Από τότε που θυμάμαι τον ευατό μου ακούω τραγούδια.
Κατα καιρούς κολλάω με κάποια.
Αυτό που θαυμάζω όμως είναι το πως μερικές φορές ένα τραγούδι έρχεται από μόνο του μπροστά σου και δεν έχεις άλλη επιλογή.Έρχεται τη στιγμή που το χρειάζεσαι και λέει αυτά ακριβώς που δεν ήξερες πως να τα εκφράσεις.
Άλλες πάλι φορές,ανεξήγ(η ή ι,δεν έμαθα ορθογραφία όταν έπρεπε!)το το γιατί, βρίσκεσαι να αγαπάς ένα τραγούδι που δεν πολυκαταλάβαινεις τι λένε οι στίχοι.Σιγούρα μέτα από χρόνια και αφού ζήσεις τα απαραίτητα το καταλάβαινεις.Όμως το παράξενο είναι ότι το αγάπησες πριν το νίωσεις.
Και βέβαια να μην ξεχάσουμε την ικανότητα των τραγουδιών να σου αλλάζουν την διάθεση.'Ενας στοίχος,μια ανάμνηση και τσούπ το δάκρυ ή το χαμόγελο.
Δεν ξέρω αν μου αρέσει το ότι μπορώ να περιγράψω τη ζωή μου με τα τραγούδια που άκουγα κάθε περίοδο,ξέρω πάντως πως όταν τα ξανασυνανταώ τους χαμογελάω κ δεν θα θελα να είναι αλλιώς για κανέναν λόγο.
