happy

Έδωσα το blog μου σε ένα φίλο...και με αυτή την ευκαιρία κάθησα και διάβασα τι έχω γράψει....
ε λοιπόν....ότι ήθελα στο πρώτο μου κείμενο το έζησα τους τελευταιους μήνες....ταξίδεψα,ερωτευτηκα,πόνεσα...
Και ναι δεν έχω μετανίωσει για τίποτα απο όλα αυτά και ας μην ήταν όλα ευχάριστα!
Είμαι πολύ χαρούμενη! :)
ίσως και λίγο γκάου... :)
α!όσο για το σωπάω που γράφω κάπου είναι μια λέξη με προιστορία και κοροιδίες (αγαπημένες στιγμές!αχχχχ)
σας φιλώ και σας καληνυχτώ!

Ήχο ελευθερίας

Ήθελα να γράψω για τα all star και την υπέροχη αίσθηση που σου δίνουν...αλλά θα το αφήσω για άλλη φορά.
'Ηθελα να γράψω για την Αθήνα που με εκστασιάζει...αλλά και αυτό θα το αφήσω για άλλη μέρα.

Ο ήχος από πόρτες αυτοκινήτου μου φέρνει στο μυαλό βράδια που γυρνούσαμε πτώματα απο τα μεγάλα ταξίδια που μας πήγαινε ο μπαμπάς και φτάναμε εξουθενωμένοι,ξεφορτώναμε και μαλώναμε για το ποιός θα πάει σε ποίο μπάνιο μια και φυσικά όλοι κατουριώμασταν. Επόμενη ανάμνηση η αίσθηση του ζεστο, από τον μόνιμο θεσσαλικό καυσωνα, κρεβατιού μου που με περίμενε να με ξεκουράσει.(μονο ένα άλλο κρεβάτι βρήκα να με ξεκουράζει τόσο όσο το παιδικό μου και είναι, δυστιχώς, στην Κωνστ/πολη!σνιφ!).Αντίστοιχες αναμνήσεις μου φέρνουν και οι ήχοι απο το μοχλό που αλλάζει τα φωτά από φώτα πορείας σε προβολείς.Ταξίδια βραδινά (τα περισσοτέρα που έζησα) με τον πατέρα μου στο τιμόνι να τρέχει και να ακούγεται ο άνεμος γύρω από το αυτοκίνητο και αστέρια γύρω γύρω πολλά.
Γυρνώντας σπίτι μέσα στη νύχτα είδα έναν άνθρωπο με ένα άσπρο φούτερ να τον βάζουν σε ένα αυτοκίνητο με τα χέρια δεμένα πίσω.Και άκουσα μέσα στην ησυχία της νύχτας τον γνώριμο ήχο από πόρτες αυτοκινήτου που κλείνουν.Ίσως νόμιμα τον βάζαν εκεί για να τον πάνε όπου θα τον πάνε....όμως ένιωσα τις αναμνήσεις μου χαζές και παιδικές.Δεν θα έπρεπε!Οι ήχοι του αυτοκινήτου πρέπει να δηλώνουν την αρχή ή το τέλος ενός ταξιδιού.Είναι ήχοι ελευθερίας.Όχι φυλακής.Είναι κρίμα....

Το πρώτο μας σημάδι

Ένα σπίτι δεν γίνεται δικό σου παρα όταν το τραυματίσεις κάπου και έτσι αρχίσεις να μαθαίνεις τις πληγές του!
Να λοιπόν το πρώτο μας σημάδι!
Τώρα μπορώ να λέω πως μένω εγώ εδώ.
Η κοκκινίλα στον τοίχο απεναντί μου είναι της δικής μου παρέας μου!:)
Και οι φωτογραφίες στις κορνίζες δικές μου!
Και τα πράσινα γλυκούλικα βατράχια δικά μου και αυτά!

Help!

Εικόνες γύρω μου τρέχουν.
Τρέχει και ο οδηγός του λεωφορείου και πέφτει σε όποια λακούβα βρει!
Θα σπάσει το κεφάλι μου!
Το νίωθω....ο πονοκέφαλος όλο και χειροτερευει.
Eρημιά...
Ένας κάκτος!
Ένα τέρας στο κεφάλι μου...
Θα καταφέρω να το ξεκάνω εγώ πρώτη ή θα με φάει αυτό?
"Ο ευατός μου κ εγώ σ' ένα κρύο σταυροδρόμι
μονομάχοι στη δύση με το χέρι στο πιστόλι
ακούω ένα μπαμ και με πήραν τα αίματα
σε σκότωσα αγοράκι κ στα αλήθεια και στα ψέματα" Μ.Φ.
Πάντα τον αγαπούσα αυτό τον στοίχο!
Πονάω.....σταματήστε το!!!
Και όταν πονάει σε πέρνει απο κάτω....
Μνήμες!Εικόνες!
Σβήστε τα όλα!
Δώστε μου ένα καινούριο κεφάλι!
Ένα πιο φρέσκο μυαλό χρείαζομαι!Help...