Βγήκα.Μέχρι τη Συγγρού τα πόδια μου ηταν μούσκεμα.
Όλοι τρέχαν ή οδηγούσαν βιαστικά το αυτοκίνητο για να φτάσουν....που?
Κανείς δεν ξέρει.Μάλλον κάπου καλύτερα από κει που ήταν πριν.Ελπίζω...
Η ομπρέλα μου έσταζε στο πάτωμα του λεωφορείου και η Τσάτσου στα αυτία μου τραγούδουσε:
"Χρώματα,άνοιξη,βόλτα στον ήλιο,στη θάλασσα παρέα με έναν φίλο....
..ζωγράφισες ένα αεροπλάνο και γέλασες...
....Δεν θυμάμαι αν στο είχα πει,μα σ' αγαπούσα....Δεν θυμάμαι αν στο είχα πει,μα κάθε βράδυ τα άστρα πέφταν πάνω μου βροχή μ'ένα σου χάδι....Στη θάλασσαααα....Βούτηξα με μια κιθάρα...με φίλησες...καράβια ακυβέρνητα τα κορμία μας..."
Το ρυάκι μεγάλωνε.Το μυαλό μου βούτουσε στην καινούρια θάλασσα που μόλις είχα φτιάξει.
Ευτυχισμένη.Χαμογελαστή και ανέμελη.
Κατέβηκα....υπόγεια διάβαση.
Ένα μικρό μπουκάλι Λουξ μου θύμησε τον Άλεξ.
Είχε γενέθλια χθες.Θύμηθηκα τότε που πηγαίναμε Λάρισα με το τρένο και κοιμόταν κρατόντας ένα χυμό σ'ένα μικρό στρόγγυλο μπουκαλάκι.Ήταν γλυκός.Τον αγαπούσα.
Στο τέλος του ταξιδιού μου το έδωσε και για καιρό το είχα πάντα μαζί μου.
Και ξαφνικά ένας κουβάς νερό πάνω μου από τον τύπο που έτρεχε με το αμάξι του.
Γέλια.Κλείσιμο ομπρέλας και χαμόγελο.
Πριν λίγες μέρες καθόμασταν με την φίλη μου και λέγαμε για τα πρώτα εξάμηνα στη σχολή που μπουγελωνόμασταν...ώρες εποχές.Ε!φαίνεται πως κάποιος με άκουσε και είπε να μην με αφήσει παραπονεμένη.Δεν χρειαζόμουν τιποτα άλλο.
Φόρεσα τα γυαλιά ηλίου (ώρα 22.30) και κρατώντας την ομπρέλα σαν ασπίδα βγήκα απο την άλλη πλευρα της διάβασης.
Δεν υπήρχε θέμα για το αν θα βραχώ ή όχι.
Ημουν μουσκίδι ήδη.
Πολέμησα θαρραλέα με τα αυτοκίνητα που πέρασαν δίπλα μου μέχρι να φτάσω στις σκάλες και τρισευτυχισμένη έχασα για μία ακόμη φορά.
Κάποιες μέρες μπορεί όλα να σου πάνε ανάποδα,είσαι σίγουρος όμως οτι φταίνε τα γεγόνοτα και όχι το μυαλό σου που σταμάτησε να βλέπει τον κόσμο όπως είναι?
Παιδικός.
