του σπιτιού μας δεν είχε εκείνο το μηλαράκι πάνω και πολύ με είχε
στεναχωρήσει.
Είχε όμως διάφορα παιχνίδια που αν τα δεί ένα
παιδάκι σημερινό θα τα βρεί εντελώς ξενέρωτα και απόλυτως ξεπερασμένα μια και των 3 διαστάσεων ακόμα δεν είχαν διαδοθεί. Έτσι λοιπόν άρχισα να παίζω φιδάκι (ήταν ένας γλυκούλης πράσινος πύθωνας), ένα άλλο με έναν κοντούλι τύπο που έσπρωχνε κουτιά και έπρεπε να τα βάλει στη θέση τους ενώ βρισκόταν μέσα σε ένα περιορισμένο δωμάτιο, ένα άλλο που το λάτρευα και το λέγανε προιστορικό άνθρωπο (φανταστήτε έναν ανθρωπάκο με ένα ρόπαλο στο χέρι και μια φουστίτσα απο δέρμα ζώου να προχωράει και να χτυπάει τους εχθρούς του, νυχτερίδες, δεινόσαυρους, και άλλα για να πάρει το φαγητό του. Δεν κατάφερα ποτέ, πέρα από μια και μοναδική φορά να φτάσω στο καταπληκτικά όμορφο επίπεδο 3, αν θυμάμαι καλά, όπου όλο αυτό γινόταν μέσα σε παγετώνες. Έχω ψάξει άπειρες φορές να το βρω αλλά δυστυχώς τίποτα....σε σημείο που αν δεν το θυμόταν ο αδερφός μου θα πίστευα οτί το είχα πλάσει στη φαντασία μου).
Εκεί όμως προτοέπαιξα και pac-man. Αν και στην αρχή εκνευριζόμουν και πανικοβαλλόμουν όποτε κάποιος από τους διπλανούς φίλους μου με πλησιάζε απειλητικά και ο αδερφός μου δίπλα γελούσε και κορόιδευε την "τρομέρη" μου ψυχραιμία εγώ σιγά σιγά έμαθα να σκέφτομαι και να μην πανικοβάλομαι. Με τον καιρό έμαθα να μένω ψύχραιμη ακόμα και σε πραγματικές καταστάσεις. Συνεχίζω να πιστεύω οτι μέχρις ένα βαθμό αυτό οφείλεται στο pac-man και την Tom Raider. Η Lara Croft έγινε πολύ καλή μου φίλη και επειδή στην άρχη το παίζαμε στον υπολογιστή στο γραφείο του μπαμπά (ο δικός μας τότε είχε υποδοχή μόνο για δισκέτες και όχι και για cd) αυτό με έφερε κοντά κ με έναν φίλο τουαδερφού μου, τον οποίο τα υπόλοιπα κορίτσια στο σχολείο θεωρούσαν πανέμορφο. Εγώ πάλι τον θεωρούσα πανέξυπνο γιατί έβρισκε όλα τα αντικείμενα που χρειαζόμασταν και είχε την άνεση να πυροβολέι τις τίγρης που πεταγόντουσαν ξαφνικά μπροστά του ακόμα και όταν εγώ πατούσα μια τσιρίδα από τη τρομάρα μου και τους αποσπούσα την
προσοχή. Ετσι φρόντιζα αργότερα να παίζω κυρίως μέσα στο σπίτι της που ήξερα οτι δεν θα μου επιτεθεί κανείς.
Αλλά αυτό δεν είχε πάρα πολύ ενδιαφέ
ρον και έτσι όταν πήραν δώρο στον αδερφό μου το Ceasar III έγινε χαμός γιατί δεν τον άφηνα να κάτσει στον υπολογιστή και όπως ήταν φυσικό η μαμά είχε εξοριστεί τελείως από τον υπολογι-
στή της. Όμως της άρεσε να κάθεται να με βλέπει να παίζω γιατι ήξερα ενστικτωδώς τι να κάνω
ώστε οι πολίτες μου και ο Καίσαρας να είναι ευχαριστημένοι και το εμπόριο να πηγαίνει τόσο καλά ωστε να έχω χρήματα να φτιάχνω καινούρια σπίτια. Αλλά και το ενστικτό μου
να μην με πληροφορούσε για το τι έπρεπε να
γίνει μπορούσα να ρωτήσω τους πολίτες μου και να δω τα στατιστικά στο πινακάκι δίπλα ώστε να διορθώσω τυχόν παραλείψεις. Φαίνεται πως ενώ εγώ μάθαινα να διοικώ ,εικονικά τουλάχιστον, οι πολιτικοί μας είχαν αλλού το μυαλό τους. Κρίμα. Για τα παιχνίδια είναι πολύ καλός τρόπος να μάθεις πολλά πραγμάτα. Πόσο μάλλον όταν είναι τόσο καλοφτιαγμένα όσο ήταν το Ceasar.
Μετά τα παιχνίδια ήρθε το internet. Και για να πω την αλήθεια δεν μπορώ καν να φανταστώ τι
μπορεί να έρθει μετά το ίντερνετ.
Όμως η τεχνολογία δεν σταμάτησε ποτέ. Οι υπολογιστές άλλαζαν. Στο σχολείο μου πάψαμε να χρησιμοποιούμε προιόντα της Apple και τα PC μπήκαν στη ζωές μας. Συνέχιζε να μου λείπει όμως αυτό το δελεαστικό, παιχνιδιάρικο και χαρούμενο μηλαράκι.
Τη Logo πάψαμε με τον καιρό να την χρησιμοποιούμε αλλά είχα προλάβει να δω πως
δημιουργείς έναν κυκλό στον υπολογιστή από γραμμές. Τότε μου είχε φανεί απλώς ενδιαφέρον, τώρα μου φαίνεται και χρήσιμο. Ταυτόχρονα άρχισαν να εμφανίζοντε τα κινητά. Στην αρχή μου φαινόντουσαν άχρηστα. Το παρακάτω ρητό του Jobs, αν δεν το είχε πει κανείς άλλος πριν, επιβεβαιώθηκε.
Πολλές φορές, οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι θέλουν μέχρι να τους το δείξεις
Στη αρχή είχαν κεραίες, μικρές οθόνες και πλήκτρα. Τώρα δεν έχουν κεραίες, έχουν μεγάλες οθόνες και καμιά φορα και πλήκτρα. Άλλες έχουν μόνο ένα πλήκτρο. Όπως το i-phone. Εμένα όμως αισθητικά αυτό δεν μου πολυαρέσει. Θέλω το τηλέφωνο να σου θυμίζει οτί
είναι τηλέφωνο. Παρ'ολα αυτά το να μην θαυμάσω την τεχνολογία των σημερινών κινητών μου είναι αδύνατο. Έχουν και κάνουν τα πάντα. Δυστυχώς δεν τηγανίζουν πατάτες αλλά νομίζω
οτι θα το αντέξω.
Φανταστήτε όμως τον έρωτα που γεννήθηκε όταν είδα αυτό
το σταθερό αλλά ασύρματο τηλέφωνο στο Public του Συντάγματος να μου κλέινει πονηρά το μάτι....
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στους υπολογιστές που συνέχιζουν να είναι η μεγαλύτερη αγάπη μου από τις τεχνολογικές εφευρέσεις. Ήρθε η ώρα λοιπόν να σπουδάσω και μπήκα σε μια σχολή που ο υπολογιστής θα γινόταν με τον καιρό ο καλύτερος μου φίλος και το πιο απαραίτητο εργαλείο μου, μετά (ίσως) από την φωτογραφική μηχανή.
Αρχισα τη laptop-ική ζωή μου με έναν Toshiba που είχε αγοράσει ο μπαμπάς μου από τη Γερμανία σε ένα ταξίδι (κάτι παθαίνει στα ταξίδια και αγοράζει gadgets). Αποδείχτηκε θηρίο. Έζησε 5 χρόνια με συνεχή και σκληρή χρήση. Ταξιδέψαμε μαζί, παίξαμε, δημιουργήσαμε. Μέχρι και γάλα τον πότισα καταλάθος ένα βράδυ αλλά αυτός συνέχισε τη δουλειά του με ελάχιστα θύματα. Κάποια στιγμή όμως έπρεπε πια να αντικατασταθεί. Τα προγράμματα που χρησιμοποιώ του πέφταν βαριά.
Στη σχολή είχαμε έναν καθηγητή που λάτρευε το να σε δοκιμάζει και λάτρευε και τα Macintosh. Έτσι ξανάρθα σε επαφή με την αγαπημένη μου εταιρία. Είχε όμως καταφέρει να με τρομοκρατήσει αρκετά στο πρώτο εξάμηνο, ευτυχώς με έκοψε (με 4.7) και έτσι στο δεύτερο εξάμηνο μαζί του άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως δεν υπήρχε κανένας λόγος να τον φοβαμαι. Τώρα διαβάζοντας τη βιογραφία του Jobs βλέπω πως υπάρχουν κι άλλοι παλαβοί που το βρίσκουν αυτό αστείο. Είναι πάντως πανέξυπνος τρόπος να χειρίζεσαι τους ανθρώπους. Αλλά δεν μου αρέσει.
Και με τούτα και με εκείνα ήρθε το MacBook στη ζωή μου.
Έρωτας με την πρώτη ματιά και τέτοια....
Θεωρώ τρελό τον Jobs (έχω ξαναπεί οτι η τρέλα και η ιδιοφυία είναι συχνά τόσο κοντά που δεν τις διαχωρίζεις) και πιθανότατα θα τον αντιπαθούσα αν τον ήξερα.Αλλά λυπάμαι πολύ που δεν μου δώθηκε η ευκαιρία να δουλέψω μαζί του. Σίγουρα όμως συνεχίζει να ειναι πηγή έμπνευσης και θαυμασμού. Κυρίως κάθε φορά που βάζω τον Mac-η μου στη τσάντα και γλυστράει τόσο όμορφα μέσα. Ή στιγμές όπως αυτή εδώ που σας γράφω και τα πλήκτρα του χαρίζουν αυτή την
τόσο υπέροχη αίσθηση.
Συχνά τον σιχτιρίζω για την απόφαση του να βάλει τόσες λίγες θύρες αλλά είναι τόσο όμορφο και δυνατό εργαλείο που δεν μπορώ καν να φανταστώ πως θα μπορούσε ένας φορητός υπολογιστής να είναι κομψότερος.
Όσο για αυτούς που γκρίνιαζαν στον Jobs για την επομονή του ακόμη και οι συσκευασίες των προιόντων τ
ους να είναι τέλειες, έχω να τους πω οτί έγω
ακόμη την έχω αυτήν τη συσκευασία, όπως και τη συσκευασία του i-pod. Πως να πετάξεις κάτι τόσο όμορφο;
Κλέινοντας αυτή όλη τη περιήγηση σε μερικά από τα πιο αγαπημένα μου τεχνολογικά προιόντα έχω να σας πω πως σίγουρα ο Jobs είχε κάπου δίκαιο.
"Εκείνοι που είναι τόσο τρελοί ωστέ να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο είναι εκείνοι που τον αλλάζουν."
Και ο σημερινός μας κόσμος μπορεί να έχει φτάσει πού υψηλά τεχνολογικά αλλά το υπόβαθρο
του, εμείς δηλαδή, πρέπει να αλλάξουμε συνήθειες.
